I want you 2

Part 78

• POV Jake •

Ik laat mijn kar staan waar hij staat en ren de winkel uit. Ik snel naar mijn auto en rijd plankgas weg. Gelukkig is het niet ver.

Ik spring uit de auto en ren naar binnen. Zonder aandacht te geven aan de mensen die achter de balie zitten ren ik door de gangen. Ongeduldig druk ik op het lift knopje. Die lift komt maar niet! Ik kom van mijn plaats en ren de trap op. Na vijf trappen beginnen mijn spieren te branden en mijn ademhaling gaat snel. Het maakt niet uit. Nog maar twee trappen te gaan. Ik sla de hele tijd een trede over in de hoop dat het sneller gaat.
Ik duw de deur open en loop in een snelle pas naar haar kamer. Ik sta stil voor een gesloten deur. Even probeer ik mijn ademhaling in een rustig tempo te krijgen maar het lukt niet. Zonder twijfel duw ik dan de deur open. Meteen is iedereen stil en staart me aan. Ook Liv. Iedereen heeft een kleine lach op hun gezicht maar nog steeds zegt niemand wat.

'Liv.' fluister ik. 'Wie ben jij?' zegt ze vragend. Ik voel mezelf wit wegtrekken en mijn hart staat stil. Ik kijk even naar Niels die me moeilijk aankijkt. 'Wat bedoel je?' vraag ik. 'Nou ik ken jou niet.' 'En de rest wel.' 'Tuurlijk! Hoe kan ik Jason, Luc, Emma, Sophie en Niels nou vergeten?' vraagt ze zacht. Haar stem klinkt schor en ze kijkt me niet begrijpend aan. Ik knik ligt en draai me dan om. Ik loop de kamer uit maar midden in de deuropening blijf ik staan. 'Schat. Hoe kan ik jou nou vergeten? Ik hou van je.' fluistert ze. Ik draai me om en met een lach kijkt ze me aan. 'Dus je weet wel wie ik ben?' 'Jake Carter.' Ik voel de tranen opwellen en ik kijk verslagen naar de grond.
'Wij laten jullie wel even alleen.' zegt Jason dan. Ik kijk op en iedereen loopt de kamer uit. Snel loop ik naar het bed toe en neem naast haar plaats.
'Dat mag je nooit meer doen.' fluister ik dan. Ze grinnikt zacht. Ik pak haar hand vast en meteen verstrengelen onze vingers. Mijn ogen glijden over haar gezicht. In haar neus zit een slangetje en ze is lijk bleek.
'Luister Jake, het spijt me van wat er is gebeurd. Weet alsjeblieft dat ik van je hou. Ik wilde het echt niet uitmaken.' 'Ssstt.' sus ik haar. Aan de hartmonitor te horen gaat haar hart sneller kloppen en moeilijk kijkt ze me aan. Ze is in paniek. 'Ik hou ook van jou.' fluister ik dan. Ik buig voorover en voorzichtig plaats ik een kus op haar lippen. Ze lacht zacht tegen mijn lippen aan. Als ik terug trek ik de twinkel in haar ogen duidelijk op te merken en haar wangen hebben eindelijk een lichte blos gekregen.

'Ik was je bijna kwijt.' fluister ik. 'Als die kogel iets naar rechts zat was je hier niet meer. Als Brandon of Bart die hulpdiensten niet hadden gebeld was je er niet meer. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten.' 'Jake ik ben er nog.' 'Liv je was verdomme bijna dood.' snik ik. Ze trekt haar hand terug en legt die op mijn wang. Ze wrijft de tranen weg en scant mijn gezicht. 'Het komt allemaal goed. Er gaat niks meer gebeuren.' 'Ik was je kwijt. Je was ineens weg. Toen vertelde Niels dat je in het ziekenhuis was. Het ergste was nog dat we uit elkaar waren gegaan nadat er ruzie hadden. Ik kon het gewoon niet handelen.' 'Je weet toch dat im jou nooit zou verlaten?' vraagt ze met meer kracht in haar stem. Ik antwoord niet. De duwt mijn gezicht haar richting in zodat ik haar wel aan moet kijken. 'Ik. Verlaat. Jou. Nooit. Ik. Hou. Van. Jou.' zegt ze duidelijk.
Weer druk ik mijn lippen op de hare. Dan duwt ze me weg maar drukt haar voorhoofd tegen de mijne aan. 'Begrijp je het nu?' Ligt knik ik ja. Een opgeluchte zucht verlaat haar mond. Dan schuift ze op en gaat weer liggen. 'Kom. Ik ben moe.' Ik grinnik en ga naast haar liggen. Ik sla mijn armen om haar heen en druk mijn gezicht in haar nek. Ik druk wat kusjes in haar nek maar ze heeft het niet door want aan haar ademhaling te horen is ze in slaap gevallen.
———-
Song : Photograph -> Ed Sheeran