Assassinated (Voltooid✔)

De laatste ochtend

Ik word wakker van een zacht geklop op mijn deur, doe mijn ogen op en en rek me uit. Ik hoor de deur piepen, en het gezicht van Zavier verschijnt. Ik heb hem niet meer gesproken na ons vreemde gesprek in de tuin, en ontwijk dan ook zijn blik die strak op de mijne is gericht. ''Je moet meekomen,'' zegt hij nors. Meteen voel ik mijn spieren verstijven, en mijn hartslag gaat dubbel zo snel. Weten de mannen dat ik hun gesprek heb afgeluisterd, over het gif? Hoe kan dat, dat kan toch niet? Nee, ze hebben me niet gezien. Maar wat komt Zavier dan doen? 

''Je hebt vijf minuten om je om te kleden, dan zie ik je zo op mijn kantoor. Ik moet nog iets met je bespreken.'' Hij slaat de deur met een klap dicht, en ik spring uit mijn bed. Ik heb geen vijf minuten nodig, want ik ben gister met mijn kleren aan in bed gaan liggen. Ik heb wel een pyjama gekregen, maar die is gemaakt van een grijs kriebelstofje. In mijn kast hangen ook meerdere assassinspakken, dezelfde als dat de jongens hebben. Ze zijn simpel maar effectief. Best oké eigenlijk, maar het zit niet zo lekker als mijn oude pakken, gekregen van Aiden die ene dag in het paleis.

Ik wacht even, maar besluit dan toch maar naar het kantoor van Zavier te gaan. Het heeft geen zin om langer te wachten, mijn nieuwsgierigheid wint. Wat wil Zavier met me bespreken? Ik loop door de gangen, en merk dat mijn handen zweten. Angstzweet. Ik ben bang voor de finale, voor het doden en voor wat er gaat gebeuren als ik win. De woorden van Ethan en de vreemde mannen spoken nog steeds door mijn hoofd. Mijn hersenen kraken om het verband te vinden, de oplossing. Ik weet dat er iets niet klopt, maar de puzzelstukjes moeten nog op de juiste plek gelegd worden. 

Ik open de deur zonder te kloppen, en Zavier kijkt me bevreemd aan. ''Je bent snel, ik zit net en je bent er al,'' mompelt hij. In zijn handen houdt hij een mok met sterk ruikende koffie. Voorzichtig neemt hij een slokje van het hete drankje, terwijl ik in de deuropening blijf staan. Wat moet ik anders, er is maar één stoel en daar zit Zavier op. 

Als zijn hele mok leeg is veegt hij zijn mond af, en kijkt me dan aan. Hij schraapt zijn keel. 

''Zo, vandaag is de finale. Het zou voor mij goed zijn als je omkomt, maar er is natuurlijk een kans dat je wint,'' zegt hij terwijl hij een vreemde grijns rond zijn lippen krijgt. ''Maar dat komt zo wel. Ik heb eerst nog een vraag voor jou. En laten we de regels van ons spel maar even aanhouden, dus niet liegen.''

Ik slik moeizaam maar knik dan. Mijn twijfels en zenuwen probeer ik te verbergen. Ik ben bang voor wat Zavier zo gaat vragen, de blik waarmee hij me aankijkt voorspelt niet veel goeds. 

''Wat deed de prins hier gister?''