I want you 2

Part 5

• POV Liv •

Met grote ogen kijk ik hem aan. Zijn adem stokt. Ik voel al de kleur in mijn gezicht weg trekken. Niemand zegt wat. De jongen waarvan ik dacht dat ik voor altijd bij hem zou blijven maar wat niet zo is staat voor me.
Waarvan ik zoveel hield
Houd
De drang ok hem nu in zijn armen te vliegen is zo groot, maar ik verroer geen stap. Niemand doet wat. Snel laat ik mijn blik afglijden naar de rest die ons alleen maar verbijsterd aan staan te kijken.

'Dus...' zegt Luc dan. Ik kijk weer naar Jake die zijn blik geïrriteerd op Luc richt. Hij kijkt weet naar mij en geeft me een kleine glimlach. 'Hoi.' zegt hij zacht. 'Heey.' zeg ik zacht terug. 'Hoe is het met je?' vraagt hij dan. Niet dat het hem dan boeit. Denk ik dan. Ik open mijn mond om te antwoorden als ik dan ineens hard mijn naam hoor. 'Liv!' iedereen draait zich om naar de deur. Vragend kijk ik naar de persoon die vrolijk binnen komt. Hij loopt met grote passen op me af. Hij drukt een kus op mijn hoofd en kijkt dan naar de rest die mij vragend aan kijkt.

'Wat doe jij hier?' vragend draai ik me om naar Jelle. 'Nou je moet me vanmiddag toch helpen maar ik moet je ff spreken dus ik dacht kom ff langs.' zegt hij simpel. Hij draait zich om naar de rest die mij allemaal met opgetrokken wenkbrauwen aankijken. 'Dus... Dit is Jelle. Jelle dit zijn Emma, Luc, Jason, Sophie en Jake.' Hij glimlacht naar iedereen tot hij de naam 'Jake' hoort. Ik geef een klein knikje maar zeg niks.

'Dus wat willen jullie drinken.' zeg ik dan maar om de stilte te verbreken. 'Cola!' schreeuwt iedereen. Ik draai me om en loop weg. Ik snel naar de keuken. Ik leg mijn handen op het keukenblad en leun er tegen aan. Ik adem een paar keer diep in en uit. Dit kan niet. Dit mag niet.
'Gaat het?' verschrikt draai ik me om. Sophie staat in de deuropening en kijkt me vragend aan. 'Het gaat wel.' zeg ik met een neppe glimlach. 'Niet liegen.' Ze loopt naar me toe en ik leun met mijn rug tegen de keuken. 'Nee het gaat niet. Ik heb Jake in 3 jaar niet gezien en nu staat hij hier plots voor mijn neus. Wat moet ik doen?' Moeilijk kijkt ze me aan. 'De enige vraag die nu belangrijk is, is; houd je nog van hem?' 'Nee.... ja.... nee.. ik weet het niet.' zucht ik. 'Wacht hoe weet jij dit allemaal?' 'Jason heeft het me net snel verteld. Niet boos worden.' 'Ik ben niet boos.'

Ik ga weer rechtop staan en zucht. Ik vul glazen met cola loop terug met een dienblad vol. Ik zet het op tafel en zelf pakken ze er glazen af. Ik loop naar Jelle die alleen zit. 'Waar wilde je het over hebben?' vraag ik terwijl ik naast hem ga zitten. 'Ik wilde vragen of je een bekentenis af wilde leggen tegen de mannen van gister, maar ik zie dat je duidelijk bij andere dingen met je hoofd zit.' ik speel wat met het viltje. 'Ik wil best een bekentenis afleggen. Wat moet ik zeggen dan?' vraag ik zonder dat ik hem aankijk. 'Gewoon wat er gister is gebeurd meer niet.' 'Oké.' 'Hoe zit het met Jake?' Ik verstar maar kijk hem aan. 'Sophie heeft een vriendje wat Jason blijkt te zijn. Toen ze het vertelde kwam hij dood leuk binnen lopen.' zucht ik. 'En nu?' 'Nu niks.' 'Liv ik weet hoe je over hem denkt.' 'Wat moet ik dan doen. Op hem afstappen en het hem allemaal vertellen alsof het niks is?' 'Dat bedoel ik niet. Je moet het gewoon zelf weten.'
Dat gezegd te hebben drinkt hij zijn glas leeg en staat op. 'Ik zie je vanmiddag.' Ik loop met hem mee naar buiten en geef hem nog een kus op zijn wang. 'Yo!'

Ik draai me om en kijk naar de tent. Er is serieus niemand behalve onze groep. Ik kijk de groep langs die vrolijk met elkaar zitten te praten als ik merk dat Jake nergens te vinden is. Ik scan verder het café af maar zie hem niet. Als ik het terras afscan zit hij ook nergens. Wilt kijk ik om me heen maar nergens zie ik hem. Ik loop een paar passen het strand op en zie h daar zitten op het zand dicht bij de zee. Ik zucht. Met een stevige pas loop ik erheen. Als ik dichterbij kom loop ik langzamer en twijfel ik of ik wel naast hem moet zitten. Is het niet raar?

'Kom alsjeblieft zitten?' Verschrikt kijk ik op. Hij heeft zich niet eens omgedraaid. Langzaam loop ik naar hem toe en ga naast hem zitten. Ik kijk hem aan maar hij staart alleen maar in de verte. 'Hoe is het met je?' 'Wel oké.' antwoord ik. 'Hoe ging je studie?' 'Goed. In 1 keer afgestudeerd.' Ik knik en antwoord niet. Er volgt een lange stilte. Geen ongemakkelijke stilte. Gewoon een fijne stilte. Ik draai mijn hoofd naar de zijne. Nog steeds staart hij naar de horizon. 'Heb je een vriendin?' vraag ik zacht. Voor het eerst draait hij zijn hoofd naar de mijne. Daar zijn die blauwe ogen die ik zo lang heb moeten missen. Hij krijgt een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Nee.' zegt hij zacht. Ik knik ligt maar blijf nog steeds verdrinken in zijn ogen. 'In die 3 jaar ben jij nog steeds de enige. De enige tegen wie ik heb gezegd dat ik van je hou. De enige met wie in een relatie wilde hebben.' Mijn hart begint sneller te kloppen. Alleen mag dit niet gebeuren. 'Hoe heb jij het vil gehouden die 3 jaar?' grinnik ik zachtjes. 'Gewoon. Mijn oude behoeftes terug gekregen. Elke week een one night stand. Niks meer, niks minder.'
En daar is onze oude Jake. Wel de Jake waar ik verliefd op werd...  Ik knik maar zeg niks.
'Jullie zijn leuk samen.' zegt hij dan. Vol schrik kijk ik hem aan. 'Jij en die ene jongen.' 'Maar...' 'Je hoeft het niet uit te leggen. Ik gun jou al het geluk van de wereld.' ik open mijn mond maar er komt geen geluid uit.