The Bestfriend's Playlist (Book 1 Completed)

Chapter 17 | Final Answer

•_•_•

Are you familiar with the art of letting go? Nah. Anyway, are you brave enough to let go the man you love the most?

This thought is literally consuming me. Para kong lalagnatin or what kapag iniisip ko to. Until now, wala pa din akong final decision. If I will let go of Ford but settle for our friendship or put Ford into the oblivion for good.

Its been my second week dito sa Bulacan. Tapos na din ang Holy week pero yung sarile ko, parang ngayon pa lang nagsisimula ang penitensya.

Sa makalawa babalik na ko sa Manila. Para to fix my graduation requirements, and job employment na din tapos sa katapusan, yey. Graduation ko na.

Pero eto pa din ako, hindi ko pa din tapos isipin kung dapat ko bang kalimutan si Ford. Nung nakaraan lang ang lakas pa ng loob kong sabihin na kakalimutan ko na sya, pero ngayon. Eto na naman ako. Masyado talaga kong magulong kausap. Tsk. Pero magulo namang kausap talaga ang mga babae kapag inlove, right? Buti pa yung thesis ko, natapos ko na. Eh yung pagiisip ko kay Ford? Kailangan pa ng isang matinding revision sa utak ko.

Nasa may kubo ulit ako sa labas at gumagawa ng letter. Not a letter for application though, but a letter for Ford.

I love you! No words can describe how much Im happy to be with you. I just want you to be happy even though it hurts me, a lot.

Alam ko kapag nabasa mo to, siguro sikat na sikat ka na. Youre having a battallion and armys of fangirls now. But yea, Ill remain in the sideline supporting you. Promises, right? Kasi mahal pa din kita.

Thats why Im sending you this letter, one year from now. Kasi hanggang ngayon hindi ko alam kung paano ko to sasabihin sayo. Natatakot ako na ireject mo ko. Natatakot ako na baka magiba ang tingin mo sakin. Alam ko sa mga panahong to, madami ng babae ang dumaan sa buhay mo at nagpapasaya sayo. Pero okay lang, tanggap ko na naman na. Siguro nga hindi talaga tayo ang para sa isa't isa. Pero dont worry, Ill always be your bestfriend. Always. I love you 'ba!

With love, Ces.

Im crying while typing this letter. This is just an excerpt though. Mga nasa 8 pages ata yan in Times New Roman, size 12 at normal spacing. Wow, buti pa nga to natapos ko ng ganun-ganun lang. Mga research papers at thesis ko it tooks me weeks bago ko matapos.

"Oh, bat ka umiiyak?" Tanong sakin ni Papa nung nakita nya ko sa kubo.

"Ay, wala lang po pa. Naalala ko lang po yung mga classmates ko, akalain nyo yun. Gra-graduate na ko? Hahahaha" sagot ko na lang para magpalusot.

"Naku, wag mo kong niloloko Ces. Manang mana ka talaga sa nanay mo. Alam ko na umiiyak ka ng dahil sa lalaki. Sino yun?" Seryosong sagot ni papa. No choice naman ako at napahagulgol na ko ng iyak na dali-dali naman akong niyakap ni papa para bigyan ng comfort.

"Papa naman" sagot ko na lang. Hindi kasi ko usually nagoopen-up sa papa ko especially sa ganitong mga bagay.

"Nung dumating ka dito, alam ko na may dinadala ka ng problema dyan"

Sabi ni papa sabay turo sa may dibdib ko. It means sa puso ko. Grabe, masyado naman pala kong obvious.

"Kaya wag mo ng itago sakin. I know you, sakin kayo galing ee? Ano nga yun, ano ba kasi yung dinadala mo na yan?" Sabi ni Papa at saka nililinga yung laptop ko. Dali-dali ko namang tiniklop yun para hindi na mabasa ni papa yung letter.

"Yan ba ang nagagawa ng pagtira mo sa Manila, pinaglilihiman mo na ko?" Tanong nya. Masyado namang nangongonsensya si father dear.

"Papa naman. Hindi naman sa ganun, eh kaya ko pa naman pong ihandle ee" sagot ko na lang. But true enough, parents know best.