I want you 2

Part 23

• POV Liv •

Snel duw ik hem van mij af. Met grote ogen kijk ik hem aan. Hij kijkt terug. Niemand zegt wat. Ik open mijn mond om wat te zeggen maar er komt niet uit. Snel scannen mijn ogen de zaal rond opzoek naar Emma. Ik zie haar in de hoek, met een paar jongens. Mijn ogen glijden terug naar Jelle die mij onderzoekend maar dronken aankijkt. 'I- ik moet gaan!' Zodra de woorden mijn mond verlaten snel ik weg naar Emma. Ik ik pak haar pols vast. Vol schrik draait ze zich om. 'Ik ga!' Na een paar tellen heldert haar blik op. 'Oké!' Ik draai me om en loop weg. Snelle voetstappen hoor ik achter me maar ik geef er geen aandacht aan. Pas als ik buiten sta, na het vele geworstel met de mensen, kan ik weer ademen. Ik draai me om en zie dat Emma me volgt maar nu ze eenmaal buiten is loopt ze niet meer zo snel en ook niet meer zo recht. Ik zucht. Met een brede lach op haar gezicht loopt ze naar me toe. Ze verteld een heel verhaal maar ik versta er helemaal niks van. Ik pak snel mijn telefoon en zie dat het al 02.00 uur is. Ik pak Emma bij haar arm en probeer haar voorzichtig mee te sleuren naar de auto. Echt soepel gaat het niet maar het lukt. Ik zet haar in de bijrijders stoel en doe de gordel om. Nog steeds praat ze wartaal maar ik let er niet op. Snel loop ik naar mijn stoel en start de motor.
———-
Ik hijs Emma uit de auto die inmiddels in slaap is gevallen. Van het ene op het andere moment viel ze stil. Ik open met moeite de voordeur en trek Emma naar binnen. Af en toe verlaat haar mond een kreun maar ze is niet wakker. Ik trap mijn hakken uit. Met moeite krijg ik haar in bride - style in mijn armen. Als het na minuten lang lukt. Til ik haar op en breng haar naar boven. Ik open de slaapkamer en laat haar op bed vallen. Snel glijden mijn ogen af naar Luc die vredig licht te snurken. Met een kleine lach kijk ik naar de. Snel leg ik Emma recht, leg de deken over haar heen en loop naar mijn kamer. Snel hijs ik mezelf uit deze jurk, doe wat comfortabels aan, haal mijn make up eraf, poets mijn tanden en laat mezelf dan neer vallen op bed. De adem, waarvan ik niet eens wist dat ik het inhield, verlaat mijn mond.
Jelle drukte gewoon zijn lippen op de mijne...
—————
Ik hijs mezelf het bed uit en slof de trap af. Ik duw de kamerdeur open en haal verwilderd een hand door mijn haar. Ik scan de kamer af en zie dat alleen Luc al aangekleed en wel in de keuken staat. 'Heey...' verlaat er schor mijn mond. Vol schrik draait hij zich om. 'Heey.' zegt hij dan met een lach op zijn gezicht. Ik loop naar de keuken. Ik maak voor mezelf wat ontbijt terwijl Luc naast me staat en al mijn bewegingen volgt. Als ik klaar met draai ik me naar hem toe met een kom müsli in mijn handen. Met een geïrriteerd gezicht staart hij voor zich uit. Ik blijf naar hem kijken maar zijn gezicht heldert niet op. 'Wat is er?' Hij draait zijn gezicht naar me toe en kijkt me vragend aan. 'Nee niks...' hij zegt het twijfelend en kijkt me niet aan. 'Luc?' Maar dan gaat met een klap de kamerdeur open.

Een vrij slecht gehumeurde Emma komt de kamer inlopen. Ze knijpt haar ogen dicht door het licht en kijkt ons geïrriteerd aan als ze ons ziet. Luc draait snel zijn hoofd naar haar toe en kan een grinnik niet onderdrukken. 'Lach niet!' Een luidkeelse lach verlaat zijn mond. Hij komt los van het aanrecht en loop naar haar toe. Hij neemt haar in zijn armen en drukt haar hoofd tegen zijn borst.
Alleen al om hier maar te kijken doet je hart smelten!
Dan kom ik ook los van het aanrecht en slenter naar de bank. Ik plof op de bank en eet mijn eten op. Dan hoor ik dan de stoel naast de bank inzakt. Ik draai mijn hoofd er naar toe en zie dat Luc zijn ogen gevestigd zijn op de mijne. Vragend kijk ik hem aan.

'Wat?' 'Ik ben naar Jake gegaan.' Mijn mond valt open. 'Je bent waar heen gegaan?!' 'Ik ben naar Jake gegaan.' Dit kan niet waar zijn. Dit mag niet waar zijn. 'Waarom?!' 'Omdat die klootzak na al die tijd maar eens moet leren dat het zo niet door kan gaan. Ik ben het zat. Prima dat hij wilt flikflooien, moet hij lekker zelf weten, maar dat doe je niet als de avond daarvoor je ex zoent! En zeker niet als jij die ex bent!' zegt hij met verheffende stem.
De woede in mijn lijf word minder zodra hij deze woorden zegt.
'Wat heb je gezegd?' vraag ik rustig. 'Gewoon zoals ik net zei. Dat het prima is om mensen te bekken maar niet als hij jou daarvoor heeft gezoend. Hij zei dat hij geen vriendin had. Vervolgens komt die trut de kamer inlopen, geeft hem een kus en draait zich dan vrolijk naar mij toe. Daarna ben ik weg gelopen.' Met een kleine glimlach kijk ik hem aan. Terwijl hij het verteld word hij alleen maar bozer. 'Wat zit jij nou te lachen? Hij verdient je niet als je dat maar weet...' 'Je bent lief.' zeg ik simpel. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. 'Iemand moet die gozer de waarheid in gaan laten zien...' zucht hij.