The Bestfriend's Playlist (Book 1 Completed)

Chapter 16 | Si Ford pa din

•_•_•

Nakahiga lang ako sa kama at paikot-ikot lang. Hindi ko alam kahit na pagod yung katawan ko dahil sa biyahe, eh gising na gising pa din ako at hindi pa din makatulog.

Sana pala sinabayan ko na lang uminom si kuya kanina. Pero syempre, good girl ako kaya hindi ako umiinom.

Nakakainis naman kasi yung laman ng utak ko. Si Ford. Jusko, isang araw or should I say ilang oras pa lang akong nasa Bulacan namimiss ko na sya agad. Nakakapagtaka.

Samantalang nung nagkulong ako sa bahay at hindi kami nagkikita, nakaya ko naman kahit papano. Pero bakit ngayon, ay. Its the distance that matter siguro.

Naho-home sick lang ba ko or what, hindi lang ba ko makapag adjust sa bagong environment na tinutulugan ko o dahil kay Ford talaga? Bwisit na yan. Iniinvade na naman ng lalaking yun ang brain cells ko.

"Akala ko ba magle-let go ka na?" Tanong ko sa sarile ko. As if para kong takas sa mental na kinakausap ang sarile ko.

May pagkamot sa ulo kong tumayo para kunin yung iPod ko sa bag. Siguro kailangan ko lang magsoundtrip para at least medyo dalawin ako ng antok.

As the playlist goes, usually mga acoustic songs or covers lang ang pini-play ko para light lang sa tenga at magsilbing lullaby sakin.

But unfortunately, again. One song really correlate to my present agony for the second time around.

Play "Sa Kanya" by MYMP while reading this part.

Namulat ako at ngayo'y nag-iisa
Pagkatapos ng ulan
Bagama't nakalipas na ang mga sandali
At nagmumuni kung ako'y nagwagi
Pinipilit mang sabihin na ito'y wala sa akin
Ngunit bakit hanggang ngayon, nagdurugo pa rin

May isang tanong na pumapasok sa isip ko lagi kapag iniisip ko na layuan na si Ford. "Kaya ko ba talaga?"

Madalas kasi masyado lang akong pretentious. Pa strong kunwari. Pero deep inside, alam ko naman sa sarile ko na hindi ko kaya. Madali lang sabihin ang isang bagay, pero kung gaano ito kadali ay sya namang ganung kahirap kung gagawin mo na.

Our words is too tricky talaga. Just like the typical question. "Naniniwala ka ba sa Love at first sight?"

Youre maybe answering yes, or maybe no. Pero masasabi mo bang mahal mo ang isang tao kung iiwan mo sya dahil lang sa pagod ka na? Sana pala sa una pa lang alam mo na na ganito yung mangyayare no? Para hindi na tayo dumating sa point na nasasaktan, or maggi-give up na lang tayo. Its such a shame na din kasi kung sasabihin mo na mahal mo sya, or such. Pero it ended up na iiwan mo din pala sya dahil lang sayong excuses.

Oo, nasaktan ako. Binabaliwala nya ko, pero bakit hanggang ngayon sya pa din ang sinisigaw ng puso ko?

Sa kanya pa rin babalik, sigaw ng damdamin
Sa kanya pa rin sasaya, bulong ng puso ko
Kung buhay pa ang alaala ng ating nakaraan
Ang pagmamahal at panahon alay pa rin sa kanya

Isnt it ironic? Ford is the reason of my strenght, sa kanya ko humuhugot ng lakas at inspirasyon but losing him is my weakness. Im just like a rotten vegetable. Ford is just like my kryptonite na kahinaan ni Superman.

"Bakit ba kasi lalayo ka pa? Para kang tanga" bulong ko sa sarile ko.

Yea, alam ko naman palang hindi ko kaya. Pero bakit Im chosing to leave his life? Minsan talaga ang complicated ng emotions ng mga babae no?