I want you 2

Part 67

• POV Liv •

Ik pak alle pizza dozen van de grond en slof door de garage naar de vuilnisbakken. Ik open de klep en dump alles in de vuilnisbak. Zodra de klep dicht valt klop in even mijn handen af en draai me om om weer naar binnen te lopen maar iets houd mij tegen. Er word een hand op mijn schouder gelegd en vol schrik draai ik me om. Uit reflectie hef ik mijn been en trap ik hem vol tussen de benen. Hij begint hard te kreunen en meteen heb ik door wie het is. 'Bart serieus?!' 'What the fack Liv?!' schreeuwt hij. Ik spring naar voren en druk mijn hand tegen zijn mond. 'Niet zo hard.' sis ik. Langzaam komt hij overeind en boos kijkt hij me aan. Zodra zijn ogen de mijne vinden verzacht zijn blik.

'Wat moet je?' 'Iets vriendelijker kan wel.' 'Bart wat doe je hier. Als je hier voor Niels bent...' maar ik word midden in mijn zin afgekapt. 'Ik ben hier niet voor Niels. Ik ben hier voor jou.' Vragend kijk ik hem aan. 'Jij bent hier voor mij?' vraag ik spottend terwijl ik mijn armen over elkaar sla. 'Ja ik ben hier voor jou. Is dat zo moeilijk te geloven?' vraagt hij ligt geïrriteerd. 'Vertel wat je komt doen Bart.' zucht ik dan. 'Het is blijkbaar weer goed tussen jou en Jake?' 'Verander niet van onderwerp.' 'Volgens mij had ik gezegd dat ik je wilde. Die hint is blijkbaar niet over gekomen.' 'Ik moet jou niet. Jij heb mij jaren lang getreiterd. Jij heb mij niet verteld dat Niels nog leefde. De enige die ik wil is Jake.' Zijn ogen worden vijf tinten donkerder en boos kijkt hij me aan. 'Ik geef je een kans. Morgen om 16.00 uur bij het bankje. Ben je daar niet?' 'Wat dan? Ga je me pijn doen?' lach ik. Hij haalt enkel zijn schouder op en draait zich om en beent weg. Ik rol met mijn ogen en loop de kamer weer in. 'Jeez waar was jij die dozen weg gooien?' Ik haal mijn schouder op en ga weer op de bank zitten. 'Waar is Jake?' 'Boven.' zeggen ze in koor. Ik knik en sta weer op om ook naar boven te gaan.

Ik open mijn kamer deur en zie dat Jake in bed licht. Hij is druk op zijn telefoon bezig en merkt me niet op. Ik krijg een kleine lach op mijn gezicht en laat mezelf naast hem op bed vallen. Vol schrik kijkt hij me aan. Hij drukt zijn telefoon uit en legt hem snel wel. Vragend kijk ik hem aan maar tijd om hem überhaupt iets te vragen heb ik niet want hij duwt me omver zodat hij boven op me licht. Mijn lach vult de kamer mij hij heeft enkel een lach rond zijn lippen. Ik leg mijn hand op zijn wang en onderzoekend kijk ik hem aan. 'Wat is er?' Hij schud zijn hoofd. Vragend kijk ik hem aan maar hij drukt zijn lippen op de mijne. Het is geen heftige zoen. Enkel een zachte, lange kus. Hij trekt zich terug en kijkt me aan maar ik verbreek de stilte.

'En nu ga je me vertellen wat er is.' Hij rolt met zijn ogen en gaat van me af. Ik ga rechtop zitten en volg zijn bewegingen maar hij ontwijkt mijn blik. 'Je doet raar.' 'Ik doe raar? Je komt thuis met pizza maar je zit somber voor je uit te staren. Jij zegt dat er niets aan de hand is maar je liegt en dat was te zien vanaf een kilometer afstand. Dan ga je die dozen weg gooien maar je blijft een kwartier weg. En ik doe raar?' Hij schiet meteen in de verdediging maar ontwijkt mijn blik nog steeds. 'Ik kom binnen en je drukt je telefoon meteen uit. Je ontwijkt mijn oogcontact en praat achterlijk fel tegen me. Ja, je doet raar.'
Zodra de woorden mijn mond verlaten kijkt hij me aan. Alle liefde die ik net voelde bij die ene kus, alles is weg. Hij zegt niks. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik rol met mijn ogen en stap van het bed. Ik loop mijn kamer uit en ga naar Niels zijn kamer.
Ik laat mezelf op bed vallen en meteen vullen gedachten mijn hoofd.
Ik zucht en kijk de kamer rond. Ik kwam hier altijd als ik me eenzaam voelde. Meteen als ik hier was gingen mijn gedachten naar Niels. Naar de goede momenten. Ik miste hem zo erg.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door mijn telefoon die trilt. Even denk ik dat het Jake is maar ik druk die gedachte weg want hij wilt toch niet met me praten.
Onbekende afzender.

Onbekend : Je zou toch niet willen dat er het zelfde met Jake gebeurd als jaren geleden?

Meteen gaan mijn gedachten terug naar de keer dat Jake vermist was. Dat mag ik niet nog een keet laten gebeuren. Mijn hart begint sneller te kloppen en gedachtes razen door mijn hoofd. 

Ik : Oké Bart. Jij je zin. Ik maak het uit. Jij blijft met je poten van Jake af!

Ik zucht en sta op van het bed. Met trillende venen loop ik naar Niels zijn bureau. Ik gris en een papiertje vanaf en een pen.

Ik moest. Is het enige wat ik schrijft. Een eenzame traan rolt over mijn wang. Ik laat het briefje liggen en doe mijn ketting af. Ik leg het erboven op en loop de kamer uit. Niels vind het briefje vanzelf. Ik loop naar beneden en meteen kijkt iedereen me vragend aan. 'Ik ben zo terug.' zeg ik enkel. Ze komen er vanzelf wel achter.
Ik loop naar de garage. Doe mijn schoenen aan en stap in de auto. Even naar Bart...