Assassinated (Voltooid✔)

Run

De rest van de rit verliep in stilte. Geen prettige stilte, maar een ongemakkelijke. Het paleis was precies zoals ik het me voorstelde, het doemde opeens op achter een heuvel. Ik wist wat er zou komen, maar toch voelde het als een steen in mijn maag. Gouden torens en rode vlaggen. Overal rijkdom en pracht. Het is heel mooi, maar niet op zo'n manier dat je er gelukkig van wordt. Het is statig, protserig en net. Ik zou er voor geen goud willen wonen. Alhoewel, ligt eraan hoeveel goud...

De koets stopt, en de koetsier doet de deur voor me open. Zijn uitgestoken hand om me te helpen uitstappen negeer ik. Ik kan het zelf wel, hoor! Eenmaal naast de prins kijk ik nogmaals mijn ogen uit. Van dichtbij is het nóg groter, nóg statiger en nóg netter! We staan voor de paleistuin, en een lang pad loopt er dwars doorheen naar de grote poort van het paleis. ''Kom je mee?'' Vraagt de prins. Ik draai me naar hem toe. ''Mag ik rennen?'' Die lach verschijnt weer op zijn gezicht. ''Ga je gang,'' zegt hij. Ik draai me om... en ik ren. Steeds harder en harder. Ik voel de wind langs mijn zij suizen en mijn haren die achterover geblazen worden. Ik geniet van het gevoel van die enorme snelheid, maar helaas ben ik al snel aangekomen bij de poort bij het paleis.

Ik moest flink wat minuten wachten tot de prins en de bewakers er eindelijk waren. Maar nu zijn ze er dan toch. De bewakers kijken me steeds angstiger aan. Ik weet dat ik harder kan rennen dan dat normaal is, en dat het er best eng uit kan zien. Mijn vader zei altijd: 'Als jij rent lijkt het net alsof de schaduwen zijn losgekomen en een eigen leven zijn gaan leiden.' Je ziet alleen nog een schim rennen.

Ik volg de prins het paleis in, hij stuurt de bewakers weg. Ze gehoorzamen aarzelend. Het bevalt me wel dat de prins me zo snel vertrouwd. Dat kan het veel makkelijker maken voor mij. ''Hier is je kamer in de tijd dat je hier verblijft,'' zegt hij. Ik bekijk de kamer eens goed. Het is een lege, kale ruimte. Maar wel ontzettend groot! Ik kan er rennen en trainen, dat is een voordeel. Er staat alleen een simpel bedje, met lakens van kant en een kleine kledingkast. Maar mijn blik blijft rusten op de tralies voor het raam. Blijkbaar wordt ik toch niet helemaal vertrouwd. ''Wat vind je?'' De prins kijkt me vragend aan. ''Het heeft wel wat weg van mijn gevangenis, maar dan beter,'' zeg ik. De prins lacht, zonder dat het grappig was wat ik zei. Ik laat hem lachen. ''Ik kom vanavond langs om je instructies te geven en te vertellen hoe we het gaan aanpakken.'' Hij aarzelt even, maar loopt dan naar de deur. Daar draait hij zich nog even om. ''O, en wat je zei in de koets. Je had gelijk. Maar let op je woorden.'' Dan draait hij zich om en doet de deur op slot. Hij laat me verbaasd achter.