Assassinated (Voltooid✔)

Tranen en jeugdherinneringen

Ik weet niet hoe ik het aan hem moet vertellen maar mijn aarzeling is voor hem duidelijk genoeg. ''Hij is dood, hè?'' Vraagt hij. Zijn stem klinkt gebroken en ik voel de pijn erin. ''Ja,'' zeg ik met een schorre stem. Even blijft het doodstil. 

Dan snikt Aiden bijna onhoorbaar en verbergt zijn hoofd in zijn handen. Hij kruipt in elkaar zodat ik hem niet meer aan kan kijken. Maar de geluiden maken me maar al te duidelijk wat er gebeurd. Aiden huilt, zijn schouders schokken en zijn hele lichaam trilt. Ik zit als verstijfd op mijn stoel en heb geen flauw idee wat ik moet doen. Ja, ik weet me te redden in levensbedreigende situaties en gevaarlijke gevechten, maar dit is compleet iets anders. Dit heb ik nog nooit meegemaakt en ik heb geen enkele ervaring. Ik weet niet wat ik moet doen om hem te troosten, en dus blijf ik doodstil zitten. 

Uiteindelijk worden de snikken zachter en zachter, tot ze uiteindelijk stoppen. Ik hoor hoe hij zichzelf probeert te kalmeren en het lukt hem aardig. Het trillen wordt minder en zijn ademhaling gaat regelmatiger. Dan tilt hij voorzichtig zijn hoofd op en kijkt me aan met rode ogen van het huilen. Zijn blik staat zo ontzettend gebroken dat het voor tranen in mijn ogen zorgt. 

''Hij was een geweldige vader,'' begint Aiden zachtjes. Zijn blik is gericht op de witte muur en zijn stem trilt. Ik zeg niks en blijf doodstil zitten. ''Vanaf mijn zesde jaar mocht ik helpen op zijn werk. Hij vertelde me over problemen in het rijk en vroeg me hoe ik ze op zou lossen. Hij bleef altijd geduldig, en legde me uit waarom mijn idee goed was of juist niet. Hij leerde me hoe belangrijk het is dat het volk gelukkig is, en ze worden alleen gelukkig als je naar ze luistert.'' 

Aiden slaakt een diepe zucht en het blijft weer een paar minuten stil. ''Hij wilde dat ik op zou groeien als een normale jongen en maakte tijd vrij om samen leuke dingen te doen. We stoeiden en speelden, net als normale mensen. Maar op een dag werd hij ziek, heel erg ziek. Maar zelfs dát weerhield hem niet om mij de lessen van het leven te leren. Met al mijn vragen en problemen kon ik bij hem terecht.''

Nog steeds druppelen er tranen uit zijn ogen omlaag. Zijn lip trilt en hij blijft maar staren naar de witte muur. ''Hij wil begraven worden, niet gecremeerd.'' Zegt hij dan. ''Of is het al te laat?'' Nu draait hij zijn hoofd naar me toe en kijkt me aan met zijn gebroken blik. ''Nee, het is niet te laat,'' zeg ik zachtjes. ''Ze wilden een grote, publieke begrafenis maar ik heb alles op alles gezet om dat plan van tafel te schuiven. En het is me gelukt. Morgen wordt hij begraven, met alleen mensen die hem dierbaar waren. Ik heb het samen met een paar goede bekenden van je vader voorbereidt, zoals hij het zelf gewild had.''

Aiden onderdrukt nog een snik en kijkt me dan voorzichtig aan. ''Dankjewel.''