Assassinated (Voltooid✔)

Opgesloten, of niet?

En net als die keer vijf jaar geleden aarzel ik te lang. Beal is dan wel gewond, maar hij blijft een assassin. Met zijn voet trapt hij naar achter tegen mijn enkel aan. Ik wankel even en zet noodgedwongen een paar stappen naar achter. Die ene seconde van zwakheid gebruikt Beal om razendsnel overeind te krabbelen. Hij wendt zich naar me toe, en grijpt zijn mes stevig vast. Het bloed dat uit zijn neus stroomt is donker rood en het loopt zo snel dat het de rand van zijn kleding al bereikt heeft. Zijn ogen hebben een moordlustige blik gekregen, en beheerst en vol concentratie zet hij een stap dichter naar me toe. Ik sta haast met mijn rug tegen de muur aan en kan niet naar voren of achter. Mijn enige optie is opzij, maar Beal houdt me strak in de gaten. Ik kijk naar het mes in zijn hand en op het moment dat hij werpt laat ik me opzij vallen. Ik ben nét op tijd, en vliegensvlug draai ik me om en steek ik Beal in zijn bovenbeen. Deze keer gilt hij van pijn. Het is een kreet van doodsangst, hij weet dat hij het niet gaat redden. De pijn die ik in zijn ogen zie voor hij op de grond valt is me teveel. Ik draai me om, zonder te weten wat er achter me is, en zet het op een rennen. 

Ik ren langs de muur van deze arena en zie dat alle assassins op het midden hevig in gevecht zijn. Ik wordt misselijk en heb het gevoel dat ik bijna moet overgeven. De adrenaline giert door mijn bloed en mijn zintuigen staan op scherp. Het is moorden of vermoord worden. Ik wil het niet. Ik kan het leven van deze mensen niet afpakken, ik kán het gewoon niet! Maar er is geen andere oplossing, ik ben opgesloten. Ik kan hier niet weg. Of wel...

Ik stop met rennen en leg mijn handen tegen de dikke muur aan. Hij is zo gebouwd dat het bijna onmogelijk is om erop te klimmen. Bijna, maar niet helemaal. Ik neem een aanloopje, en begin te klimmen. Ik ga hijgen van de inspanning die het kost. Dit is ongetwijfeld het moeilijkste waar ik ooit bovenop geklommen ben, en dat is behoorlijk wat. Mijn handen hebben bijna geen houvast en de stenen zijn spiegelglad. Maar stukje bij beetje kom ik hoger en hoger, en uiteindelijk ben ik bij het stuk glas waarachter de speciale raad van de koning zit. Ik hang onder het glas, zo dat de mensen die hier recht voor me achter het glas staan me niet kunnen zien. Dan gluur ik voorzichtig over het randje. Een gemene glimlach kruipt op mijn gezicht. Recht voor me, achter het glas, staat Gaston. De koning van Newando. Het had niet beter gekund. En meteen weet ik wat ik ga doen.