Assassinated (Voltooid✔)

Zora VS Shane

Ik sta op en loop naar het podium. Ik hoor de jongens achter me joelen. ''Haha, Shane. Dat wordt gemakkelijk!'' Hoor ik iemand roepen. O, wat wil ik graag laten zien wat ik kan... Maar ik moet me inhouden. Dat is belangrijk. Ik ga op de grote witte stip staan aan de rechterkant van het podium. Shane staat aan de andere kant. Hij is bijna kaal, heeft felgroene ogen, een bleke huid en een ernstige grijns om zijn lippen. Hij ziet er gemiddeld gespierd uit, niet slap maar ook niet een van de sterkere. Maar ik kan hem natuurlijk verkeerd inschatten, dus ik moet goed blijven opletten. 

''Drie... twee... één... START!'' De stem van de omroeper schalt door de ruimte. Het wordt meteen doodstil in de zaal. Iedereen kijkt naar Shane en ik, die voorzichtig rondjes om elkaar heen beginnen te lopen, klaar voor de aanval. Je wint de ronde als je je tegenstander tien seconden tegen de grond weet te drukken. Je tegenstander mag je niet vermoorden, verwonden mag wel. Ik zal dit niet pijnloos redden, weet ik nu al. Plots stormt Shane naar voren, en ik kan nog maar net op tijd opzij springen. Door zijn vaart valt hij bijna, maar hij remt net op tijd. Meteen draait hij zich weer om, dit keer krijgt hij mijn arm te pakken. Maar hij heeft mijn arm niet stevig vast. Ik draai hem zo dat ik weer los ben. Plots voel ik een pijnstroom door mijn enkel heen gaan, en bijna schreeuw ik het uit. Shane heeft keihard tegen mijn enkel getrapt. Nu moet ik me laten neerleggen. Adrenaline giert door mijn bloed. Mijn hele lichaam schreeuwt: Aanvallen! Aanvallen! Maar ik mag mijn best niet doen. Shane pakt me bij mijn schouders, drukt ze naar achter en gooit me hardhandig op de grond. Ik kom met zo'n klap terecht op het harde podium dat het me niks zal verbazen als ik meerdere ribben gebroken heb. Meteen duikt Shane bovenop me, hij drukt zijn nagels in mijn armen en de omroepstem begint te tellen. Ik doe alsof ik me probeer los te worstelen, natuurlijk zonder succes. Eindelijk zijn de tien tellen voorbij, Shane staat op en trapt nog een keer extra tegen mijn enkel. Ik krabbel overeind, negeer de nagelafdrukken in mijn arm en spuug hem in zijn gezicht. Ik moet toch iets doen? Het publiek joelt, en Shane kijkt me kwaad aan. Ik steek arrogant mijn kin in de lucht, en loop naar de verliezersbank. Nou ja, lopen... Mijn enkel brandt, ik kan er bijna niet op staan. Ik heb Shane verkeerd ingeschat. Ik denk dat hij een van de grootste vechtersbazen hier is. Hij is snel én sterk. Ik kan hem natuurlijk wel aan, maar nu kan dat niet. Nu moet ik me inhouden. Maar of het lukt om me in te houden....