I want you 2

Part 52

• POV Liv •

Meteen springt Jake overeind en loopt met grote passen op me af. Hij pakt me stevig vast bij mijn schouders en probeert mijn blik te ontrafelen maar het lukt hem niet.
'Wat bedoel je "je moet weg" je bent net terug.' 'Mijn moeder, Niels, ik moet terug.' Ik sla zijn handen van mijn schouders en ren de deur uit. Ik hoor al dat de deur niet dichtvalt maar het boeit me niet. Terwijl ik naar de auto ren druk ik als een gek op het knopje om de auto te openen. Ik trek snel de deur open en spring in de auto. Ik start de motor en trek aan de gordel maar die blijft steken. Na 8 pogingen geef ik het op. Ik leg mijn handen op het stuur en probeer op adem te komen. Ik schrik op uit mijn gedachten als de deur naast mij open. Ik draai mijn hoofd snel naar die kant en zie dat Jake instapt.

'Ik ga mee.' zegt hij besloten. 'Maar Jake...' 'Liv ik meen het. Ik heb je net weer terug, ik ga je niet nog een keer verliezen. Ik ga mee.' Zodra de woorden zijn mond verlaten trekt hij de gordel om zich heen en kijkt me aan. 'Waar wacht je nog op?' Buiten hoor ik verschillende motoren starten. De auto's van Jason en Luc staan allebei met draaiende motor te wachten. Ik draai me weer om naar Jake die me nog steeds aan staart. 'Liv we willen je niet weer kwijt.' licht knik ik. Ik doe langzaam mijn gordel om en trap dan op het gaspedaal. Ik rij bet parkeerterrein af en zie in mijn achteruit kijk spiegel de auto's volgen. Ik krijg een kleine lach op mijn gezicht en ga nog iets harder rijden.
———
De hele rit is er niet veel gezegd. Ik probeerde me te focussen op de weg maar Jake bleef maar met zijn duim over mijn been wrijven. 3 uur lang heeft hij dat gedaan. Het is een kleine beweging maar het was voor nu even genoeg om me van heg pad te krijgen.
Ik zet de auto op de oprit en stap snel uit. De andere volgen mijn voorbeeld en doen het zelfde. Snel stappen ze allemaal uit.
De laatste keer dat ik hier was, was dat gedoe met Jake. Ik zucht en loop naar de voordeur. Ik haal mijn sleutel uit mijn zak en steek het in het slot. Ik doe snel de deur open en loop met grote passen naar de woonkamer. De andere volgen mij en ik kan ze zien in mijn ooghoek. Snel loop ik de kamer in maar mijn voeten doen het niet meer. Mijn lichaam verlamd. Mijn hersenen zeggen dat ik als een gek hem om zijn hals moet vliegen maar mijn lichaam doet wat anders. Ik voel iemand tegen me aanbotsen en al snel staat iedereen naast me. Mijn moeder staat op van de bank en kijk me met tranen in haar ogen aan. Langzaam staat de jongen op van de bank en meteen komen mijn voeten in beweging. Ik ren naar hem toe en vlieg hem om zijn nek. De tranen beginnen over mijn wang te lopen en ik laat ze de vrije loop. Stevig slaat Niels zijn armen om me heen en begraaft zijn nek in mijn haar. Ik voel mijn schouder nat worden maar het maakt me niet uit. Na minuten lang zo gestaan te hebben laten we elkaar los. Hij blijft me aanstaren. Een overvloed aan tranen stromen over mijn wangen. Hij pakt mijn hoofd vast en duw het tegen zijn borst. Minuten lang blijven we zo staan en ik vergeet de wereld om me heen.
Als ik weer wat rustiger ben en mijn ademhaling onder controle heb laat ik hem langzaam los. Ik pak zijn hand en draai me om naar de rest. Bij mijn moeder lopen ook de tranen over haar wangen en ze heeft haar handen op haar hart gelegd. Ik veeg mijn tranen weg. Ik kijk naar mijn vrienden die me raar aan staan te kijken.

'Jongens. Dit is Niels. Niels dit zijn Jake, Jason, Luc, Emma en Sophie.' 1 voor 1 wijs ik ze aan. 'Dit is mijn broer.' verlaten de woorden fluisterend mijn mond. Meteen worden Jake zijn ogen groot en verdwijnt alle kleur uit zijn gezicht. 'Maar je zei... hij was... hoe?' de rest kijkt hem vragend aan maar ik begrijp meteen wat hij bedoeld. Ik denk precies het zelfde. Ik draai me om naar Niels die naar de grond staart. 'Ik moet wat vertellen.' fluistert hij. Hij gaat zitten en trekt me met zich mee. Jake neemt snel naast mij plaats en de rest gaat ook zitten.
Niels zucht en speelt wat met mijn vingers. Ik knijpt hem zacht in zijn hand als aanmoediging.

'6 jaar geleden is het allemaal gebeurd. Toen hebben jullie het bericht gekregen dat ik was vermoord. Dat is niet gebeurd. Papa blijkt naast het bedrijf nog een bedrijf te hebben. Een illegaal bedrijf. Met grote witwaspraktijken enzo. Op een middag was ik me wat vrienden naar een verlaten loods. Tenminste dat dachten we. We gingen naar binnen maar we hoorde stemmen. Mijn vrienden zijn naar buiten gerend. Ik probeerde het zelfde te doen maar voor de deur werk ik vast gegrepen. Hard handig werd ik omgedraaid en ik zag papa. Hij zei dat ik dit nooit mocht vertellen. Dat deed ik niet. Hij vertrouwde me niet. Hij heeft besloten mijn dood in scène te zetten en heeft me onder gebracht bij een ander gezin. De mogelijkheid om contact met jullie op te nemen was onmogelijk. Hij heeft iedereen een ander nummer gegeven en ik zat in Florida. Hier heen komen was onmogelijk. Er was 1 iemand die het hele verhaal wist. Samen hebben we gespaard voor en ticket en nu zit ik hier. 6 jaar later.'