I want you 2

Part 41

• POV Jake •

Met een harde plof laat ik me op de bank vallen. Ik ben moe. Moe van al mijn gedachten die door mijn hoofd razen. Wat was er met Liv aan de hand? Waarom zei ze die woorden? Ik snap het niet. Haat ze me echt zo erg? Ik heb haar nog nooit zo gezien. Ik heb haar nog nooit zo willen zien. Nooit had ik die woorden uit haar mond willen horen.

Ik zucht en knijp in mijn neusbrug. Ik krabbel weer overeind. Leeg staar ik voor me uit. Minuten lang staar ik voor me uit.
Het is inmiddels echt wel duidelijk dat ze me niet meer wil. Maar wat moet ik dan? Ik kan haar moeilijk zomaar uit mijn hoofd zetten en verder gaan met mijn leven. Dat kan ik niet en dat wil ik niet.
Plots word ik uit mijn gedachten gehaald door iemand die op de deur klopt. Wie is dat nou? Het is 21.00 uur. De hele dag zijn we met z'n alle samen geweest. Niemand heeft het meer gehad over Liv haar uitbarsting. Ik heb me eigenlijk nergens in gemengd. Luc heet geprobeerd om met me te praten maar ik ben er niet op in gegaan.
Ik sta op en loop naar de deur. Ik trek de deur open en kijk geïrriteerd naar de persoon die voor me staat.
'Em wat doe je hier? Het is 21.00 uur en we zijn de hele dag samen geweest. Kan je me nu al niet meer missen?' 'Heb jij nog iets van Liv gehoord?' 'Het was vrij duidelijk dat ze niets meer met me te maken wilt hebben. Waarom zou ik nog iets van haar horen?' 'Jake ik ben serieus. Ik ben net bij haar langs gegaan maar ze is er niet. Ik ben daarna gaan zoeken op al haar favoriete plekken maar ze is nergens.' 'Nou ik heb niks gehoord. Waarschijnlijk is ze morgen weer terug ofzo. I don't know.' 'Nu moet je niet ineens gaan doen alsof het je niks boeit want dat doet het wel. Je houd van haar. Dat weet iedereen en dat is duidelijk. En jij heb het vandaag zelf gezegd. Gedraag je is niet zo als een eikel.' 'Ja ik hou van haar en ik wil haar. Ik wil haar zo graag maar ik ze was vrij duidelijk. Ze haat me.' 'Ach man, jij weet net zo goed als ik dat dat Liv niet was.' 'Hoezo? Ik geef der groot gelijk. Ik ben weg gegaan en heb niets meer van me laten horen. Ik verdien het. Ik verdien haar niet.' 'Ze houd van je, vergeet dat niet.'
Zonder dat ik nog antwoord kan geven loopt ze weg. Ik gooi de deur dicht en laat mijn voorhoofd ertegen aan vallen. Ik zucht diep en sla dan met mijn vuist tegen de deur. Ik geef een schreeuw en laat me via mijn rug naar beneden glijden. Ik trek mijn knieën op en laat mijn hoofd ertussen vallen.
Ik hijs mezelf overeind en laat mezelf op de bank vallen. Langzaam val ik in een lichte, onrustige slaap.
——-
Met een harde klap word ik wakker. Ik krabbel overeind van de vloer en strompel naar de badkamer. Ik leun met mijn handen op de wasbak en staar naar mezelf. Diepe wallen zitten onder mijn ogen en een bleke kleur neemt mijn gezicht over. Ik laat los en draai de douche aan. Ik kleed mezelf uit en stap eronder. De warme stralen stromen over schouder. Iets van ontspanning neemt mijn lichaam over maar de spanning blijft overheersen. Waarom weet ik niet. Liv was duidelijk.
Snel was ik mijn haar, poets ik mijn tanden en stap eronder vandaan. Ik droog me af en knoop mijn handdoek om mijn middel.

