I want you 2

Part 7

• POV Jake •

Mijn hart begint meteen sneller te kloppen. Daar staat ze gewoon, na al die jaren. Niemand zegt wat. Ik wil naar haar toe lopen, haar in mijn armen voelen maar ik zet geen stap vooruit. Niemand doet wat, niemand zegt wat.

'Dus.' zegt Luc dan. Liv kijkt weg en ik geef hem een geïrriteerde blik. Dit is zo awkward. 'Hoi.' 'Heey.' zegt ze zacht. 'Hoe is het met je?' Ze geeft me een vage blik. Ze moet dus niks van me. Duidelijk. Ze opens haar mond om te antwoorden als er ineens een jongen naar binnen stormt. Met grote passen loopt hij op haar af. Als hij bij haar is drukt hij een kus op haar hoofd. Ik voel dat mijn adem stokt. Ik zet verslagen een paar stappen naar achter. Ze heeft echt een ander! Het kan ook niet anders. Kijk naar der. Ze is in die 3 jaar tijd nog knapper geworden dan zij al was.
'Wat doe jij hier?' vragend draait ze zich om naar de jongen. 'Nou je moet me vanmiddag toch helpen maar ik moet je ff spreken dus ik dacht kom ff langs.' zegt hij makkelijk. Ik volg alles wat er gebeurd. Hoe langer ik ze zie praten hoe meer er een stukje van mijn hart breekt. Ineens draait ze zich snel naar ons om. 'Dus... Dit is Jelle. Jelle dit zijn Emma, Luc, Jason, Sophie en Jake.' Hij glimlacht naar iedereen. Hij lijkt me aardig. Als hij mijn naam hoort zie ik schrik in zijn ogen.
Weer volgt er een stilte. Ik kijk naar de grond maar zie in mijn ooghoeken dat die jongen naar me staart. Ken ik hem? Heb ik hem wat misdaan?

'Dus wat willen jullie drinken.' zegt Liv dan. Iedereen schreeuwt wat maar ik geef er geen aandacht aan. Snel loopt ze weg. Iedereen gaat bij elkaar staan om te praten.
'Sorry man.' Jason komt naast me staan en geeft me een klap op mijn schouder. Ik geef hem een kleine glimlach maar zeg niks. 'Ik wist niet dat ze hier werkte. Ik heb haar 2 jaar niet gezien.' Ik knik maar kijk hem niet aan. 'Ze is nog steeds zo knap.' is het enige wat ik zeg. Jason grinnikt. 'Hoe kan het dat je iemand 3 jaar niet ziet, 3 jaar heb je daar vrede mee tot dat die persoon voor je staat en je beseft dat die 3 jaar zonder de ergste van je leven waren.'
'Ey man. Het komt wel goed.' Ik ga rechtop staan en draai me naar hem om. Ik geef hem een knuffel en loop dan naar buiten. Ff frisse neus halen.
Ik scan de omgeving af en loop het strand op. Ik draai me nog 1 keer om en zie dat Liv weer terug is. Ze zit bij die jongen en kijkt moeilijk. Ik zucht maar loop verder. Vlak bij de zee laat ik me neer vallen en kijk naar de horizon.

Hoe kon ik ooit zo dom zijn om het tussen ons te laten verwateren? Hoe kon ik ooit zo dom zijn om haar te laten gaan?

Na lang zo gezeten te hebben voel ik dat het zand achter me inzakt. De persoon achter me maakt voor 2 minuten geen beweging. 'Kom alsjeblieft zitten?' zucht ik in de hoop dat het Liv is.
Ze komt in beweging en laat zich naast me neervallen. Ze kijkt me aan maar ik kijk naar de horizon. Bang dat ik die blik in haar ogen zie. Een blik vol pijn. 
'Hoe is het met je?' verbreek ik dan maar de stilte. 'Wel oké.' Antwoord ze.  'Hoe ging je studie?' 'Goed. In 1 keer afgestudeerd.' grinnik ik. Er volgt een stilte. Geen ongemakkelijke stilte, gewoon een stilte. Het voelt vertrouwd. Na lang gezeten te hebben kijkt ze me weer aan. Nog steeds draai ik mijn hoofd niet naar de hare.
'Heb je een vriendin?' vraagt ze zacht. Ik zou zweren dat ik pijn in haar stem hoor. Iets wat ik niet wil horen. Snel draai ik mijn hoofd naar haar toe en zie haar nieuwsgierig naar me kijken. Ik glimlach zacht naar der.
'Nee.' is het enige wat zacht uit mijn mond komt. Haar ligt blauwe ogen staan sterk op me gericht. Ze bijt zacht op haar lip en ik doe echt moeite om haar niet meteen aan te vliegen. Om na al die tijd gewoon weer haar lippen op de mijne. 'In die 3 jaar ben jij nog steeds de enige. De enige tegen wie ik heb gezegd dat ik van je hou. De enige met wie in een relatie wilde hebben.' Ik zie dat haar adem stokt. Ze krijgt een kleine lach op haar gezicht. 'Hoe heb jij het vil gehouden die 3 jaar?' grinnikt ze zachtjes. 'Gewoon. Mijn oude behoeftes terug gekregen. Elke week een one night stand. Niks meer, niks minder.' Ik zie dat haar blik veranderd. Het blije van net maakt plaats voor een harde blik.
'Jullie zijn leuk samen.' zeg ik dan. Doelend op die jongen van net. En ik meen het. Die jongen is goed voor haar. Met een blik vol schrik kijkt ze me aan. 'Jij en die ene jongen.' probeer ik het duidelijk te maken. 'Maar...' 'Je hoeft het niet uit te leggen. Ik gun jou al het geluk van de wereld.' Ze opent haar mond maar zegt niks.

Ik sta op en steek mijn hand uit. Snel pakt ze het aan. Mijn hand begint meteen te tintelen. Damn...
Samen lopen we terug. Hand in hand. Als we weer terug zijn komt iedereen naar buiten. Snel laat ik haar los. Jason lacht en meteen bekruipt een geïrriteerd gevoel mij. 'Shut up!' zeg ik tegen hem.
Liv stormt op Emma af en vliegt haar om de hals. Is dit mijn schuld? Als ze los laten vlucht ze naar binnen. Binnen 2 minuten is ze ook weer buiten. Snel loopt ze weg en ik kijk haar na. Luc rent achter gaar aan maar ik geef er geen aandacht meer aan. 'Ik ga ook.' zegt ik tegen Jason. Hij knikt en snel loop ik naar mijn auto.
——————
De rest van de dag is snel gegaan. Ik heb niet echt wat gedaan maar toch. Ik loop de douche uit en doe enkel ene voetbal broekje aan. Ik loop naar bed. Snel check ik mijn social media maar leg al snel mijn telefoon weg. Langzaam vak ik in een droomloze slaap.
———-
Vol schrik schiet ik omhoog. Snel kijk ik op mijn telefoon. 01.30 uur. Slaapdronken stap ik uit bed en loop langzaam naar de deur. Ik kijk door het gat en zie een meisje staan die nog steeds hard op de deur ramt. Ze heeft een capuchon op en ik kan haar gezicht niet niet. Ik draai de deur van het slot en kijk door een kier naar het meisje. Betraande ogen kijken me aan en langzaam doet ze haar capuchon af. Ik open de deur en kijk haar verbaast aan.
'Wat doe jij hier?!'