Opowiadania, niektóre dziwne, niektóre śmieszne, niektóre smutne, o członkach zespołu Black Veil Brides. Jakoś gdzieś dochodzi Lonny (Ashley zostaje w książce do samego końca, nie wywalę go spokojnie xD)
I błagam, czytajcie to od końca, bo początkow...
Weszłam do domu. Zdjęłam buty, kurtkę powiesiłam na wieszaku i od razu skierowałam się do łazienki. No cóż, deszcz nie lubi zostawiać na mnie nawet suchej nitki. Wytarłam się, po czym skierowałam się do salonu. Na kanapie siedział Andy z miną... (Jego mina widnieje powyżej, gdyż jest tak cudowna, że nie da jej się opisać słowami).
-Co się stało?-Spytałam stając w progu.
-Jesteśmy razem cztery miesiące...-Zaczął patrząc na mnie z tą swoją miną.-A ty...-Przerwał na chwilę. Miałam dzisiaj zły dzień, to będzie punkt kulminacyjny? Andy ze mną zerwie? Z mojego oka poleciała łza. Błagam nie...-A ty, jeszcze nie zrobiłaś mi ani jednej kanapki!
-CO.-Zostałam zszokowana.-Andy! Mam zły dzień! Myślałam, że chcesz ze mną zerwać czy coś! Bałam się! A ty o kanapce?!-Sapnęłam oburzona. On jednak swojej miny nie zmienił. Odwróciłam się, po czym skierowałam się do kuchni.
***
-Smacznego, życzy firma udław się.-Podałam mu kanapkę i usiadłam obok na kanapie. Od razu wziął się za jedzenie.-Jak już doszczętnie zniszczyłeś mi dzień, to powiedz chociaż, czy dobre. -Uniósł kciuka w górę i pokiwał głową, nadal zajadając się.
---
Muszę to tutaj dać:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
---
-Czekaj...-Zastanowiłam się na chwilę.-Ale ja jestem głupia! Wczoraj to samo zrobiłeś tylko z płatkami śniadaniowymi!-Spojrzałam na niego oburzona.
-Nieee.... Wcaalee...-Powiedział i znów zajadał się jedzeniem.
-Dlaczego ja jeszcze z tobą nie zerwałam?-Spytałam bardziej siebie niż jego.
-Bo jestem na to za piękny, wspaniały, ładnie śpiewam, ładnie gram na instrumentach, lubię się malować, świetnie oglądam filmy, a zwłaszcza Batmana, możesz mnie wykorzystać jako poduszkę w nocy, mówiłem już, że jestem piękny i wspaniały?-Wymienił.
-Skromny w dodatku.-Mruknęłam.
-No. Skończyła się...-Smutno spojrzał na swoją pustą dłoń.-No to ja jestem najedzony, czas umilić Ci dzień.-Poczochrał mi włosy i mocno przytulił.
-Puść mnie! Andy! No rzesz kurde puść mnie!-Odpychałam go jak tylko mogłam, ale to na nic. Super. I tak siedzieliśmy przez kolejne trzydzieści minut.
---
Publikuję rozdział jeszcze raz, ponieważ poprzednio, nie było "cudownej twarzy Andrzeja".
