Multi=Karakterler
Gözlerimi acıtan ışıkla açtım. Etrafıma bakmaya başladım. Beyaz duvarlar, yatakta yatan ben ve elimi tutarak uyumuş bir rüzgar. Sanırım hastanedeydim. En son odadan çıkmıştım. Başım döndü ve bayıldım. Serum takılı olan elimi başıma götürdüm. Ağrıyordu. Kaşımın biraz üstüne bir bandaj vardı. Gözlerimi uymuş olan rüzgara çevirdim. Yüzü bana dönük olduğu için rahatlıkla görebiliyordum. Tuttuğu elimi çektim ve saçlarına götürüp okşamaya başladım. O gerçekten rüzgardı. Ona kesinlikle kızmıyordum. Çünkü onun da haberi yoktu hiçbir şeyden. Ailelerimiz bize yalan söylemişti. Bu yüzden annem ve babama çok kırgındım. Hangi anne ve baba evlatlarına bunu yapabilir ki? Bir türlü aklım almıyordu. Rüzgarın uyanmasıyla elimi saçlarından çektim.
"Alya uyanmışsın?"
Başımı salladım.
"İyi misin başın ağrıyor mu?"
"İyiyim ama başım çok ağrıyor. Neden başımda bandaj var?"
"Çünkü merdivenlerden düştün. Düşerken de başını çarptın"
Merdivenlerden düştüğümü hatırlamıyordum.
"Ben uyandığını haber veriyim"
Diyip odadan çıktı. Birkaç saniye sonra akın odaya daldı. Ardından herkes peşinden geldi.
"Iyi misin kardeşim. Başın ağrıyor mu? Çok kötü düştün. Beynin yeride dimi? Birşey yok dimi? Emin mi-"
"Akın bi sus. Iyiyim bir şeyim yok biraz başım ağrıyor o kadar"
Akının susmasıyla odaya girenlere baktım. Benim ailem, akının ailesi, ebrarın ailesi, rüzgarın ailesi. Herkes buradaydı. Çınar ve akının ablası miray bile. Miray abla da bizi koruyup kollar bize ablalık yapardı. Onu da kendi ablam gibi görürdüm.
"Iyi misin tatlım?"
"Iyiyim miray abla. Sen ne zaman geldin?"
Miray abla da aras gibi amerika da okuyordu.
"Haberi alınca erken döndüm canım. Bu sabah geldim"
Başımı salladım. Gözlerim annem ve babama kaydı. Annemin gözleri kızarık ağlamaya hazırdı. Babam yanıma gelip elimi tuttu. Öyle sıkı tutuyordu ki çekemedim bile. Gözlerimi kaçırdım. Daha fazla bakarsam ağlayacaktım çünkü.
"Kızım?"
Babamın sözüyle dolan gözlerimi kapattım. Yaşlarlar akmaya başlamıştı bile.
"Lütfen bize kızma. Tamam haklısın ama lütfen yapma böyle."
Boşluğundan yaralanarak elimi çektim ve babama bakmaya başladım.
"Ben 7 yıldır her gün üzüldüm baba. Siz beni rüzgarın ölmediğini söylemeyerek her gün üzdünüz. Siz bir gün üzüldünüz ama ben her gün üzüldüm"
Ikiside başını eğdi.
"Lütfen şimdi odadan çıkar mısınız?"
"Ama kızım-"
"Anne lütfen"
Başlarını sallayıp çıktılar. Tüm büyükler odadan çıkmıştı. Aras hızla yanıma gelip bana sarıldı.
"Ah be cimcimem. Çok canın acıyor mu?"
Başımı olumsuz anlamda salladım.
"Çok birşeyin yok ama kafanı çarptın. Yüzünde birkaç yerde morluklar var ama geçerler"
Derin nefes alıp devam etti.
"İyi misin?"
"Daha ne kadar soracaksınız iyiyim dedim ya aras"
"O anlamda sormadım"
İç çekip başımı iki yana salladım.
"Bilmiyorum. Rüzgarın ölmediğine mi seviniyim annemle babamın bana yalan söylediğine mi üzüleyim bilmiyorum. Böyle olmamalıydı"
Arasın gözleri birkaç saniye odadakilere kaydı. Bana bakıp
"Haklısın güzelim. Yalan söylemeyeceklerdi"
Birkaç dakika kimse konuşmadı. Sessizliği bozan ben oldum.
"Ne zaman taburcu olacağım?"
"Yarın"
Dedi aras.
"Hadi biz çıkalım dinlensin alya"
Dedi miray abla. Oda yavaş yavaş boşaldı. Ama rüzgar kalmıştı. Rüzgara bakmaya başladım. O da bana. Kimsenin gözüne çok bakamazdım. O yüzden gözlerimi kaçırdım.
"Hala mı?"
Diye sordu gülümseyerek rüzgar. Neyi kastettiğini anlamıştım. Başımı salladım.
"Çok mu ağladın?"
Gözlerimi ona çevirip kaşlarımı çattım.
"Ben yokken"
Diye ekledi. Yine başımı salladım.
"Özür dilerim"
"Neden?"
"Seni üzdüm"
Yanıma gelip sarıldı. Birkaç saniye anlayamasamda sonunda idrak edip bende ona sarıldım.
"Seni hiç bırakmayacağım. Söz veriyorum prensesim"
Herkese merhaba👋👋👋. Yeni bir bölümle daha karşınızdayım. Bölümü beğendiyseniz vote ve yorum yapmayı unutmayın. Sizleri seviyorum. Görüşürüz👋.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çocukluk Aşkım
Novela Juvenil"Söz veriyorum. Kaybettiğin çocukluğunu sana geri getireceğim" ............... Çocukluk Aşkınla birlikte çocukluğunu kaybetmiş bir kız... Alya... Öldü sandığı aşkı birden geldiğinde sanki hiç gitmemiş gibi devam ettiler. Sanki hiç ayrılmamış gibi...
