I want you 2

Part 55

• POV Liv •

Daar staaf hij dan. Met een vieze grijns op zijn gezicht. 'Verdwijn uit mijn huis!' schreeuwt mijn moeder. 'Míjn huis, bedoel je.' Jake, Luc en Jason staan beschermend voor mijn moeder en Niels. Sophie en Emma zitten naast elkaar op de bank en ik sta in het midden, tussen de jongens en mijn vader in.
'Wat doe je hier?' vraag ik aan mijn vader. 'Ik woon hier.' zegt hij simpel. 'Niet meer. Ik heb je koffers op het kantoor gezet.' zegt mijn moeder zacht. Hij grinnikt maar staart mij aan. 'Wat wil je?' vraag ik zacht. 'Ik wilde mijn gezin zien.' zegt hij vrolijk. Ik ga tegen over hem staan. In mijn ooghoek zie ik dat Jake een grote stap naar voren zet maar Jason houd hem tegen.
'Bedoel je dat gezin waar Niels deel van maakt? Jou zoon, die jij jaren lang heb laten verdwijnen. Ons wijs heb laten maken dat hij was vermoord. Ik heb al jou stront opgeruimd. Als een naïef wicht deed ik alles wat jij me vroeg, zelfs als dat betekende dat ik mensen moest vermoorden omdat ze weer eens niet deden wat jij wilde. Maar jij dacht dat het wel leuk zou zijn om mijn broer af te pakken?! Ik haat je! Jij bent mijn vader niet! Jij bent een harteloze man!' Alles wat ik zegt komt er sissend uit. Zijn grijns vervaagd en maakt plaats voor een boze uitdrukking.

Langzaam grijpt zijn hand naar zijn binnenzak. Zo langzaam dat niemand het door heeft. Behalve ik. Ik zet een stap naar achter, trek mijn trui omhoog en uit een kort broekje wat ik onder Jake's trui aanheb en trek mijn pistool eruit. Ik richt het op mijn vader en hoor een paar bange kreten van de andere. Mijn vader begint enkel te lachen. Geen schrijntje angst is van zijn gezicht af te lezen. Hij begint hard te lachen. Ik laat mijn wapen zakken en staar hem verveeld aan. Als hij klaar is kijkt hij mij weer aan met een grijns. 'Wat wil jij nou? Dat wij weer  een lief gezin worden en doen alsof er niks aan de hand is. Ik dacht het niet.' zeg ik spottend.

In een schijnbeweging grijpt hij naar zijn binnenzak en haalt er ook een wapen uit. Ik blijf verveeld naar hem kijken. 'Liv?' word er gefluisterd. Ik kijk naar Jake die me bang aan staart. 'Wat is er schat?' Hij krijgt een boze blik in zijn ogen en seint naar mijn vader. 'Jake het is niet dat hij mij neer gaat schieten. Of wel?' zeg ik terwijl ik mijn hoofd terug draai naar mijn vader. Hij haalt enkel zijn schouders op een een luide knal klinkt door de kamer. Mijn adem stokt achter in mijn keel en ik val achterover. Een steek gaat door mijn buik en een stilte heerst door ze kamer.
Vaag hoor ik voetstappen en de stem van mijn vader. Mijn ogen worden zwaar maar met al mijn kracht open ik mijn ogen en staar naar de rest. Mijn beeld is vaag. Ik probeer me te focussen op 1 punt in de kamer, Jake, maar het lukt niet. Jake staart mij aan en de tranen biggelen over zijn wangen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht en probeer mijn rust te pakken. De stem van mijn vader klinkt door de kamer maar ik let er niet op. Vaag hoor ik wat woorden. 'Je dacht toch niet dat ik haar niet zou neer schieten. Ze heeft alles van mij geleerd.' Ik open mijn ogen weer en mijn ogen schieten door de kamer. Vaag zie ik dat iedereen naar mij kijkt, behalve mijn vader, maar ik let er niet ik. Ik richt mijn blik op het plafond en knipper een paar keer met mijn ogen. Langzaam word mijn zicht weer scherp en mijn ademhaling weer rustig.
Minuten lang lig ik op de grond maar mijn zicht is weer scherp. De grip om mijn pistool word steviger. Ik haal een keer diep adem en krabbel dan overeind. Ik kijk naar de rest bij wie iedereen de tranen over hun wangen lopen.

