Assassinated (Voltooid✔)

Geheime afspraak

Om vijf voor zeven glip ik door de gangen. Ik mag nu niet gezien worden, niemand mag vragen waar ik heen ga. Ik maak me zorgen over Zavier. Zou hij het gaan vertellen? Wat zullen de gevolgen zijn? Maar al deze gedachten zet ik voor nu even op zij. Nu ga ik Aiden zien, misschien wel voor de laatste keer. 

Ik wandel rustig maar zenuwachtig door de tuin heen. Aiden schreef dat hij op me wacht onder de bomen in de schaduw, in de rechtertuin. Daar ben ik bijna, maar ik zie geen Aiden. Zou hij er nog niet zijn? Ik loop naar het donkere gedeelte toe, en hoor dan een geluidje. ''Pst, Zora!'' Ik begin te glimlachen zodra ik zijn stem hoor, en kijk zoekend om me heen. Dan zie ik hem, hij leunt nonchalant tegen de stam van een boom aan en glimlacht naar me, ongeveer tien meter verder het bos in. Hij kijkt even aarzelend om zich heen, en loopt dan naar me toe. Ik loop ook naar hem toe, en al snel kan mijn armen om hem heen slaan. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten, en een paar minuten lang staan we zo stil. Ik wil het moment niet verbreken, maar doe het uiteindelijk toch. 

''Ik heb je gemist,'' zucht Aiden als ik de knuffel verbreek. Hij glimlacht weer naar me en zijn blauwe ogen twinkelen. Ik pak zijn hand vast en knijp erin. ''Ik jou ook,'' zeg zachtjes. ''Zullen we een stukje wandelen?'' Aiden knikt en ik pak zijn hand. Samen lopen we rustig wat verder het bos in. Dit doet me denken aan een andere keer dat ik met Aiden in het bos was, toen ik me zo ziek voelde. Toen heb ik hem verteld over de dood van mijn vader. Ik heb gehuild op zijn schouder, terwijl we zaten bij de waterval. Dat was een mooie dag, een hele mooie dag. Het was een moment om niet te vergeten, en ik vermoed dat hetzelfde geld voor nu.