adını birlikte koyalım

53.bolum

    İyi okumalar❤❤❤

Zehra

1 hafta hastanede kalmıştım. Bugün çıkacaktım ama nereye gideceğimi bilmiyordum. Eski evime artık gidemem,beni Demir bulur. Bir ev kiralamalıydım,ama sağlık durumuma bakılırsa ev aramak mumkun gibi gözükmüyordu. Sabah her gün ziyaretime geliyordu,ama bugün nedense geç kaldı.

Bu kıza çok alıştım,saf ve iyi bir kız. Anne babası kazada hayatlarını kaybettikten sonra teyzesi yanına almış. Benim eski evimin 2 sokak ötesinde yaşıyormuş,ama anladığım kadarıyla teyzesiyle arası iyi değilmiş. Bu 1 hafta içerisinde beni yalnız bırakmadı,ilaçlarımı aldı,yemek getirdi. Dün akşam gittiğinde aaat 9da geleceğini söylemişti,ama hala ortalıkta yoktu. Herhalde çıkacağım için gelmeyecek. Yataktan kalkıp dün evimden benim için getirdiği eşofmanımla kazağımı giydim. Ayakkabımı da getirmişdi. Dün evime göndermiştim gidip oradan almıştı giysilerimi.

Hazır olduktan sonra yatağa tekrar oturdum,hemen de yorulmuştum. Kaç gün hiç bir şey yemediğim için çok halsiz oluyordum. Ufak hareketler yapımca bile başım dönüyor gözlerim kararıyordu.

Elimi karnımın üzerine koyup iç çektim. Bunu her yaptığımda rahatlıyordum,Ömerden bir parça taşıyordum ve her dokunduğumda ona dokunuyormuş gibi bir hiss oluyordu. Ömeri çok özlemiştim,anlatılacak gibi değil özlemim. Aklımdan hiç çıkmıyordu,rüyalarımdaydı sürekli. Şimdi yine elimi karnımın üzerinde ürkerek gezdirdiğimde onu ne kadar çok özlediğimi anladım,ama yanımda ondan bir parça vardı. Gözlerimi kapatıp bu anın keyfini çıkarıyordum ki odaya biri girdi. Ve tam da bu yüksek sesinden tahmin ettiğim gibi bu Sabahdı.

"Ben geldimmm,ooo bakıyorum keyfler yerinde"

"Hoş geldin. Daha iyiyim"

"Çok sevindim. Hazır olduğuna göre çıka  biliriz,değil mi?"

Yataktan kalkıp yanına geldim. Ağzımı açmama bile fırsat vermeden konuşmaya devam etti.

"Zehra,bak ben artık seni yalnız bırakmam. Hem bunca zaman sonra arkadaş buldum kendime,hayatta bırakmam"

"Nereye götüreceksin ki beni? Yoksa?"

Başını olumlu anlamda sallayınca hemen "olmaz,hayır hayır,size yük olmak istemiyorum" dedim. Elimi tutup "canım ne yükü, başımızın üstünde yerin var" dedi.

"Sabah,ben bunu kabul edemem."

"Yalnız mı yaşayacaksın? Bu halinle? Hayatta olmaz,benimle geleceksin. Ya da ben seninle yaşarım,iyileşince evime dönerim"

"Bak bu olur. Ama ben bir süre otelde yaşayacağım."

"Gül gibi evin dururken neden otel?"

"Böyle olması gerekiyor"

"Tamam. O zaman gidelim"

Sabah yerdeli çantamı alıp koluma girdi. Hastane kapısının önünde bizi taksi bekliyordu. Sabah buralarda bir otel olup olmadığını sordu şofore,o da olduğunu söyledi. Yol boyunca dışarıyı izlemiştim. Çok özlüyordum...
Arkamda bıraktığım her kesi deli gibi özlüyordum ve yapacak bir şey yoktu. Anca bir süre sonra ortaya çıkacaktım,bu süreyi dayanmak en zoru olacaktı. Ömersiz yaşamam diyordum,ama bak yaşıyorum. Gerçi buna yaşamak denirse,her an kalbim duracakmış gibi oluyor,ya da ki deli gibi atıyor içindeki özlemden,nefesim sanki birazdan kesilecek,onu görmesem deli olacakmışım gibi. Şimdi hayata tutunmam için tek sebebim var,o da oğlum...Evet oğlum Cihan,biliyorum,hissediyorum oğlum olacak. 

Koluma Sabahın dokunmasıyla düşüncelerimden ayrıldım. "Geldik Zehra,ine bilirsin"dedi ve elimden tutarak inmeme yardım etti. Taksi ücretini ödeyip yine koluma girdi ve otelin kapısına doğru yürüdük. İşlemleri hallettikten sonra 3cu kata çıktık ve 324 numaralı odaya girdik. 2 odalı bir numaraydı,içerisi çok ferah ve büyüktü. Sabaha uzanacağımı söyleyip içeride ki odaya geçtim ve üzerimi değişip ortada yerleşen kocaman yatağa uzandım. Sebebsizce ağlamaya başladım,canım acıyordu,Ömeri görmek istiyordum,boynuna sarılıp dünyanın en güzel kokusunu içime çekmek istiyordum. Kalbimin yeniden huzurla atmasını istiyordum.