I want you 2

Part 73

• POV Jake •

De woorden doen mijn hart stilstaan. Het glas valt uit mijn handen en het glas valt uiteen.  'W-wat... wat is er gebeurd?' krijg ik moeilijk uit mijn mond. Ik heb alleen maar oog vaar Niels de rest valt weg. 'Weten ze niet. Ze hebben een anonieme melding gekregen. Ze zit nu in een kritieke toestand. Ze opereren haar op dit moment. Ze heeft veel bloedverlies en de brandwonden zien er niet goed uit. Ook moet haar luchtweg goed schoon en vrijgemaakt worden door de vele rook die ze heeft ingeademd. Het gaat niet goed.' 'Ik moet er heen!' Ik ren de keuken uit en ren naar boven. Ik gris mijn schoenen van de grond en stap er snel in. Ik gris mijn telefoon nog van het nachtkastje en ren weer naar beneden. Ik probeer in één keer door te rennen naar de garage maar ik bots tegen iemand aan. Ik val op de grond even word mijn zicht zwart maar al snel sta ik op. Sophie ligt op de grond en de tranen rollen over haar wangen. 'Jezus. Kut wijf kan je niet even uitkijken?!' Jason springt van zijn plaats af en helpt haar overeind. Ze begint heftig te snikken. Jason doet een poging om haar tranen weg te werken maar ze rollen te snel over haar wangen. Hij drukt haar hoofd tegen zijn borst en kijkt mij boos aan.
'Ja wat. Ik snap niet dat jullie hier rustig staan. Liv ligt verdomme in het ziekenhuis en we weten niet eens of ze er levend uit komt!' Ik begin snel te ademen en ik grijp naar mijn haar. Ze weten niet eens of ze het overleefd besef ik dan. Mijn zicht word wazig maar ik voel dat alles om me heen begint te draaien. Ik wankel tot ik ineens een muur tegen mijn rug voel. Twee handen worden op mijn schouders geplaatst en vaag hoor ik een stem. 'Jake. Word eens rustig. Sssttt. Even rustig blijven. Focus je op mijn stem.' Het is Luc maar het lukt me niet. Ik begin alleen maar sneller te ademen als dan alles zwart word.
————-
Langzaam open ik mijn ogen. Ik voel dat we bewegen. Ik kan me niet oriënteren. Verward kijk ik om me heen. Ik zit languit op de achterbank van een auto. Ik til mijn hoofd langzaam op maar meteen schiet er een steek door mijn hoofd. Jason aan het stuur en Luc op de bijrijdersstoel. 'Waar gaan we heen?' 'Huis.' 'Waar zijn we?' 'Nog een kwartier.' 'Hoe lang ben ik out geweest.' 'Ik denk 10 minuten. We hebben je in de auto getild maar zodra je lag begon je te snurken. Is ook niet heel raar als je de hele nacht niet hem geslapen.' zegt Jason die me via de spiegel aankijkt. Ik laat mijn hoofd weer tegen de deur vallen en denk terug aan de nacht.

Liv die het uit heeft gemaakt. Ik die de hele nacht beneden aan de koffie heeft gezeten. De ring in het houten doosje. Als vanzelf grijp ik naar mijn broekzak maar meteen kan ik opgelucht ademhalen. Het is er nog. En dan Niels die vertelde dat Liv in het ziekenhuis lag. Meteen schiet ik overeind. 'Nee we gaan niet naar huis. Keer om! Nu!' Luc draait zich naar me om en kijkt me vragend aan. 'Liv. Ziekenhuis. Terug! Nu!' Meteen voel ik mijn wangen nat worden. 'Jake we gaan naar haar toe.' zegt hij zacht. 'Waarom rijd die klootzak dan terug?!' schreeuw ik. 'Omdat ze is opgenomen in het ziekenhuis. Thuis.' Ik zak onderuit en laat mijn hoofd in mijn handen vallen.

De woorden schieten door mijn hoofd.
Olivia Adams in binnengebracht met een schotwond in haar buik, longen gevuld met zware rook en tweedearaatsbrandwonden op haar armen.
Wat the fack is er gebeurd? Hoe komt ze aan al die verwondingen? Hoe komt ze in vredesnaam aan die schotwond?
Allemaal verschillende gedachten vliegen door mijn hoofd.

