THE VOLLEYBOSS (JIBEA)

PART 73 - SAVE

BEA POV

We are on our way again going to another possible hide out na maaring pinagdalhan nila kay Jia. Kasama ko ngayon sa sasakyan ang papu niya at si daddy papunta sa place.

Hindi na namin pinasama pa sina mommy at ang mamu ni Jia. Baka makagulo lang sila. Kasama rin namin ang mga grupo ng mga pulis para iligtas si Jia.

"We need to be in a hurry, we need to be there as fast as we could for us to be able to save her." (wika ng isip ko)

Bawat minuto na lumilipas ay lalong lumalakas ang kabog sa dibdib ko. Every second counts. Hindi ako mapakali kakahintay na makarating kami agad sa lugar.

I was silently staring at the window, hopelessly thinking for Jia. Hoping that she is fine.

DAD: "Just calm down anak."

Pagpapakalma sa akin ni dad and tap me in the shoulder.

BEA: "I just can't dad. Sa ganitong sitwasyon na hindi ko alam ang mga nangyayari kay Jia kahit kelan hindi ako mapapanatag."

Pagpapaliwanag ko sa malungkot na boses. And I felt so frustrated and stressed because I felt so useless and helpless.

BEA: "I need Jia in my life.  Hindi ko kakayanin kapag mawala siya sa buhay ko. I don't want to lose her. I have to save her, she needs me. I need her."

DAD: "We can save her. Magtiwala ka. Tatagan mo ang loob mo."

PAPU: "Jia is a strong woman. Kaya magtiwala ka na makikita natin sila agad at maililigtas natin si Jia."

Pagpapalakas nilang dalawa ng loob ko.

BEA: "Natatakot po ako. Natatakot ako sa pwedeng gawin ni Miguel sa kanya. Natatakot ako sa maaring mangyari sa kanya."

Naiiyak kong pag-amin sa kanilang dalawa. I wipe my tears. I am getting emotional with everything that is going on.

"Hindi ko dapat siya pinayagan na sumama kay Miguel. I should have gone to the office at sabay kaming maglunch gaya ng gusto niya. Wala sanang ganitong nangyari. It was all my fault. It was my fault why this thing happens." (wika ko sa isip)

I keep on blaming myself. Hindi ko kayang isipin na mawawala si Jia sa buhay ko. I couldn't even imagine my life without her by my side. I just can't.

Niyakap ako ni daddy para naman pakalmahin. And I feel Papu's hand is on my shoulder. And it somehow gives me a bit of comfort and strength.

And yet my tears couldn't stop from falling from my eyes. Pinahid ko ito and trying to take hold of my hurting emotions. It is not the right time to be emotional. Jia needs me.

Habang ramdam ko ang bigat sa kalooban, hindi kalaunan ay boglang nagsalita ang pulis na kasama namin sa kotse.

PULIS: "Andito na tayo. Positive na may mga tao nga sa place. Pero we can't get near with this car baka kasi maalarma sila kapag may dumating at makatakas na naman sila."

Tumigil ang kotse sa isang mapunong daan at gumilid muna para hindi makita ng mga kalaban. Isa-isa ring nagbabaan ang mga iba pang mga pulis na kasabay at kasunod namin.

PULIS: "We will be walking from here towards the place. But please for your safety stay here at huwag kayong susugod sa lugar. Armado ang grupo ng matataas na kalibre ng baril. Kaya mas makabubuti na dumito na lang kayo. We will take it from here."

Mahabang litanya niya. Bumaba na rin siya ng kotse pagkatapos niyang magsalita kaya naiwan kaming tatlo sa loob ng kotse.

Then, umalis na siya at akay ang mga kasamahan niyang pulis. Nagkanya kanyang grupo sila. Habang nakamasid lang kami sa loob ng kotse.