I want you 2

Part 56

POV Jake

Hij haalt de trekker over en met een doffe klap van ze op de grond. Mijn adem stokt en de tranen lopen over mijn wangen. Haar vader doet een paar stappen naar voor tot hij voor ons staat maar ik let er niet op. Ik kijk alleen maar naar Liv wiens ademhaling steeds zwakker word. Hij zegt wat maar ik hoor het niet. Snel kijk ik achter me. Iedereen kijkt naad Liv en bij iedereen lopen de tranen over hij wangen.
Ik kijk weer terug naar Liv. Hoe langer ze blijft liggen hoe meer ik de hoop verlies dat ze nog opstaat. Haar borst gaat langzaam op en neer en haar ogen zijn gesloten. Ze draait haar hoofd naar het plafond en even denk ik dat ze wel weer opstaat, alsof er niets aan de hand is. Maar dat is niet zo. Ze blijft liggen. Haar ogen nog altijd gesloten. Ik kijk naar haar vader die ons aanstaart met een grijns. Hij is er trots op. Hij is trots dat hij zijn eigen dochter neer heeft geschoten. Mijn vriendin. Ik hoor gesnik achter me maar ik geef er geen aandacht aan.
'Je dacht toch niet dat ik haar niet zou neer schieten. Ze heeft alles van mij geleerd.' Niemand antwoord. De snikken achter mij worden nog harder. Ik kijk naar de grond. Ik kan nergens anders)4 naar kijken. Niet naar Liv die levenloos op de grond ligt, of naar de rest bij wie de tranen ook over hij wangen lopen. Dat zou mijn verdriet nog erger maken. Ik kijk weer op.

Langzaam zie ik Liv overeind komen. Mijn ogen worden groot en mijn mond word droog.
'Ik heb inderdaad alles van jou geleerd.' zegt ze dan. Ze heeft geen oog voor mij of voor de rest. Haar uitdrukking is emotieloos en ze kijkt ons niet aan. Met een ruk draait hij zich om en staart haar aan.
'Als je iets ervan heb onthouden is het dat je áltijd een kogelvrij vest aan moet hebben.' zegt ze monotoon. Aan zijn bewegingen te zien is het duidelijk dat hij iets wilt doen, maar hij doet het niet. Liv is hem voor. Zonder enkele emotie te tonen heft ze haar pistool en schiet. Hij schreeuwt het uit van de pijn en valt op de grond. Ik heb er geen oog voor. Ik kijk alleen naar Liv die er bij staat zonder enkele emotie. Iets wat me bang maakt. Een deel van haar wat ik niet ken.
Minuten lang ligt hij op de grond en schreeuwt hij het uit.
'Ik heb je in je schouder geraakt en niet op een plek dat het fataal word. Deze pijn die jij voelt, mijn pijn was zoveel keer erger. Jij gaat hier weg en komt hier nooit meer terug! Ik zweer het je, als je iemand hier iets aandoet, ik vermoord je.'
Ze meent het. Elk woord wat ze zegt meent ze. Hij komt overeind en strompelt de deur uit. Ze draait zich om en wacht tot de auto weg is. Dan pas kijkt ze ons uit. Ze ademt een keer diep uit en haar ogen verstoven zich op mij.
Nu ben ik de gene die haar zonder emotie aan staar.  Ze probeert een lach op haar gezicht te toveren maar het lukt haar niet. Niemand zegt of doet wat. Langzaam trekt ze haar trui uit. Haar gezicht verrekt van de pijn. De trekt het vest uit, haalt de kogel eruit en doet haar trui weer aan. Ze staart naar de kogel in haar hand. De drang om haar in mijn armen te sluiten is zo groot maar het lukt niet. Dan komen Niels en haar moeder in beweging en sluiten haar in haar armen. Sophie en Emma zijn de volgende en dan Luc en Jason. Ik staar ernaar. Terwijl Luc haar vast heeft kom ik ook in beweging. Zonder enkel geluid te maken loop ik langs iedereen en slenter de trap op. Ik loop haar kamer in en gooi de deur met een klap achter me dicht.

