adını birlikte koyalım

31.bolum

Merhaba arkadaşlar. Cumartesi paylaşacağım bölümü dayanamadım şimdi paylaştım. İyi okumalar❤❤❤

Zehra
1 hafta kendi evimdeydim. Korayın sorularından hep kaçıyordum. Günün çoğu kısmını uyuyarak geçiriyordum. Çunki uyurken hiç bir şeyi düşünmüyordum. Son günlerde kabuslar gördüğüm için uyumak bile istemiyordum. Bütun gün pencerenin önünde yapraklarını birer birer döken ağaçları seyrediyordum.
Bugin yine her zamanki gibi yatakta öylesine uzanmıştım. Telefonum çalınca yataktan kalktım ve telefonu açtım.
Z:efendim Ayşe.
Ayşe:Zehra,canım nasılsın?
Z:iyi olmaya çalışıyorum. Sizler nasılsınız?
A:biz iyiyiz de,Ömer...
Z:Ömere bir şey mi oldu? Ayşe benden hiç bir şey saklama. Doğruyu söyle.
A:sağlığı iyi,ama hiç konuşmuyor. Bütun gün susuyor. Doğru dürüst yemek yemiyor.
Z:canım,ben...
A:gerçekten boşanacak mısınız?
Z:Ayşe,canım sen kendini fazla üzme. Hem sen hamilesin,çocuğunu düşün.
A:siz böyleyken ben daha kötü oluyorum.   Bir daha oturup konuşsaz? Belki sorunlarınızı çözersiniz?
Z:Ayşeeee...biz kararımızı verdik. Şimdi kapatmam lazım,sonra konuşuruz.
A:bir dakika Zebra. Bugün konağa gele bilir misin? Sana bir zarf geldi.
Z:Nihat getire bilir mi?
A:yoo Nihat olmaz. O işde. Hem bende seninle başka konu hakkında konuşmak istiyordum. İşle ilgili...
Z:ne işi?
A:gelince konuşuruz,hadi seni bekliyoruz.
Z:kafede buluşsak Ayşe?
A:Zehraaaa lutfen konağa gel.

Ayşeyi kırmayıp kabul ettim. Üstümü değişip evden çıktım. Durakta bir taksi çevirdim. Konağa geldim ve ücretini ödeyip indim. Konağa kendi evimmiş gibi bakıyordum. Ama girmek hiç istemiyordum. Bunları düşünerek kapıya varmıştım. Çantamdan anahtarı çıkardım. Ama çantama geri attım. Nasıl olsa burası artık benim evim değil. Zile bastım ve geri çekilip bekledim. Kapıyı Ayşe açtı ve bana sarıldı. Özlediği o kadar belliydi ki. Bende onu şok özlemiştim. Kız kardeşim gibi olmuştu. Geri çekildiğinde hala elimi tutuyordu.
A:canım hoş geldin,gel geç içeri. Annemler seni gördüklerine çok sevinecekler. Hadi gel.
İçeri ürkek adımlarıa girdim. Salona geçtiğimizde her kes buradaydı:Müzeyyen hanım,Ahmet babam,Asya ve Cevriye hala.
Ben içeri girince Asya yanımaa koşarak geldi ve boynuma sarıldı.
Asya:Zehya abla,ben seni çok özledim. Neden gittin sen? Dayım sensiz kaldı.
Asyaya güldüm ve elinden tuttum.
Z:Asyacım bende seni çok özledim. Her kesi çok özledim.
Asya:o zaman birde gitme Zehya abla.
Ayşe:kızım yorma Zehra ablanı.

Ahmet:hoş geldin kızım.
Z:hoş bulduk Ahmet...baba.
Her kesle sarıldıktan sonra Ayşe elimden tutarak salondan çıkarttı.
Z:nereye götürüyorsun beni Ayşe?
A:ha geldik işte.
Bizim odanın önüne gelmiştik. Kalbim deli gibi atmaya başlamışdı bile.
A:sana zarfdan bahs etmişdim ya,odanda çekmeceye koydum. Sen geç içeri onu al bende şimdi gelirim.
Bir şey demeye fırsat bulamadan Ayşe gitmişti. Odaya girmeye çekiniyordum. Derin bir nefes alıp kapıyı yavaşça açtım.

Ömer
Odaya dolan tanıdık koku kalbimin ritmini bozmuştu. Sandalyeyi arkaya döndürdukte karşımda Zehrayı gördüm. Sessizce duruyordu. O kadar çok özlemişdim ki onu. O güzel yüzünü...
Ö:ne işin var senin burada?
Z:Ayşe çağırdı. Zarf gelmiş bana,buradq olduğunu söyledi. Çekmece de...
Ö:anladım.

Zehra çekmecedeki zarfı aldı ve bana dolu gözleriyle baktı. Sanki dokunsam ağlayacaktı. Bu halimize bende acıyordum.
Zehra titreyen sesiyle "sen iyi misin?" diye sordu.
Ö:evet. Yarın boşanınca daha iyi olucam.
Zehra gözünden süzülen yaşı sildi ve "adliyeye gelecek misim?" dedi.
Ö:mecbur geleceğim.
Z:tamam. Anladım. Yarın orada görüşürüz.

Ağır adımlarıa kapıya doğru ireliledi,arkasına döndü ve "kendine iyi bak" dedi ve Odadan çıktı.

Zehra
Odadan çıktığımda ağlamamak için kendim zor tuttum. Dişlerimi sıktım ve gözlerimi kapattım.
Su içmek için mutfağa geldim. Su içtim ve elimdeki zarfı açtım. İçinde mektup vardı.