Dan komt de auto tot stilstand. Ik kijk uit het raam. Los Angeles Hospital. Snel stap ik uit. Meteen staan Jason en Luc naast me. Meteen loop ik naar binnen. Ren ik naar binnen. Ik kom tot stilstand bij de balie. De vrouw schrikt maar kijkt dan vriendelijk. 'Kan ik...' 'Olivia Adams.' 'Meneer bent u familie?' 'Ik ben haar vriend.' 'Het spijt me. Alleen familie mag bij haar.' 'Maar ik ben haar vriend.' 'Meneer het spijt me. U kan plaatsnemen in de wachtkamer.' Verslagen kijk ik naar Luc en Jason die mij moeilijk aankijken. Dan voel ik een hand op mijn schouder.
'Goedemorgen. Ik ben hier voor Olivia Adams. Ze is mijn zus.' De vrouw kijkt moeilijk naar Niels die naast me staat en me een aanmoedigend kneepje in mijn schouder geeft. Ik hoor hem zuchten en hij graait dan in zijn zak. Hij overhandigd een pasje aan vrouw en meteen kijkt die vrouw begrijpend. 'Het spijt me. Olivia Adams is op dit moment in de OK. Ze zijn nog steeds met haar bezig. Zoals ik al zei kan u plaatsnemen in de wachtkamer totdat ze artsen klaar zijn.' 'Hoe lang kan dat nog duren? Ik werd drie uur geleden gebeld net het nieuws dat ze hier was en geopereerd werd.' 'Meneer ik snap uw bezorgdheid maar Mevrouw Adams heeft erge verwondingen. Ik denk dat ze zeker met een uurtje klaar zijn maar ik kan u dat niet garanderen.'
Niels knikt begrijpen en kijkt me dan aan. Hij draai me om en slaat zijn arm om mijn schouder. 'Het komt wel goed met haar.' zegt hij zacht, alleen zodat ik het kan horen maar het enige wat ik kan doen is slikken. Ik neem plaats in de wachtkamer en kijk rond. Niels staart moeilijk voor zich uit, Emma zit bij Luc op schoot en Sophie bij Jason. Ik staar voor me uit. Mijn been wilt op en neer bewegend en bijt op mijn duim. 'Jake pleas. Stop daarmee.' zegt Luc zacht. Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik loop weg naar het koffiezetapparaat. Ik druk op het knopje en staat naar hoe de koffie de beker in loopt.

'Heey.' word er zacht naast me gezegd. Ik schrik op. Sophie. 'Hoi.' Ze bijt op haar lip en ontwijkt mijn oogcontact. 'Luister Soof, ik was in paniek. Het spijt me van wat er is gebeurd.' Ze kijkt op een geeft me een geruststellende glimlach. 'Het is oké. Ik snap het.' Ik lach terug en sla even kort mijn armen om haar heen. Zodra we los laten druk ik een snelle kus op haar voorhoofd en gris de koffie onder het apparaat vandaan. 'Wil de rest ook denk je?' 'Nope.' zucht ze. Ik grinnik en loop terug. Sophie laat zich weer op de schoot van Jason zakken en meteen slaat hij zijn armen om haar heen. Ik laat mezelf weer in de stoel zakken met de koffie in mijn handen maar zodra ik zit komt er een dokter binnen lopen. Ik spring op en zet mijn koffie snel weer op tafel. Naast me voel ik beweging en weer voel ik een hand op mijn schouder.

'Goedemorgen. Ik had begrepen dat jullie de familie en vrienden van Olivia Adams waren?' Ik knik snel. Hij vouwt zijn vingers in elkaar en kijkt ons stuk voor stuk ook. 'Het spijt me om dit te moeten vragen maar kan ik misschien alleen de familie spreken?' Naast me voel ik beweging en even laat Niels zijn hand mijn schouder los maar bij mij zinkt al de moed weer in mijn schoenen. 'Goedemorgen. Niels Adams, haar broer. Alles wat over Olivia gaat mag de rest ook weten wat mij betreft.' Niels trekt zijn hand terug en legt hem weer op mijn schouder.
'Ik begrijp het. Nou wij hebben net de operatie achter de rug. Een erg zware. We hebben als eerst de kogel verwijderd want die lag in de buurt van vitale organen. Als de kogel ook maar iets verschoof zou de kogel één van deze organen raken en zou het schadelijke, misschien wel dodelijk zijn geweest. Gelukkig is dit niet gebeurd en hebben we de kogel met succes kunnen verwijderen. Wel heeft ze door de schotwond vele bloed verloren dit word al zolang ze binnen is weer aangevuld, we hopen dat we op tijd zijn geweest. Ook heeft Mevrouw Adams brandwonden op haar armen. Dit komt omdat ze in een brandend appartement is gevonden. Het hele appartement is afgefikt. De brandwonden zijn goed geholpen maar zullen helaas wel een paar kleine en lelijke littekens achterlaten. Omdat ze in een appartement lag wat volledig afgefikt werd heeft ze veel rook binnen gekregen. Haar luchtweg is vrij gemaakt en ze kan zelfstandig ademen. Toch voor de zekerheid hebben we een zuurstof masker bij haar opgehouden. Ze word op dit moment in een kunstmatige coma gehouden.' 

Ik dat mijn knieën beginnen te knikken. De grip van Niels hand in mijn schouder word erger. 'Mogen we haar zien?' fluister ik. 'Ik moet jullie teleur stellen. Slechts twee mensen mogen op dit moment kort bij haar. Ze ligt hier meteen de eerste deur rechts. Kamer 187.' Ik knik. Meteen duwt Niels me naar voren. 'Ga!' fluistert hij. 'En jij dan?' 'Ik ga na jou. Ik wil toch nog wat dingen vragen. Ga nou!' Ik knik en loop haar kamer in. Ik sluit de deur achter me zonder een blik te geven. Zodra ik me omdraai schrik ik.
Daar ligt ze. Met haar armen in het verband, slangetjes die van allerlei apparaten naar haar lichaam lopen en haar ogen gesloten.
————
Song : I will never love again ->
Lady Gaga