Assassinated (Voltooid✔)

Regels zijn er om te breken

Ik knik naar Zavier en hij roept iets richting het grote gebouw. Al snel komen er vijf bewakers op hem aflopen. Blijkbaar weten ze hiervan, want allemaal pakken ze een bal en gaan ze klaar staan. ''Je dacht toch niet dat ik je in mijn eentje aan kon, Zora?'' Roept Zavier naar me. Hij staat zo'n vijftien meter van mij af, mijn evenwicht bewarend op deze wiebelend en niet stevige paal. Ik wil iets terugroepen, maar moet eerst bukken voor een bal, die anders keihard tegen mijn hoofd aan zou komen. Weer wiebelt de paal vervaarlijk. Een glimlach kruipt op mijn gezicht. Hier zit ten minste nog een uitdaging in, in tegenstelling tot de andere trainingssessies. 

''Nee, dat dacht ik inderdaad niet,'' roep ik als antwoord naar Zavier. Dat was de tweede regel van deze oefening: beantwoord alle vragen. ''Oké, duidelijk. Je kunt de ballen ook vangen, je hoeft ze niet te ontwijken, even als tip. Wat is eigenlijk je lievelingseten?'' Hoor ik Zavier naar me roepen. Er komt een bal aan suizen van links, en ik probeer hem te vangen. Dat lijkt makkelijk, maar het is nog best lastig. Je moet héél snel reageren, en die ballen zijn niet voor niks zo zwaar. Als je iets te snel of te veel beweegt dan valt de paal om, en dat is niet de bedoeling. 

De bal die ik gevangen heb laat ik op de grond vallen, en ik roep mijn antwoord richting Zavier. Meteen komen er drie ballen tegelijkertijd op me af duiken. Voorzichtig en nét op tijd buk ik om de hoogste te ontwijken, en met beide handen vang ik de andere twee ballen. Ik begin er plezier in te krijgen. 

''Waarom ben je een assassin geworden?'' Roept Zavier na een klein halfuurtje. Ik schrik: dat gaat hem niks aan, maar ik moet antwoord geven. Dat is de regel. Ik wacht met reageren, en ontwijk twee razendsnelle ballen voor ik bedenk wat ik ga zeggen. Natuurlijk weet hij niet waarom ik een assassin geworden ben, en hij zal het dus niet merken als ik lieg. En regels zijn erom te breken. ''Een vriend van mij op school was een assassin, en toen ik klein was ging ik met hem meetrainen, al was ik hem natuurlijk snel voorbij,'' roep ik dan. Dat is natuurlijk niet de waarheid, maar dat weet hij niet. Of wel? 

Want zelfs met deze afstand tussen ons in, balancerend op een paal, zie ik zijn gezicht. Hij kijkt verbaasd, fronst en gelooft me overduidelijk niet. Wat als hij weet dat ik lieg? Wat als hij weet waarom ik écht een assassin ben geworden? Hoe komt hij dan aan die informatie?