I want you 2

Part 27

• POV Jake •

Sinds ik het huis uit ben gerend bij Jason rijd ik rond. Ik ben wel 5 keer door de hele stad gereden. Puur omdat ik niet naar huis wilde en ik nergens anders heen kon. En nu zit ik hier op een duin, vlak bij bet werk van Liv, over de zee heen te kijken langzaam verdwijnt de zon in de zee.

Wat moet ik nou doen? Iedereen om wie ik geef en die om mij geeft, nou gaf, ben ik kwijt. Veel mensen had ik niet. En het maakte me niet uit, zolang ik Jason en Luc maar had. Maar nu, door mij, ben ik ze kwijt. Ik had Luc sowieso nooit een klap moeten geven maar het gebeurde. De woorden die Jason zei blijven maar door mijn hoofd galmen en ik krijg ze niet uit mijn kop.
'Dit keer ben je echt te ver gegaan broertje.'
En dat is het ergst. Ik ben niet alleen mijn beste vrienden kwijt. Ik ben ook mijn broers kwijt.

En nu kan en wil ik nergens heen. Als ik naar huis ga is Claire er, Claire heeft er voor een groot deel voor gezorgd dat dit allemaal is gebeurd. Naar Jason en Luc kan ik dus niet heen door dit allemaal. Liv was ik al kwijt. Verder heb ik niemand anders. Ik laat mezelf achterover vallen en leg mijn handen over mijn ogen. De gedachten in mijn hoofd worden me teveel. Eerst Claire, die denkt dat we een relatie hebben, dan Jason zijn woorden en dan het idee dat ik iedereen kwijt ben. En het is allemaal mijn eigen schuld. Ik had in de eerste plaats nooit seks moeten hebben met Claire, maar dat gebeurde nou eenmaal. Ik had Luc nooit een klap moeten geven, dan hadden we alleen ruzie gehad maar dat zou uiteindelijk wel over gaan als ze in zouden zien dat Claire en ik niets hebben. En dat ik nu iedereen kwijt ben is een gevolg van alles, met dank aan Jake Carter. Met moeite kom ik weer overeind. Ik staar naar de horizon. Hoe moet ik dit alles toch gaan aanpakken?
-----
De hele nacht heb ik hier gezeten. Na gedacht over wat ik moet doen. Conclusie? Die is er niet, ik heb geen idee. Langzaam komt de zon weer op. Samen met een paar donkere wolken komt hij aan de hemel te staan. Misschien moet ik ermee beginnen om Claire duidelijk te maken dat we niks hebben en haar vervolgens dan langzaam het huis uit zetten. Maar als ik haar het huis uitzet kan ze nergens anders heen en dat kan ik haar niet aandoen. Gedachten blijven maar door mijn hoofd spoken, dat hebben ze de hele nacht gedaan en ik kan en wil het maar niet loslaten. Zonder Jason en Luc ben ik niks. Hun zijn alles wat ik heb, nou had.

Uren gaan voorbij. Dan ineens, van het een op het andere moment begint het te gieten. Harde klappen en lichtflitsen verlaten de lucht. Onweer. Meteen kom ik recht te staan en ik ren als een gek naar mijn auto. Niemand die hier is, niemand die me ziet. Zodra mijn auto in beeld komt begin ik als een malloot te zoeken en graaien naar mijn autosleutels. Zodra ik ze uit mijn zak heb gevist druk ik op het knopje en stap snel in. Meteen sluit ik de deuren en doe de auto weer op slot. de druppels vallen in een hoog tempo op de ruiten terwijl ik uit hijg van mijn sprintje. Terwijl het regent en ik naar de druppels staar dringt er wat tot me door. Zonder iedereen waar ik om geef voel ik me leeg. Dit kan ik niet vol houden. Dit wil ik niet volhouden. Maar hoe moet ik het met iedereen goed maken? Iedereen is woest op me. Niemand wil mij op dit moment zien. En daar zit ik dan, de rest van de dag in mijn auto naar de druppels te staren.
———-
Song : Sad song -> The kings