THE VOLLEYBOSS (JIBEA)

PART 63 - TRUST

BEA POV

I kiss her lips pero smack lang yun. Ipinagdikit ko ang ilong naming dalawa after the kiss and I stared at her misty eyes.

BEA: "Boo, magsalita ka naman please."

Bigla tumulo na naman ang mga luha niya, matahimik niya itong pinahid at hindi kumibo. Lalo lang tuloy ako naguiguilty.

BEA: "Boo, alam kong hindi sapat lahat ang mga ginawa ko para ipakita ko ang pagmamahal ko sayo kumpara sa pagpapakita mo ng pagmamahal mo sa akin. Yung pagbantay mo sa akin sa ospital, yung proteksiyon ng pamilya ko, yung pagdala mo sa akin sa Paris, yung pag-aalaga mo sa akin... Lahat ng yun, kahit kelan ay hindi ko kayang suklian or mapantayan sayo kagaya ng pagmamahal mo. Pero, hindi ibig sabihin nun ay hindi kita mahal."

I kiss her hand kung saan nakalagay ang singsing niya. I kiss it three times.

BEA: "Hindi ko man kayang ibigay ang mga materyal na bagay sayo kasi wala naman ako nun, pero ang kaya kong ibigay sayo ay ang puso ko ng buong buo."

Tuluyan ng umagos ang mga luha niya sa mga mata. Hindi na niya pinigil pa, hinayaan niya itong dumaloy sa kanyang mga pisngi.

Hinalikan ko ng mariin ang mga kamay niya bago ko pawiin ang mga luha niya sa mata at magkabilang pisngi.

BEA: "I can't promise you anything Jia to make you love me. But all I need is for you to trust me. To trust me that I won't do anything to hurt you. To trust me that I won't break your heart. To trust me that I love you and that will never change no matter what. To trust me that all I care about is to make you happy."

Pinahid ko ang mga luha na patuloy na dumadaloy sa kanyang pisngi.

BEA: "Yung nakita mo kanina sa bahay was Kianna. She was my friend. A good friend. Hindi ko akalain na gagawin niya yun kanina kaya nagulat ako sa ginawa niya."

Pagpapaliwanag ko sa kanya ng mariin. Alam kong she was deeply hurt, pero ito ang tamang panahon para ipaunawa ko sa kanya ang totoong nangyari.

BEA: "Yung eksenang inabutan mo, before that is I was trying to stop her for being clingy. Hindi ko nga alam bakit siya ganun ng dumating siya sa bahay. Hindi ko rin alam bakit siya pumunta sa bahay. Hindi ko rin inakala na ganun ang gagawin niya. Bigla lang niya akong hinalikan kaya sa gulat hindi na ako nakakilos. But believe me Jia, hindi kita kayang saktan."

Napatingin siya sa akin, pula na ang mata niya kakaiyak. I take away her tears and kiss her in the lips.

I don't know, I just suddenly felt like no other words can explain things for her to understand right now and for her to feel better.

But eventually I stop kissing her nang hindi siya magrespond. Naupo ako sa tabi niya at niyakap siya.

BEA: "What can I do to make you feel better?"

Umiling lang siya at hindi pa rin nagsalita. I kiss her in the temple. I am starting to get frustrated with her responses. But I have no reasons to complain.

I have to be patient with her. Kung natiis ko nga kasungitan niya noon sa akin, it is not more of a sacrifice na intindihin ko siya ngayon.

BEA: "Kumain ka na ba?"

JIA: "Ayoko kumain."

BEA: "Hindi pwedeng hindi ka kakain."

Tumayo ako at lumabas ng room. Pumunta ako sa kusina nila at naghanap ng mga pagkain. Buti na lang at sumunod ang mom niya kaya tinulungan niya ako na mag ayos ng food for Jia.

BEA: "Thanks po tita."

TITA: "Sige na. Dalhin mo na yan sa kanya."

Tumango lang ako at kinuha na ang tray na may mga pagkain. Pagbalik ko sa loob ng room si Jia nakahiga na sa bed.