Jake vestigt zijn blik op mij en hij krijgt grote ogen. 'Ik heb inderdaad alles van jou geleerd.' zeg ik dan. Met een ruk draait hij zich naar mij om. 'Als je iets ervan heb onthouden is het dat je áltijd een kogelvrij vest aan moet hebben.' Al de kleur uit zijn gezicht trekt weg en zijn blik word kwaad. Hij opent zijn mond om iets te zeggen maar ik ben hem voor. Zonder er verder over na te denken hef ik mijn wapen en haal de trekker over. Raak, in zijn schouder. Een harde schreeuw kijk ik naar hem, hoe hij het uitschreeuwt van de pijn. Zonder enkele emotie staar ik hem aan, de rest gun ik geen blik.
Stevig drukt hij zijn hand op de wond en na enkele minuten heft hij zijn hoofd naar mij. Hij knijpt zijn ogen samen en zijn hoofd is knal rood.
'Ik heb je in je schouder geraakt en niet op een plek dat het fataal word. Deze pijn die jij voelt, mijn pijn was zoveel keer erger. Jij gaat hier weg en komt hier nooit meer terug! Ik zweer het je, als je iemand hier iets aandoet, ik vermoord je.' Ik zegt het zonder enkele emotie in mijn stem maar van binnen kan in wel janken.
Met moeite krabbelt hij overeind. Zijn blik laat hij nog een keer door de kamer glijden maar dan strompelt hij toch naar de voordeur. Iedereen wacht in stilte tot dat we de deur weer in het deur het slot horen vallen. Ik draai me om en zie uit het raam de auto weg rijden.

De adem die ik blijkbaar inhield, blaas ik uit mijn longen en ik kijk naar de rest. Jake staart me zonder emotie aan. Ik tover een kleine lach op mijn gezicht maar je kan van een kilometer afstand zien dat het niet gemeend is. Al snel is mijn glimlach dan ook weer vervaagd. Niemand zegt of doet wat. Iedereen staart mij aan. In een stroeve beweging trek ik mijn trui uit. Ik trek het vest uit en gooi het op tafel. Ik peuter de kogel uit het vest en houd hem in mijn hand. Ik trek de trui weer en en wil mijn blik naar de rest laten afglijden maar dat gaat niet. Iemand slaat zijn armen stevig om mij heen en niet veel later doet een tweede persoon het ook. Na minuten zo gestaan te hebben laten ze me los. Emma en Sophie veren van de bank en vliegen ook om mijn nek.
'Laat ons nooit meer zo schrikken!' fluistert Emma. Zachte snikken hoor ik. Ik duw ze van me af en kijk ze allebei aan. Ik druk bij allebei een kus op de wang en krijg een kleine glimlach op mijn gezicht.
'My turn!' De meiden worden aan de kant geduwd en Luc slaat zijn armen om me heen. Mijn hoofd laat ik tegen zijn borst aan leunen en zijn hoofd steunt op de mijne. Hij drukt een kus op mijn hoofd en laat me dan los. Voordat ik weer om kam draaien heeft Jason zijn armen al om me heen geslagen. Ook hij drukt een lange kus op mijn hoofd en laat me dan los. Hij haalt een keer zijn hand door mijn haar en neemt dan Sophie in zijn armen.

Nu is Jake. Het enige wat ik wil is in zijn armen staan. Zijn vertrouwde, sterke, veilige armen. Ik draai me om om naar heb te kijken maar nergens staat hij. Ik kijk de kamer rond, nergens. Dan hoor ik boven een deur dicht slaan. Ik zucht en draai me om naar de rest. Mijn moeder en Niels naast elkaar, Sophie in Jason zijn armen en Emma in Luc zijn armen. Ik laat mijn hoofd hangen. Weer zucht ik. Ik gris het vest van tafel en slenter dan de trap op.
————
Song : Angel with the shotgun ->           The Cab