I want you 2

Part 72

• POV Jake •

'Niet doen. Kijk me niet zo aan!' 'Gast. Je had het kunnen vertellen dat je het van plan was.' zegt Jason zacht. 'En dan? Had je haar tegen gehouden om het met me uit te maken.' 'Jake...' 'Nee laat het.'
Dan stormt Emma op me af en slaat stevig haar armen om mijn middel. Verbaast kijk ik even naar Luc maar hij geeft een lach. Dan sla ook ik mijn armen om haar middel en leg mijn hoofd op de hare. Voor heel even voel ik de ontspanning even mijn lichaam overnemen maar dan laat ze los. 'Als je maar weet dat Liv niet goed is en dat de geen betere vriend ergens dan krijgen.' dan drukt ze een kus op mijn wang. 'Uhm hallo, ik zal me even voorstellen. Luc Davis, jou vriend.' Emma trekt zich terug en geeft hem een dodelijke blik. Dan zet ook Jason een paar stappen naar voren en slaat ook even zijn armen om me heen. En zo volgt iedereen. Zelfs Niels.

'Ik ga me even fatsoenlijk aankleden.' is Niels de eerste die zich uit de benen maakt. 'Ja ik ook.' zeggen Jason en Luc in koor. Sophie en Emma blijven beneden. Ik laat mezelf op de bank zitten en staar naar het houten doosje in mijn handen. Ik draai het tussen mijn vingers en bijt op mijn lip. 'Ik snap het gewoon niet. Ze was zo blij met je.' zegt Emma. Meer in haarzelf  dan tegen mij. Ik zucht en leun achterover tegen de rugleuning. 'Em, ze zou der wel haar redenen voor hebben.' ik probeer het overtuigend te zeggen maar het werkt niet. 'Nee het klopt niet. Liv is niet zo. En ze zou ons nooit allemaal zo negeren. Het klopt niet.' 'En toch is het zo.' 'Waar zal ze zijn?' 'Geen idee. Terug naar huis? I don't know.' 'Agh! Jullie waren perfect samen!' Dan blik ik weer terug naar de ring in mijn handen.
Het is zo. Liv is perfect! Haar lach, haar stralende ogen, haar bezorgde karakter, haar stoere kant, haar verlegen kant wat haar schattig maakt, haar perfecte rondingen en zelfs haar onzekerheden.

'Gaat het?' Ik schrik op en zie Jason en Luc, aangekleed en wel naast de bank staan. 'Oké stop daarmee. Geef me geen medelijden. Ik wil dat niet. Het is maar een break-up. Ik overleef het wel.' 'Ik weet niet of je het door heb maar je wilde haar ten huwelijk vragen. De enige meid met wie je een relatie heb gehad, is Liv. De enige meid met wie je überhaupt een relatie wilde, is Liv. De rest was alleen maar voor de seks. Je kan niet zonder haar.' Ik spring op en kijk boos naar Jason maar hij geeft me enkel een verveelde blik. 'Zeg dat niet!' 'Jake het is zo. Iedereen ziet het, het is niet erg. Ik heb Sophie, Luc heeft Emma. Iedereen heeft iemand nodig en bij jou is dat Liv. Hoe je het ook went of keert. Het is Liv en dat zal het altijd blijven.'
En dat was het. De groeiende brok in mijn keel word alleen maar groter en ik staar naar de grond. Niet in staat om naar iemand te kijken. Met wangen worden nat en ik bijt op mijn lip om mijn tranen in te houden. Dan worden er weer armen om me heen geslagen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en laat een paar tranen de vrij loop. Ze hebben gelijk. Jason heeft gelijk. Liv zal altijd dé persoon voor me zijn ik heb haar nodig. Dan duw ik Jason van me af en veeg ik ruw de tranen van mijn wangen. 'Voor ons hoef je je niet groot te houden.' 'Wat dan? Een potje gaan janken en dan komt ze terug? Zo werkt het niet.' 'Huilen hoort erbij. En het is nogal logisch dat jij dat nu doet.' 'Ik huil niet.' 'Jezus Jake! Wanner ga je nou eens beseffen dat wij je beste vrienden zijn, je broers. Stel je eens open!' Meteen kijk ik op. Jason kijkt me streng aan en Luc vol medelijden. Mijn lip begint te trillen en de tranen rollen over mijn wangen. Nu is Luc degene die in actie komt en slaat zijn armen om me heen. Minuten lang staan we zo maar dan duw ik hem zacht van me af. Ik steek het houten doosje in mijn broekzak en loop naar de keuken. Ik vul een glas water en drink het gulzig leeg. Opnieuw vul ik het glas met water. Doodse stilte heerst in de kamer. Ik voel iedereens ogen op me branden.

Harde stappen van de trap verbreken dan de stilte. Niels komt de kamer inrennen, lijk bleek, zijn haren nog nat van de douche en buiten adem. 'Het is... het is...' hij leunt met zijn handen op zijn knieën. Na een paar seconden komt hij weer overeind en neemt hij een keer diep adem. Hij houd zijn telefoon in de lucht en begint zijn verhaal. 'Ik had het ziekenhuis aan de telefoon. Olivia Adams in binnengebracht met een schotwond in haar buik, longen gevuld met zware rook en tweedearaatsbrandwonden op haar armen.'