Met mijn handen in het haar ga ik op haar bed zitten. Mijn wangen nog steeds nat van de tranen maar het boeit me niet.
Die kant die ik net van Liv zag, dat is niet een kant waar ik verliefd op ben. Sterker nog, het is eng. Zonder enkele emotie te tonen heeft ze haar eigen vader meer geschoten. Ik snap het, echt. Maar het was beangstigend. Hoe ze daar stond, met dat wapen in haar handen. Nope...
Maar dat was niet het ergste. Het ergste was dat, als ze dat vest niet aan had gehad was ze er misschien niet meer. Dat is het ergste.

Ik hoor dat de deur open word gedaan maar ik geef er geen aandacht aan.
'Jake?' word er gefluisterd. Langzaam laat ik mijn handen uit mijn haar glijden en kijk ik haar aan. Twijfelend staat ze in haar eigen kamer. Ik sta op en haal een keer mijn neus op. Moeilijk kijkt ze me aan en ze zet een paar stappen naar voren. Ik zet een paar passen naar achter en probeer haar tegen te houden. 'Niet doen.' fluister ik. 'Maar Jake.' 'Niet. Doen.' Meteen houd ze haar mond. Ik staar haar aan.
'Weetje. Die Liv die ik daar net zag. Dat is niet de Liv waar ik verliefd op ben. Het was zelfs eng hoe je daar stond. Zonder enkele emotie te tonen haalde je de trekker over. Ik snap het, maar dat betekend niet dat het niet eng was. Dat was niet het ergste. Het ergste was, dat als jij dat vest niet had aangehad had je hier misschien niet meer gestaan. Ik heb het al eens gezien hoe je neer geschoten werd. Ik heb al zo vaak mee gemaakt dat ik je niet meer bij me kan hebben. Ik wil je niet verliezen! Misschien heb je het niet door maar ik hou van je! Jij bent de enige van wie ik kan houden! Als jij er niet meer bent, ben ik niets!'
Ze kijkt me niet aan terwijl ik het zeg. Ze kijkt naar de grond. Langzaam heft ze haar hoofd en kijkt ze me aan. De tranen lopen over haar wangen en ook bij mij zijn enkele tranen de vrije loop gegaan. Weer zet ze een paar passen naar voren. Ik houd haar niet tegen. Ze staat tegen over me en valt in een keer in mijn armen. Ook ik sla mijn armen stevig om haar heen en laat mijn hoofd op de hare rusten.

Minuten lang staan we zo. Langzaam laat ze me los. Haar wangen zijn nat van de tranen. Ze heft haar hand en veegt mijn tranen weg. Ik forceer een kleine glimlach op mijn gezicht maar ze let er niet op.
'Het spijt me. Hij had Niels van ons afgepakt. Ons laten denken dat hij was vermoord. Ik kan hem daar niet mee weg laten komen. Hij had hij me ook neer geschoten. Ik weet dat je van mij houd en ik hou ook van jou! Tuurlijk snap ik dat. Onze relatie is inderdaad niet de makkelijkste maar wij houden van elkaar, dat is het belangrijkste!'
Terwijl ze het zegt kijkt ze naar de grond. Langzaam hef ik haar hoofd door mijn vinger onder haar kin te leggen. Nu ben ik degene die haar tranen weg veegt. Ik druk een kleine kus op haar lippen maar ze kust meteen terug. Zij is degene die los laat en weer slaat ze haar armen om mijn nek.

'Het is trouwens niet waar wat je zei.' zegt ze dan in mijn nek. Ik duw haar van me af en kijk haar vragend aan. 'Voor dat je mij kende was je al heel wat, Jake Carter.' zegt ze met een kleine grijns. 'Voordat ik jou kende ging mijn vriendin vreemd en gebruikte ik elk meisje van de school.' Ze grinnikt en drukt weer een kus op mijn lippen. 'Weet ik.' fluistert ze.