Assassinated (Voltooid✔)

Verhoor

Ik ben al een paar dagen aan het trainen voor de tweede ronde. Eigenlijk de derde, als je de onaangekondigde meetelt. Het onderwerp van deze keer is klimmen, nog zo'n makkelijk onderdeel. Al helemaal als je denkt aan de concurrentie. De meeste jongens waren sterk en gespierd, en dus veel te zwaar om echt goed te kunnen klimmen. Maar er waren toch ook een aantal wat kleinere jongens. Zij zagen eruit alsof ze lenig en snel waren, net als ik.  

Ik stop met mijn sit-ups als de prins binnenkomt. Hij glimlacht als begroeting. Ik krabbel overeind en ga zitten op een van de twee stoelen. De prins komt ook zitten. Hij geeft me een stapel met formulieren. ''Dit zijn de formulieren van jou en de negentien andere die nog in het toernooi zitten. De eerste twee rondes vielen er beide vijf af. Vanaf nu steeds drie. In de finale zijn er als het goed is nog elf over. Ik dacht dat het misschien handig was om wat over je concurrentie te weten te komen.'' Hij geeft de formulieren aan mij, en ik bekijk de bovenste foto. Dat ben ik. Ik begin de tekst te lezen.

Zora,

Zeventien jaar oud. Geboren in Portslade. In de gevangenis gekomen wegens het vermoorden van het koninklijk leger, en een poging op doden van de koning. Opgepakt in het paleis. Straf: levenslang.

De prins wacht tot ik uitgelezen ben. Dan schraapt hij zijn keel. ''Dus je bent hier al eens eerder geweest?'' Ik rol met mijn ogen. ''Nee nog nooit,'' zeg ik sarcastisch. Hij gaat er niet op in. ''Kende je daarom zo goed de weg?'' Ik grinnik. ''Nee, in dit deel van het paleis ben ik niet geweest. Ik ben opgepakt bij de koninklijke vertrekken. Ik maakte een domme fout, die me duur kwam te staan.'' Hij knikt, en staart naar zijn schoenen. ''Waarom heb je het leger uitgeschakeld, en  waarom was je van plan de koning te vermoorden?'' Ik geef geen antwoord. ''Nou?'' vraagt hij verder. Nu kijkt hij me strak aan, en ik kan zijn blik niet beantwoorden. ''Als ik het vertel beledig ik de koning, en daar staat een straf op. Als ik dat nog een keer zou doen ging je me melden,'' zeg ik dus. Hij grinnikt. ''Ik zal je niet melden.'' Nu kijk ik hem wel aan. Waarom wil hij dit weten? ''Eigenlijk heb ik het je al verteld,'' begin ik. ''Ik ben het niet eens met de verdeling van het rijk. Er zijn heel veel arme mensen die sterven op straat van de honger. Ze worden niet geholpen en door de wetten worden ze nog armer. Daar wil ik iets aan doen.'' Ik stop even, en kijk hem recht aan. ''En ik schakelde het leger uit... Omdat.... Omdat het leger mijn broer heeft vermoord toen ik vier jaar was. Hij was toen acht jaar oud, en vertelde eerlijk tegen een van de soldaten wat hij van het rijk vond. Een week later overleed hij aan al zijn verwondingen. Sindsdien ben ik een assassin.'' De prins kijkt me geschrokken aan. Waarom vertel ik dit? Dit gaat niemand iets aan, en al helemaal de prins van het rijk niet. ''En ik deed het omdat je vader een slechte man is,'' zeg ik er nog achteraan. Nu kijkt de prins naar de grond. Het blijft heel lang stil. ''Hij is mijn vader niet,'' zegt hij dan. Hij staat op en loopt naar de deur. Hè? Wat zei hij nou? Als de koning zijn vader niet is... Waarom is hij dan prins? ''Meneer Prinsje, wacht even!'' Roep ik. Ik rol over de grond en sprint naar de deur. Ik versper hem de weg. ''Wat bedoel je nou?'' De prins kijkt weer naar zijn schoenen. ''Hij is niet mijn echte vader. Hij... Hij kan geen kinderen krijgen. Maar om de macht toch in zijn familie te houden dwong hij mijn moeder om een kind te krijgen bij een andere man. Ik ken mijn biologische vader niet.'' Ik kijk de prins stomverbaasd aan, en zet een stap opzij zodat hij erlangs kan. Hij draait zich nog een keer om. ''En als je me dan niet met de juiste titel wilt aanspreken, dan heb ik liever dat je me Aiden noemt en niet meneer Prinsje.'' Ik glimlach naar hem en knik. Dan loopt hij weg, en laat mij met een vol hoofd achter.