Assassinated (Voltooid✔)

Escape...

Ik ben vastgebonden met snijdende touwen bij mijn polsen en enkels. Een prop in mijn mond. Naast me staan negenentwintig andere assassins. Allemaal jongens. Ze werpen me minachtende blikken toe, die ik niet beantwoord. Ik kan me beter focussen op wat me te doen staat. We staan in een halve cirkel en in het midden, ongeveer vijftig meter rennen, liggen vijfentwintig gouden kaartjes. De omroeper vertelde net dat we moeten ontsnappen uit deze touwen, en dan moeten sprinten om een kaartje te pakken te krijgen. De vijfentwintig met een gouden kaartje mogen door naar de volgende ronde, het messen werpen. De andere vijf niet. Er werd verteld dat degene die niet loskomen ook niet geholpen worden. Ik begrijp best wat dat betekend. Maar ik ken de knoop die ze in de touwen gelegd hebben, en ik moet toegeven: Het is een behoorlijk pittige knoop. Maar ik weet hoe ik hem binnen een paar seconden los kan krijgen. Hetzelfde geldt voor mijn enkels. 

Voor ons staat een grote timer. Hij telt af, en staat nog maar op twintig seconden. Maar ik ga niet klaarstaan, zoals de jongens. In mijn hoofd vormt zich een plan, een behoorlijk goed plan, al zeg ik het zelf. Maar wel een gevaarlijk plan. Ik moet goed opletten. De timer loopt door. 3...2...1... De jongens beginnen meteen te spartelen om los te komen. Sukkels, ze moeten rustig blijven bij deze knoop. Anders komt hij alleen maar strakker. De eerste drie zijn los, en ik zie er meerdere die al bij de knoop bij de enkels zijn. Maar de meeste zitten maar te spartelen, ik vermoed dat ze niet loskomen. En ik dan? Ik sta stil. Ik beweeg een beetje, niet zo dat de knoop strakker gaat, maar zo dat het lijkt alsof ik iets doe. Mijn blik glijdt naar de glazen wand vlak achter de klok. Daar staan de dertig leden van de speciale raad, hun ogen allemaal gericht op hun eigen assassin. Sommige kijken angstig, zenuwachtig, en andere kijken blij. Hun assassin is blijkbaar al los. Mijn ogen vinden de prins. Hij kijkt me bang en boos aan. Hij lijkt in paniek. Ik geef hem haast onmerkbaar een knipoog, maar focus me dan weer op de rest. Ik moet goed opletten. Ik schat in dat ik tien seconden nodig heb om los te komen. Ik wacht tot er nog vijf bezig zijn, en dan kom ik in actie. Razendsnel maak ik de knoop los, volgens mij heb ik mijn eigen persoonlijke record gehaald met deze knoop. Mijn vader heeft me deze vaak laten oefenen omdat hij best lastig is, maar nu ben ik met een paar seconden los. Ik sprint naar de plek in het midden, en pak nét op tijd het laatste papiertje. Triomfantelijk loop ik door de deur naar de andere ruimte. Maar daar wacht iemand op me die mijn triomf niet deelt...