Part 79

3.3K 89 5
                                    

• POV Liv •

Langzaam word ik wakker door iemand die door mijn haren streelt. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en draai me voorzichtig om in zijn greep. 'Heey.' verlaat er schor mijn mond. 'Goedemorgen.' zegt hij zacht. Ik glimlach en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Hoe laat is het?' '11.00 uur.' antwoord hij simpel. 'Je heb sinds gister middag liggen slapen.' grinnikt hij. Ik lach zacht en hij veegt een los hangende pluk achter mijn oor. Hij staart me aan en voor het eerst in een lange tijd verdrink ik in zijn ogen. 'Je mag echt nooit meer weg gaan.' fluistert hij. Ik geef geen reactie en blijf hem aanstaren. Hij legt zijn hand op mijn wang en komt dichterbij. Zijn adem strijkt over mijn gezicht en kippenvel ontstaat op mijn lichaam.

'Oh wat fijn, u bent wakker.' Jake zucht en laat me los. Hij komt iets overeind maar ik blijft gewoon liggen en kijk naar de dokter. 'De uitslagen van de testen zijn bekend, alles gaat goed. U mag naar huis. Als u de volgende keer gaat douchen mag u het verband om uw armen eraf halen. Dan laat u het verder gewoon genezen. Als het goed is houd u geen littekens aan de brandwonden over. Als u last heeft moet u meteen hier heen komen. Ook moet u rustig aan blijven doen. Wij bellen u als er een nieuwe afspraak moet worden gemaakt vanwege controle. Ik wens u een fijne dag en tot de volgende keer.'
Zonder op een antwoord te wachten loopt de man de dokter uit.

Jake draait zijn hoofd om en met een grote lach kijkt hij me aan. Zijn ogen twinkelen en het is te schattig voor woorden. Ik begin luidkeels te lachen. Hij plaatst zijn handen op mijn wangen en meteen voel ik zijn lippen op de mijne. Hij trekt terug en de twinkel is duidelijk te zien. 'Kom!' Hij springt uit bed en loopt naar de kast. Langzaam kom ik uit bed. De draden die verbonden waren met de apparaten zijn blijkbaar al verwijderd. Jake pakt de tas uit de kast en stopt de kleren erin. Hij laat enkel een joggingbroek en een trui liggen. Hij draait zich naar me om en duwt me langzaam terug op bed. 'Ik help je.' Hij pakt de broek en trekt hem voorzichtig over mijn benen. Voorzichtig doet hij het ziekenhuis hemd uit en mijn naakte lichaam is meteen in aanraking met de koude lucht. 'Oh.' hoor ik hem mompelen. Hij draait zich om naar de tas en haalt er een bh uit. Hij loopt naar me toe en doet zeker bij mijn onderarmen extra voorzichtig. Langzaam trekt hij de bh bandjes over mijn schouders en maakt de sluiting dicht. Hij plant enkele kusjes op mijn schouderbladen en daarna een op mijn wang. Ik grinnik en kijk hem aan. Hij kijkt me aan met z'n bekende grijns. Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik gris de trui van de stoel en trek hem langzaam over mijn hoofd. Zodra ik de trui eindelijk aanheb zit Jake al klaar met mijn schoenen. 'Stap er gewoon in. Dan gaan we naar huis.' zegt hij simpel. Ik knik en doet wat hij zegt.
'Klaar?' Ik knik en pak zijn hand vast. Onze vingers verstrengelen. Stevig maar zacht pakt hij mijn hand vast.

Ik stap in de auto en laat mezelf in de stoelvallen. Ik klik de gordel vast en haal een keer diep adem. Die schotwond doet aardig veel pijn. Ik hoor de deur open gaan en Jake stapt ook in.  Ik hoor zijn gordel vastklikken maar hij start de motor niet. Ik draai mijn hoofd om en kijk hem aan. 'Gaat het wel?' vraagt hij zacht. Ik tover een lach op mijn gezicht en knik klein met mijn hoofd. Heel langzaam buigt hij voorover en voor even voel ik zijn lippen op de mijne. Ik trek terug en kijk hem aan. Hij bijt zacht op zijn lip maar draait zich dan om om de motor de starten. Ik draai de radio aan en neurie zacht mee onderweg naar huis.
——-
Achter Jake aan loop ik zijn huis binnen. Alles is donker. Ik trap mijn schoenen uit en wil rustig op de bank gaan zitten als ik schrik. Het licht word aangedaan en iedereen springt op. Slingers hangen aan het plafond en er hangt een spandoek met 'Welkom thuis' aan de muur. Iedereen staart me met een lach aan. 'Guys, dat hadden jullie niet hoeven doen!' lach ik. Iedereen begint luidkeels te lachen maar ik laat mezelf op de bank vallen. Ik haal even diep adem en probeer de steek van pijn weg te laten zakken. 'Je gaat me niet nog een keer vertellen dat het wel gaat. Je heb pijn.'
Ik open mijn ogen die ik blijkbaar had dichtgeknepen en mijn kaken voel ik ontspannen. 'Jake het is echt niks. Ik heb alleen pijn door die schotwond maar dat is normaal. Het is niet dat ik het niet eerder heb overleefd.' 'Eerder?' Ik draai mijn hoofd om en zie Niels me vragend aanstaren. 'Ja, eerder. Ik heb ik het verleden voor papa gewerkt. Ik ben al een keer neergeschoten. Ik overleef het deze keer ook echt wel.' zeg ik gerust stellend. 'Je moet nu niet doen alsof het niks is Olivia.' zegt hij op een strenge toon. Ik rol met mijn ogen en focus me weer op de rest.
'Het is echt lief wat jullie hebben gedaan. Dankjewel!' En geef een grote glimlach. 'Het was niks.' zegt Sophie dan.

I want you 2 Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu