Eleven Stories [ZAKOŃCZONE]

3.6.1

*Austin*

Jak bardzo zmartwiony w skali od jeden do dziesięciu się stałem, gdy tylko usłyszałem imię mojego najlepszego przyjaciela wywołane na radiowęźle. Coś koło dwunastu. W zasadzie było to całkowicie absurdalne, skoro i tak wiedziałem, że ten moment musi nadejść.

- No, to idę. - Rudowłosy podniósł się z miejsca. Mimo pozornego spokoju widziałem, że nie może opanować drżenia rąk.

- Powodzenia. Nie przyznawaj się. A najlepiej w ogóle nic nie mów. - rzuciłem w pośpiechu.

- Taa... postaram się, Austin... - Po tych słowach zamilkł, ale miałem dziwne wrażenie, że chce powiedzieć coś jeszcze. Potrząsnął głową, co w sposób, który dziwnie przypominał mi koci. - Nieważne. To i tak nic by nie zmieniło. - oznajmił, po czym obrócił się do mnie tyłem i wyszedł z pokoju, zostawiając mnie samego. Oliver przebywał w nieznanym mi miejscu, Beau się przeprowadził, a Alex i Vic poszli roznosić wiadomości o Dallonie.

Nie wiem czemu, ale miałem wrażenie, że ostatnie zdanie które wypowiedział nie oddawało prawdy. Nie wiem co chciał mi powiedzieć, mogłem się tylko domyślać, ale jakoś byłem pewien, że mogło to dużo zmienić. A jeżeli chodziło o to, o co myślę, że chodziło, to naprawdę, te słowa mogły zmienić cały obraz mojego życia.

A tak to tylko siedziałem samotnie na łóżku i biłem się z myślami i emocjami. Bałem się, że go wywalą. Bałem się, że mnie wywalą. Bałem się, że jeżeli jego rodzice dowiedzą się co zaszło, to zabronią nam się spotykać. Bałem się, że ten kontakt się urwie. Bałem się niewypowiedzianych słów. Ale i cieszyłem się z nich. Że istniały. Że może to właśnie to chciał powiedzieć. Byłem pełen nadziei. Ale jakże złudnej. Nie chciałem myśleć, że może chciał mi powiedzieć o czymś innym. Wolałem żyć tą ułudą. Wolałem wierzyć, że te wszystkie gesty, uśmieszki i godziny spędzone raczej znaczyły coś więcej niż tylko bycie przyjacielem. Wolałem myśleć, że może moje uczucia nie są tylko jednostronne. Wolałem sądzić, że chciał mi powiedzieć, że mnie kocha.