THE VOLLEYBOSS (JIBEA)

PART 1: HIRED

BEA POV

I am on my way to my first interview. Dito ako dinala ng mga paa ko sa tapat ng isang napakataas at malaking building.

Medyo kinakabahan, pero wala nang atrasan ito, dala narin ng matinding pangangailangan.

Ang daming taong labas pasok ng building. Nakaupo ako sa information desk at hinihintay ang tawag kung kelan ako papasukin sa room nang mag-iinterview sa akin.

SECRETARY: "Maam Isabel Beatriz de Leon?"

BEA: "Ako po yun."

SECRETARY: "Maam akyat po kayo sa 8th floor. Then pasok po kayo sa room 1412. Naghihintay na po yung mag-iinterview sa inyo dun."

BEA: "Okay po. Thank you."

SECRETARY: "And good luck na rin po sa inyo".

Sabay tawa ng makahulugan nang mga naandun sa reception desk. Medyo kinabahan ako sa paraan ng pagkakasabi niya at pagkakangiti ng mga kasamahan niya. Pero iwinaksi ko na lamang ito.

Nandito na ako ngayon sa 8th floor, sa tapat ng room 1412. Huminga muna ako ng malalim, para kuhanin lahat ng self-confidence na meron ako bago kumatok sa pinto.

Pagkatapos kumatok, bigla itong nagclick at nagbukas. Kaya naging hudyat iyon para pumasok ako sa loob.

Nakita ko ang isang babaeng nakaupo sa swivel chair sa harap ng table niya. Pero hindi ko makita ang mukha dahil natatakpan ng laptop.

JIA: "Are you the new applicant?"

She was the one who spoke first. She asks with firmness in her voice without even looking at me. She is so busy with what she is doing on her laptop.

As if like, what she is doing on her laptop is far more important than looking at the person infront of her.

But before I could say a word, she spoke again...

JIA: "I thought you are applying for a secretarial job. But why in the hell, you aren't talking?"

Damn... She is so sungit 110% level feels. Pinaglihi ata ito sa sama nang loob. Siguro lahat nang kasungitan sa mundo sinalo niya at walang itinira.

Nataranta ako kasi, hindi pa nga ako nagsasalita at nagpapakilala, bad shot na agad ako.

BEA: "Ah... Eh... Ah..."

Gosh... I couldn't say a word, umurong yung dila ko. My hands were trembling and so with my knees.

Parang gusto ko nang tumakbo palabas kaya lang hindi ako makagalaw. Para siyang head ng student discipline na nakakatakot.

JIA: "Are you toying on me? What heck with the ah...eh ...ah..."

Shocks. Patay na. Galit na si maam na pinaglihi sa sama ng loob.

BEA: "No maam. I just don't know what to say."

Medyo nabubulol kong paliwanag. That's when she started looking at me. But how I wish, sa laptop na lang siya tumingin, mas nakakatakot pala kapag nakaharap siya at nakatingin sayo.

She was eyeing me from head to foot and from foot to head. She is expression less... "What a poker face!" (bulong ng isip ko). Nakataas pa ang isang kilay. Kaya nakaramdam ako ng awkwardness.