I want you 2

Part 44

• POV Jake •

Met de brief in mijn handen zit ik op de bank. Ze haat me niet. Ze wil me niet weg hebben. Maar ze is weg. Door Brandon. Als ik hem nog eens in mijn handen krijg...
'Gast ze komt wel terug. Het is Liv.' Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar Luc. Ik zucht, gooi de brief op tafel en laat mezelf achterover vallen in de bank. Ik haal mijn handen door mijn haar en sluit mijn ogen. 'Dat weet ik ook wel maar ik kan het niet los laten. Zo meteen doet hij haar pijn.' 'Ik denk dat Liv Brandon dan pijn doet.' grinnikt hij. 'Ik meen het Luc.' 'Sorry.' zucht hij.

'Eten!' Jason komt vrolijk binnen lopen met pizzadozen in zijn handen. Hij laat ze op tafel vallen en loopt naar de keuken. Hij pakt blikjes bier uit de koelkast en laat zich zelf op de bank vallen. Hij pakt een doos van tafel en begint gretig te eten. Luc volgt zijn voorbeeld en opens de blikjes bier. Beide genieten ze gretig van het bier en de pizza. 'Yo, je eten word koud.' zegt Jason met volle mond. 'Hoe de fack kunnen jullie hier zitten en doen alsof er niets aan de hand is?!' Met open ogen kijken ze me aan. Geen antwoord. Ik spring van de bank en loop met grote passen naar mijn kamer en gooi de deur met een klap dicht. Ik laat mezelf op bed vallen en grijp naar mijn haar. Ik trek eraan en knijp mijn ogen stijf dicht.
De vorige keer dat Brandon haar mee nam was het mijn schuld. Dat ze hem Brandon neer heeft moeten schieten is mijn schuld. Dat we geen relatie meer hebben is mijn schuld. Dat Brandon haar weer heeft mee genomen is mijn schuld.
Ik zucht en probeer te ontspannen. Ik sluit mijn ogen rustig en val langzaam in een onrustige slaap.
——
Ik strek me een keer uit en sta dan op. Sinds half 4 heb ik wakker gelegen. Het is nu half 10. Ik trek enkel een joggingbroek aan en loop dan de kamer uit. Jason en Luc zitten aan de keuken tafel op hun telefoon in doodse stilte. Ik rol met mijn ogen en schuif een stoel naar achter. Meteen schrikken ze op en kijken ze me aan. 'Wat?' snauw ik. Meteen trekken ze hun wenkbrauwen op en blikken ze op elkaar. 'Hallo ik zit hier hoor.' zeg ik dan. 'Je had gelijk gister.' Fronsend kijk ik ze aan. 'Dat we zo deden terwijl we niet weten waar Liv is.' ligt knik ik. 'Je houd nog steeds echt heel veel van haar hè?' vraagt Luc zacht. Ik knik. 'Zielsveel. Ze is de enige met wie ik mijn leven wil delen.' Luc krijgt een lach op zijn gezicht. 'Wat?' zucht ik. 'Jake Carter is soft!' lacht hij. Jason begint luidkeels begint hij te lachen. Zelf kijk ik ze enkel aan zonder enkele emotie. 'Zijn jullie klaar?' vraag ik dan. Meteen zijn ze stil. 'Jeez waar heb jij last van?' vraagt Jason. Ik rol met mijn ogen en sta op. Ik loop naar mijn slaapkamer en kleed me aan. Ik gris mijn telefoon van het nachtkastje en loop de woonkamer weer in.

Jason en Luc hebben zich verplaatst naar de bank en staren me aan met over elkaar geslagen armen. 'Wat willen jullie?' snauw ik. 'Weetje. We snappen dat je in paniek bent over Liv maar je kan tegen ons best normaal blijven doen. Dat is geen misdaad.' Meteen kijk ik ze boos aan. Ze hebben geen idee.
'Jullie hebben geen idee.' sis ik. 'Jullie hebben geen idee hoe het is om degene waar je van houd telkens maar weer van je afgenomen te laten worden. Met het feit te leven dat alles wat zij nu mee maakt jouw schuld is. Ze is meerdere keren ontvoerd door mij. Ze heeft iemand moeten neerschieten door mij. Onze relatie ging stuk door mij. Jullie gaan zometeen lekker naar jullie vriendin die veilig op de bank zit. Ik weet niet eens of mijn liefde ooit nog op haar eigen bank gaat zitten.' zeg ik spottend. 'Je moet niet doen alsof het ons niet aan gaat. Wij houden ook van haar.' 'Daar is niets van te merken.' zeg ik zonder enkele emotie in mijn stem. Ik wacht niet op een reactie en doe mijn schoenen. 'Waar ga je heen?' 'Weg.' Dat gezegd te hebben loop ik de deur uit.

Waar ik heen ga, ik heb geen idee. Ik steek mijn handen in mijn zakken en been weg. Ik staar naar de grond en heb geen idee wat er om mij heen gebeurd.
Na minuten lang stevig door te hebben gebeend stop ik met lopen. Ik laat mijn blik omhoog glijden naar haar appartement. Ik zucht en duw de deur open. Met de trappen loop ik naar boven en stop voor haar appartement. Ik pak de sleutel uit mijn broekzak die ik van Emma heb gestolen. Ik duw de deur open en loop naar binnen. Met lood in mijn schoenen loop ik naar haar slaapkamer.
Meteen pak ik het fotolijstje van haar bureau waar we met z'n alle een grote lach op hebben. Ik laat mezelf op haar bed vallen en kan alleen maar naar de foto kijken. Dat is dan ook het enige wat ik doe, de hele middag lang.
———-
Song : Faded ( Restrung ) -> Alan Walker