Assassinated (Voltooid✔)

Tijd voor de waarheid

Ik haal even diep adem en klop dan op de deur. Ik weet best dat hij niet open kan doen, maar op deze manier geef ik hem even de tijd om zich klaar te maken. Ik wacht een paar seconden en open dan met trillende handen de deur. Meteen vinden mijn ogen die van Aiden, en voorzichtig glimlach ik naar hem. Hij zit rechtop in zijn bed en ziet er al veel beter uit dan de laatste keer dat ik hem zag. Will heeft hem toen ik weg was zo snel mogelijk naar het beste ziekenhuis van heel Newando gebracht. Gelukkig was dat niet ver weg, anders had hij het namelijk niet gehaald. Onderweg is hij flauw gevallen, en een uur geleden is hij eindelijk wakker geworden. Drie hele dagen is hij weggeweest, en in die dagen is er veel gebeurd. Voor mij waren het drie afschuwelijke dagen. Het was niet duidelijk of hij ooit nog wakker zou worden uit zijn coma. Ik ben elke dag langs geweest. Zelfs 's nachts kon ik het beeld van hem, bleek, zwak en héél klein, niet uit mijn hoofd krijgen. Maar in deze dagen is er ook op politiek vlak heel veel gebeurd. Ik heb geholpen met het herschrijven van de wetten, het hervormen van het rijk. Want alles gaat anders worden nu Gaston er niet meer is. Ik ben hier nu om te kijken hoe het met Aiden gaat, maar niet alleen daarom. Zijn vader is dood, en hij weet het nog niet. Ik ben de aangewezen persoon om het hem te vertellen. 

''Hey,'' zeg ik zachtjes terwijl ik naar hem toe loop. Ik ga zitten op de stoel naast zijn bed, en bekijk hem nogmaals goed. Om zijn nek zit een verband dat nog steeds elk uur ververst wordt. Het mes heeft een belangrijke ader kapot gemaakt en met al het bloed dat hij verloren heeft, is het een wonder dat hij nog leeft. Maar hij is een vechter en gaf niet op. Verder heeft hij zijn arm gebroken en wat kleine wonden. Maar het is de wond in zijn nek die hem bijna fataal is geworden. 

''Hey,'' zegt hij zwakjes. Hij probeert naar me te glimlachen maar het lukt niet helemaal. Ik pak voorzichtig zijn hand vast en knijp er zachtjes in. ''Hoe lang ben ik weg geweest?'' Vraagt hij me dan. Het verbaasd me dat de dokters hem dat niet hebben verteld. ''Drie dagen,'' vertel ik hem. Hij knikt in gedachten verzonken met zijn hoofd. Dan kijkt hij me plots recht aan en de vraag is duidelijk in zijn ogen te lezen. ''Hoe gaat het met mijn vader?''