Assassinated (Voltooid✔)

Eens een assassin, altijd een assassin.

Aiden kijkt me medelevend aan met zijn grote groene ogen. Ik kan hem bijna niet aankijken. Waarom vertel ik dit? Er is iets met Aiden, als ik bij hem ben voel ik me veel fijner, veel veiliger. Ik vertel dingen die niemand van me weet, en waarvan ik wíl dat niemand ze weet. Aiden haalt zijn arm van mijn schouder, en pakt mijn hand vast. ''Je gaat deze wedstrijd winnen, en dan ben je vrij. Dan kun je weer gelukkig worden.'' Zachtjes knijpt hij in mijn hand. ''Mag ik je er even aan herinneren dat ik een assassin ben? Ik blijf dat mijn hele leven, en kan nooit echt vrij zijn. Er zitten altijd mensen achter mij aan,'' zeg ik. ''Waarom ga je dan geen goede dingen doen?'' Vraagt Aiden zacht. Ik snuif, en ben meteen niet meer verdrietig. ''In mijn ogen is wat ik doe goed,'' zeg ik hard. Ik sta op, en kijk niet achter me of Aiden me volgt, maar ik hoor zijn voetstappen. Ik ga sneller lopen, en ren uiteindelijk naar de koets. Ik weet dat hij te ver achter is om me te zien, en als ik vlak bij de koets ben, klim ik in een grote boom. Ik verstop me tussen de bladeren.

Al snel komen de voetstappen dichterbij, en zie ik een hijgende prins aankomen. Zachtjes grinnik ik om zijn bezorgde en bezwete gezicht. ''Zora? Waar ben je? Heb ik iets verkeerds gezegd?'' Hij staat bij de koets en roept paniekerig in het rond. Ik wacht nog heel even, en spring als hij met zijn rug naar me toe staat. ''Boe!'' Fluister ik in zijn oor. Hij schrikt, en blijft dan doodstil staan. Ik sta achter hem, en beide denken we aan een paar weken geleden. Toen stond ik ook achter hem, en liet ik hem ook schrikken. Langzaam draait hij zich om, en we kijken elkaar een tijdje alleen maar aan. Zijn blik is... onbeschrijfelijk. Aiden kucht. ''Uh, laten we gaan. Thuis maken ze zich vast zorgen waar we blijven.'' Ik knik, en loop naar de koets. Ik kijk Aiden vragend aan als hij naast me komt zitten, achterin de koets. Hij glimlacht, maar dat zegt genoeg.

We vervolgen onze reis naar het paleis, en ik hoef de blinddoek niet om. De rit verloopt in stilte, maar wel een prettige stilte. Het voelt vertrouwd aan. Ik kijk mijn ogen uit, de omgeving is werkelijk prachtig.

Aiden kijkt niet naar buiten, alleen maar peinzend naar de grond. Waar zou hij aan denken? Dat gaat me natuurlijk niks aan. Maar ik ben een nieuwsgierig type. Een paar keer sta ik op het punt om het te vragen, maar ik doe het niet.

''We zijn er bijna, ik moet je even de blinddoek omdoen. Anders gaan de bewakers vragen stellen waar ik liever geen antwoord op geef ,'' zegt Aiden uiteindelijk. Ik knik alleen maar. Hij pakt de blinddoek, en knoopt hem heel voorzichtig om mijn gezicht. Zachtjes veegt hij losse pluk haar achter mijn oor. Ik voel zijn blik op me gericht, en merk dat mijn wangen rood worden. Snel kijk ik de andere kant op. Natuurlijk heeft dat niets te betekenen, probeer ik mezelf te overtuigen. Het lukt niet helemaal...