Assassinated (Voltooid✔)

Just normal

''Wat zou je ervan vinden om morgen, je laatste dag in het paleis...'' Aidens stem klinkt zenuwachtig. Hij draait zich om naar achter, zodat hij mij kan aankijken. ''Nou, misschien zou je het leuk vinden om morgenavond iets met mij samen te gaan doen?'' Zijn stem trilt, en ik zie een vreemde blik in zijn ogen. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik los moet komen van hem, hij weet veel te veel van me. En ik geef om hem. Maar ik kan geen nee zeggen. Dus knik ik, en zie hoe zijn blik verandert van zenuwachtig naar blij. Ik moet ervan glimlachen. ''Wat had je in gedachten dan?'' Zijn ogen beginnen nu ondeugend te glinsteren. ''Dat is een verassing.'' 

De volgende avond zit ik op mijn bed, het is vijf uur 's avonds klaar om opgehaald te worden door Aiden. Ik ben zenuwachtig, en dat verbaasd me. Ik wrijf over mijn spijkerbroek heen. Ja, je hoort het goed: ik draag een spijkerbroek en een normaal schirt. Voor het eerst in tijden geen assassinspak meer. Aiden bracht gisteravond deze kleren. ''Het is belangrijk dat je eruit ziet als een gewone burger,'' zei hij mysterieus. 

Er wordt op de deur geklopt en ik spring overeind. Aidens grote glimlach verschijnt, en ik word meteen vrolijk. Wat we ook gaan doen, het bevalt me nu al!

Aiden loopt voor me uit steeds verder het paleis in, door gangen waar ik nog nooit geweest ben, waarvan ik het bestaan niet eens wist. Plots trekt Aiden me mee een deur door. We staan in een soort van veel te grote kast. Ik ga met mijn oor tegen de deur aan staan. ''Waar is Aiden?! Hij mag het paleis niet verlaten! Als mensen hem herkennen..'' Dat zal wel de 'nep' koning zijn. Ik kijk Aiden vragend aan. Zijn glimlach word alleen maar groter. ''Wat als we betrapt worden?'' Vraag ik onzeker. ''Ik heb het er voor over.''