I want you 2

Part 26

• POV Liv •

Terwijl Luc het zegt zie ik dat Jason moeilijk naar de tafel kijkt. En als Luc door heeft wat hij precies heeft gezegd kan hij een zucht ook niet onderdrukken. Ik kan ze geen ongelijk geven. Ze doen alles samen sinds ze 16 zijn. Het is ook niet dat ze niets hebben mee gemaakt. En nu, door Jake zijn gedrag, valt alles uit elkaar. Ik blik weer op de jongens. Ze zitten een moeilijk voor zich uit te staren. Ik schuif mijn stoel naar achter en loop naar ze toe. Ik sla mijn armen om hun schouder en probeer ze zo wat steun te geven. 'Het komt allemaal wel goed.' fluister ik. Ze zuchten en geven me dan een kleine glimlach. Ik laat ze los, pak mijn spullen van de grond en draai me dan naar ze toe. 'Kom er gaan.' Ze staan op en lopen achter me aan. Ik diender café op slot en samen lopen we naar de auto. Ik stap in mijn eigen auto en Luc stapt in bij Jason. Ik rijd achter ze aan naar Luc zijn huis aangezien mijn spullen daar nog staan en Jason Luc thuis moet afzetten.
———
Snel stap ik uit en loop naar de jongens. Hun blik is in de afgelopen tijd niet beter geworden. We lopen naar de voordeur maar voordat we op de bel drukken of kunnen aankloppen word de deur al open gedaan.
'Daar zijn jullie! Weet je wel hoe ongerust ik was. Ik heb je duizend keer proberen te bellen maar je nam niet op, en toen bleek dat je telefoon hier lag. Waar heb je gezeten?!' Emma ratelt maar door maar het lijkt niet echt dat het Luc wat kan schelen. Hij zucht, duwt Emma ligt aan de kant en loopt dan naar binnen. Jason loopt achter hem aan. Vragend kijkt ze me aan. 'Ey, ik moest werken. Wat er verder is gebeurd vertel ik binnen wel.' ligt knikt ze. Ik loop naar binnen. Snelle voetstappen hoor ik achter me. Ik zie dat de jongens op de bank zitten en weet voor zich uit zitten te staren. Emma komt naast me staan en slaat dan haar armen over elkaar.

'Gaat iemand mij nog wat vertellen of..' Afwachtend kijk ik naar Jason en Luc, maar het lijkt erop dat die niets gaan zeggen. Emma zucht en zwaait dan met haar handen in de lucht. Ze laat zichzelf geïrriteerd in de stoel vallen en kan een boze kreun dan ook niet onder drukken. Ik ga op de armleuning van de bank zitten en volg dan alle bewegingen die Emma maakt.

'Nou uhm. Wat er gister is gebeurd dat weet je al. Maar Luc is vanochtend naar Jake toe gegaan. En daar hebben ze ruzie gekregen. Hij zei dat hij geen vriendin had, Claire kwam binnen, gaf hem een kus en toen is hij weg gestormd. Later vandaag is hij naar Jason gegaan om het hem allemaal te vertellen maar het blijkt dat Jake alles heeft gehoord. Weer kregen ze ruzie en uiteindelijk heeft Jake Luc een klap gegeven.'
Meteen zie ik de schrik in haar ogen. Ze springt uit de stoel en gaat snel naast Luc zitten. Onderzoekend kijkt ze naar zijn kaak. Ze legt haar hand op zijn hoofd en wrijft er geruststellend over. 'Had dat gewoon gezegd.' fluistert ze. 'Em, wij zijn gewoon onze broer kwijt...' fluistert hij. Hij laat zijn hoofd vallen op haar schouder en slaat zijn armen stevig om haar heen. Het is hartverscheurend. Ik kijk naar Jason die zich groot probeert te houden. Ik laat me naast hem glijden en sla op mijn armen om hem heen. Hij doet het zelfde. Dit kan niet. Deze jongens houden teveel van elkaar en dit is nu allemaal weg door die Claire. Als er niet snel wat gebeurd doe ik er zelf wat aan.