I want you 2

Part 28

  POV Liv  

Vermoeid strompel ik mijn appartement binnen. Ik glijd mijn spullen op tafel en slof dan naar de bank waar ik mezelf op laat vallen. Ik kan en wil het nog steeds niet beseffen wat er allemaal is gebeurd.
Wat er net bij Luc thuis gebeurde was hartverscheurend. Jason heeft zelf een paar tranen gelaten. Hij bleef zich maar aan me vast klampen en ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Wat kon ik doen? Ze zijn in hun ogen hun broer kwijt en dat doet ze nou niet bepaald veel goeds. Ik kan ze ook geen ongelijk geven maar ik weet gewoon dat dit wel goed komt.

Met een zucht sta ik op en strompel naar de douche. Ik zet de douche aan en loop dan naar mijn kamer. Ik pak een simpel setje kleren en loop ermee naar de douche. Ik kleed me uit en voel al snel het water over me heen vloeien. Een klein gevoel van rust ontstaat in me maar de onrust in mijn hoofd wint het ervan. Minuten lang sta ik onder de douche en probeer ik rust te krijgen maar het lukt niet. Ik kan het niet loslaten. Ik zucht. Was mijn lichaam en draai de douche dan uit. Ik droog me af als ik ineens geklop op de deur hoor. Ik staak mijn bewegingen en wacht tot het stopt. Als het stopt ga ik pas verder met aankleden. Wie kan dat nou zijn rond dit uur. Weer. Snel kleed ik me aan en loop naar de deur.

Langzaam haal ik de klink naar beneden en open de deur op een klein kiertje. Meteen schiet het gezicht omhoog. Een opluchtende zucht verlaat mijn mond en ik open de deur. Meteen snelt hij naar binnen. Versteld sta ik nog bij de deur. Ik doe de deur dicht en draai me dan naar hem toe. Hij staat daar, bij de tafel naar de grond te staren. 'Wat doe je hier? Het is 22.00 uur ofzo.' Hij heft zijn hoofd en in het weinige licht kan ik zien dat zijn gezicht nat is. 'Ik ben weg gegaan bij Luc want tja. Maar ik wilde niet alleen zijn. Sophie kent Jake niet en jij wel en ik heb iemand nodig.' Zodra hij uitgesproken is verlaat een trillende zucht zijn mond. 'Weetje? Ik kan gewoon niet zonder hem.' fluistert hij. Zodra de woorden zijn mond verlaten, verlaten een paar tranen zijn ogen. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Wat moet ik nou. Een overstuurde Jason staat hier in mijn armen en ik kan niks doen.

Langzaam laat ik hem los en loop met hem naar de bank. Hij gaat zitten en frunnikt wat aan zijn vingers. Zover het lukt veeg ik de tranen weg. Een kleine lach vormt zich op zijn lippen. Ik sta op en schenk een glas water in. Ik loop terug en meteen neemt hij het aan. Snel drinkt hij het leeg en zet het op tafel.
'Sorry. Ik had niet moeten komen.' 'Niet zeggen. Je bent altijd welkom.' 'Ik kan er gewoon niet bij. Voordat die Claire er was, was alles prima. Hij was dan wel in Florida en we zagen hem niet vaak maar alles was prima. En ook al was hij in zijn oude gedrag gevallen. Je weet wel, hoe hij was voordat hij wat met jou kreeg, alles van fijn. Maar nu is die Claire er en ze verziekt alles. Hij is een eikel die niet met zijn gevoelens om kan gaan en geeft Luc een klap. Ik kan er gewoon niet bij met m'n hoofd.' 'Misschien is er een verklaring voor. Wij zien natuurlijk maar 1 kant van het verhaal.' Een grinnik verlaat zijn mond. 'Jij ziet nog altijd het positieve in mensen, ook al doen ze dingen die niet goed zijn.' Ik grinnik ook. 'Alles was gewoon zoveel beter toen jij er nog was. Toen hij jou nog had, maar hij ging naar Florida.' 'Jase, ik neem het hem niet kwalijk. Ik bedoel het gaat hier wel om een studie. Ik had niet verwacht dat ik hem ooit nog zou zien, en als ik hem dan zag had ik het wel op een andere manier gehoopt.' 'Dat snap ik.' zucht hij. Een moment van stilte volgt. '                                                                
'Weetje. Ik denk dat er wat is met die Claire. Er klopt iets niet aan haar.' 'Hoe bedoel je?' vraagt hij. 'Nou zoals ik het zeg. Er klopt iets niet aan die bitch, wat het is weet ik niet maar ik kom er wel achter.' Hij grinnikt. 'Wat het ook is, door haar ben ik mijn broertje kwijt.' 'Jase zeg dat nou niet.' 'Hoezo niet? Het is toch zo?'

'Weet je nog toen hij ontvoerd was en dat ik hem toen moest terug halen? Weet je nog hoe je toen op bed zat? Hoe je tegen me zei dat je hem niet kwijt wilde raken? Ik zei toen dat hij wel terug kwam en ik had gelijk. Toen mocht je zeggen dat je hem niet kwijt wilde, en nu ben je hem niet kwijt. Hij komt terug en dan zonder die bitch.' zeg ik simpel. hij lacht. 'Dankjewel.' 'Ey, dat doe je nou voor beste vrienden!' Weer moet hij lachen. 'Kom we gaan naar bed, het is een lange dag geweest.' 'Ik uhm. Ik ga wel op de bank.' 'Doe is niet zo raar. Er gaat toch niks gebeuren, ik bedoel jij heb een vriendin en we hebben al vaker bij elkaar geslapen.' 'Je heb gelijk.' Met moeite komt hij overeind. Samen poetsen we onze tanden en gaan dan in bed liggen. 'Je vind het toch niet erg als ik alleen een boxer aan heb?' 'Jase, ik zei toch dat je bij me moest komen liggen. Als ik dat niet wilde had je nu wel op de bank geslapen.' Een luidkeelse lach verlaat zijn mond en een gerust gevoel overspoeld me. Hij kan weer lachen...

Hij komt naast me liggen. In stilte staren we naar het plafond. Geen ongemakkelijke stilte, een fijne stilte. Hij draait zich naar me toe en ik doe het zelfde. We staren elkaar aan. Niemand zegt wat, niemand doet wat. Zijn ogen scannen mijn gezicht. Langzaam komt hij dichterbij. Een zachte kus plant hij op mijn lippen. Ik verstijf, maar kus terug. Zodra ik door heb wat hij doet, en hij door heeft wat hij doet laten we elkaar los en kijken elkaar met open ogen aan.