Rebel 2 || H.S

48.

Chciałabym wiedzieć ile mam swoich wiernych perełek, czyli stałych czytelników, więc zostawcie gwiazdkę.

Ktoś chętny zrobić piękny zwiastun?

#niesprawdzony

***

W momencie gdy wchodziłam do akademika szczerzę mówiąc miałam wrażenie, że zemdleję ze strachu. Czułam się jak gimnazjalistka, która właśnie się dowiedziała, że jest w bliźniaczej ciąży.

A tak poważnie... obawiam się rozmowy z Dylan'em, ponieważ on może od tak uznać, że dla nas, jako przyjaciół oczywiście, jest za poźno. To pesymistyczna wizja, ale dość realna.

Dodatkowo chłopak nie akceptuję Harry'ego i obawiam się, że kiedy tylko dowie się o ultimatum jakie mi postawił zabije mnie na miejscu nawet jeśli spróbuję wachać nad tym wyborem.

Z lekkim trudem spowodowanym zmęczeniem pokierowałam się w stronę swojego pokoju. Muszę się położyć, zaczerpnąć porady od Mack, uporządkować sobie w głowie dokładnie to co mu powiem. Nie mogę od tak iść do Dylan'a i oznajmić mu, że chcę się pogodzić. Pójdę do niego rano z gotową wzruszającą formułką i tabliczką czekolady.

Kiedy otwierałam już drzwi do pokoju zdałam sobie sprawę, że nie przewidziałam takiej opcji, że brunet może znajdować się w środku. Przecież to też najlepszy przyjaciel Mackenzi...

Cholera jasna!
To chyba na tyle z mojego  planowania...

Mózgu, gdzie jesteś?!

Gdy tylko wyłoniłam się zza framugi rozmowa pomiędzy moją przyjaciółką, a nim ucichła. Dwie pary oczu były skierowane w moją stronę, a ja całkowicie skrępowana weszłam do środka i odłożyłam na bok kurtkę.

Dylan siedział na moim łóżku i widocznie próbował unikać mojego spojrzenia, ale gdy tylko nasze tęczówki się spotkały byłam pewna, że jego rozmowa z brunetką dotyczyła właśnie mojej osoby.

- Zostawię Was. - oznajmia Mackenzi, podnosząc się ze swojej pościeli i szeptając mi ciche powodzenia wychodzi z pokoju. No to kurwa zajebiście... zostałam sama i co mam teraz mówić?!

- Cześć. - mówię żałosnym, ściszonym głosem w stronę Dylan'a, a ten kieruję swoje smutne błękitne oczy w stronę mojej twarzy.

Po tym żadne z nas nie potrafiło powiedzieć ani słowa, ale kiedy łzy napłyneły do moich oczu on wstał i zamknał mnie w szczelnym i ciepłym uścisku.

Wygryw życia.

Kurwa! Nie wierzę, że tak bardzo mi go brakowało! Jest dla mnie jak rodzony brat, jest moją rodziną i częścią mojego lekko ziemnego serduszka.

- Przepraszam Sky. Nie powinienem... - oznajmia pocierając delikatnie dłońmi moje plecy. Wręcz drżałam z tych emocji.

- Martwiłeś się o mnie. - mówię zdając sobię sprawę z tego, że tu nie chodzi tak bardzo o Harry'ego jak o moje dobro. On jest wręcz pewny, że jedno wyklucza drugie.  - Ja też przepraszam. - dodaje nie wypuszczając go z objęć.