Eleven Stories [ZAKOŃCZONE]

1.2.4

*Vic*

- Kell, co się dzieje?! Masz atak astmy? Gdzie masz inhalator? - Zacząłem wpadać w panikę. Oczywiście wiedziałem o chorobie chłopaka, byliśmy przyjaciółmi, nawet jeżeli nie w realnym życiu to w necie. Chciałem mu pomóc, ale wyglądało na to, że chłopak sam nie był do końca pewny, gdzie posiał urządzenie. Znalezienie go zajęło mi około dwóch minut, podczas których Kellin usiadł na podłodze i starał się z wszystkich sił wciągać powietrze. Był cały czerwony i wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć, więc podałem mu bez zastanowienia inhalator.

Gdy udało mu się opanować oddech, uśmiechnął się do mnie w podzięce, po czym natychmiast się speszył i oblał rumieńcem. Już był czerwony z powodu niedoboru tlenu, ale teraz cała jego twarz była jednorodnie i ordynarnie czerwona. Uważałem jego rumienienie się za słodkie. Cały chłopak był uroczy, ze swoją nieśmiałością i niezręcznością. Stop Vic, stop.

- Już w porządku? - zapytałem z troską.

- Yhym. Tak, chyba. Tak myślę. Przepraszam... - mówiąc to wpatrywał się we własne stopy, jakby były najciekawszym eksponatem muzealnym na świecie. O tak, o jego miłości do sztuki i jej historii również wiedziałem.

- Nie ma za co, to ja przepraszam za to, że tak bez zapowiedzi tu wpadłem i w ogóle... - Nie odpowiedział, dalej wpatrywał się we własne stopy. Postanowiłem więc zmienić temat, aby zacząć na nowo konwersację, która nie skończyłaby się niezręczną ciszą po kilku pierwszych zdaniach.

- Widziałeś najnowszy odcinek Doctora Who? Wiesz, pierwszy odcinek dziewiątej serii, jest po prostu genialny, powiedz mi, że go widziałeś!

- Jakoś nie miałem czasu ani okazji...

- Poważnie?! Weź się, gdzie masz laptopa, musisz go zobaczyć! Missy powraca i jest tak mega sassy, że przysięgam, to najlepszy czarny charakter wszechczasów - Po tej krótkiej wymianie zdań zasiedliśmy przed laptopem Kellina i odpaliliśmy "The Magician's Apprentice" na oglądaniu którego upłynęła nam następna godzina.