Ik loop de badkamer uit maar zet van schrik een paar stappen achteruit.
'Godverdomme. Wat doen jullie hier?!' 'Iemand heeft last van een ochtend humeurtje.' grinnikt Jason. 'What the fack doen jullie hier?' Geïrriteerd en met open ogen kijk ik Jason en Luc aan. 'Wat heb jij?' 'Yo, het is facking vroeg en ik ben gister aardig goed afgewezen door de liefde van mijn leven.' 'Jij heb geen idee hoe laat het is of wel?' vragend kijk ik Jason aan. 'Het is 13.00 uur.' Een "oh" vormt zich op mijn mond. 'Wat doen jullie hier?' Terwijl ik het zeg loop ik naar mijn kamer en trek een boxer aan. Ik gris een zwarte broek en een simpel shirt uit de kast en loop weer terug.
'Het is Liv. Ze is nergens te vinden.' 'Weet ik.' zeg ik simpel terwijl ik mijn broek aantrek. 'Hoezo "weet ik." 'Em was hier gister. Ze melde het.' 'En het boeit je niets?' 'Nogmaals. Ze heeft me gister afgewezen. Ik denk niet dat ze mij nog wil zien.' 'Sinds wanneer trekt de Jake Carter daar zich iets van aan? Je zegt net nog dat ze de liefde van je leven is.' 'Ik duidelijk niet de hare.' 'Nu stel je je echt aan. Hup trek je schoenen aan we gaan.' Ik trek mijn wenkbrauwen. 'Jezus. Kom gewoon!'
Onschuldig hef ik mijn handen. Ik trek snel sokken en schoenen aan en volg de jongens.
——
Met z'n 4 staan we voor haar deur. Emma, Jason, Luc en ik. 'En hoe gaan we binnen komen.' vraag ik dan. Meteen haalt Emma en sleutel uit haar zak en steekt het in het slot.
Samen lopen we naar binnen. Niemand. Ik zucht en steek mijn handen in mijn broekzakken. Meteen krijg ik een geïrriteerde blik van Emma naar me toe gezonden. Ik rol met mijn ogen en kijk om me heen. 'Kijk naar dingen die misschien opvallen.' Iedereen loopt een andere kant op. Jason naar de keuken. Luc naar de badkamer. Emma de woonkamer. Ik slenter naar haar slaapkamer en kijk een beetje rond. Ik kijk ik har kleding kast. Niets bijzonders. Alleen een trui die van mij is. Dat ze die nog steeds heeft. Een kleine lach vormt zich op mijn gezicht. Ik sluit de kast en loop naar het bureau. Foto's van haar ouders en vrienden staan op het bureau. Een oude foto van Emma op Luc zijn rug, Liv op mijn rug en Jason die tussen ons in staat met zijn armen over elkaar geslagen staat op haar bureau. Allemaal een grote lach op ons gezicht. Ik krijg spontaan een lach op mijn gezicht.
Verder niks raars.
Ik open een bureau la. Meteen valt een brief mij op.

Heey guys, ik hoop zo dat jullie dit lezen. Weet dat ik van jullie hou en niet uit vrije wil ben weg gegaan. Brandon is weer terug. Waar ik heen ga ik weet het niet. Maar ik kom terug. Ik zorg daar zelf voor. Alles wat ik zei in het café meende ik niet. Ik moest. Hij heeft een lijst met geheimen van jullie. Hoe hij eraan komt en of het waar is weet ik niet maar ik kan geen risico nemen. Ik hou van jullie. Doei.

'Jongens!' Meteen staan ze alle 3 in de kamer. Ik lees het voor en kijk hun met lichte paniek in mijn ogen aan. 'Ik doe hem wat!' schreeuwt Jason meteen. 'Ze meende het niet.' fluister ik. 'Dat zeiden we toch al.' zegt Emma.
—-
Song : Photograph -> Ed Sheeran