adını birlikte koyalım

47.bolum

Ben geldimmm😊

İyi okumalar❤❤❤

Zehra

Gerçekten çok mutluyum...O kadar zor günler yaşadım ki bu son 6 ayda. Bu yüzden de her şey hala güzel hatta inanılmaz kadar güzel bir rüya gibi geliyor. Hatta şu an Ömetin kokusu olmasaydı gerçekten de rüyada olduğuma inanacaktım. Başımı biraz daha boynuna yaklaştırıp kokusunun verdiği huzurla gözlerimi  yeniden kapattım. Ömer benin mucizemdi,ondan önce hayatım bile yokmuş benim. O gelince kalbimde boynu bükük susuz kalan çiçekler yeniden açtılar,kalbime adeta bir Güneş gibi doğdu.

Elimi nazikçe yüzünde gezdirdim. Uyandırmamak için büyük bir çaba gösteriyordum. Kipriklerine kadar ona hayrandım ve aşıktım. Kıpırdandığında elimi çektim ama o benden daha hızlı davranıp elimi tuttu ve dudaklarına yaklaştırıp öptü.

"Günaydın sevgilim"

"Günaydın"

"Sen beni mi uzliyordun?"

Utanmadan elimi yüzünde gezdirerek "en güzel manazaramsın,tabii seni izleyeceğim"dedim.

"Bu sefer sen erkencisin,normalde ben erkenden uyanıp seni izlerdim"

"Bu sefer de böyle olsun"

"Zehra biliyorsum di mi,ben seni çok..."

Ömerin telefonu çalınca ikimizde doğrulduk. Telefonu Ömere uzatıp yataktan kalktım ve terliklerimi giydim.

"Efendim Nihat"

"Ne? Ayşe iyi mi? Nasıl oldu,ne zaman oldu?"

"Tamam biz hemen geliyoruz...Yok olur mu öyle şey,biz geliyoruz. Hangi hastanedesiniz?"

"Tamam,1 saate orada oluruz biz"

Ömer panikle yataktan kalktı.

"Ömer ne oldu? Ayşeye bir şey mi oldu?"

"Ayşe hastanede"

"Ne? Ne oldu Ayşeye?"

Ömer bir taraftan giyiniyor bir taraftan da odada koşturuyordu.

"Ömer ne oldu diye sordum,söylesene"

"İkizler doğmuş dün."

"Gerçekten mi? İkizler doğnuş yani? ALLAHIM çok Şukur. Ama daha erken değil miydi? Daha 8 aylıktılar"

"Bilmiyorum,gidince öğrenirim.Ben şimdi gidiyorum,sen kal buraaa"

Odadan çıkacağı sırada kolundan tutup durdurdum.

"Ne diyorsun ya? Bende geleceğim,olmaz böyle"

"Tamam hazırlan çıkalım"

●●●

Ömer

Ayşeyi ziyaret ettikten sonra ikizleri görmeye gittik Zehrayla. Nihat bize küvezleri gösterip doktorun yanına geri döndü.

"Ömerrrr"

Zehra elimi tutup o kadar içten adımı söylemişti ki,resmen erimiştim.

"Ömer,çok güzeller değil mi?"

Önden ilk 2 küvezdeydiler bizim ikizler. Birisi çok hareketliydi,diğeri ise sakindi ve galiba uyuyordu. Ama çok minikdiler,kucağıma bile alamazdım ben onları. Aklıma kendi çocuklarım olunca be yapacağım geldi,acaba onlarda böyle küçük olacaklar mı? Onları kucağıma alabilecek miyim? İçim kıpır kıpır olmuşdu bu düşüncelerden,gerçekten kucağıma aldığımda neler olacağını düşünemiyorum bile. Heyecandan kalbim hızlı atmaya başladı,bir ara sanki sıkıştı,nefesim kesildi. Elimi kalbime götürerek nefes aldım.