I want you 2

Part 38

• POV Liv •

Meteen ontstaat er woede in mijn lichaam. Door alleen al naar zijn hoofd te kijken word ik geïrriteerd. 'Hallo Liv, of moet ik Olivia zeggen? Dat is lang geleden.' zegt hij met een grijns. Ik voel mezelf wit wegtrekken. 'H-hoe weet jij mijn hele naam?' 'Weetje? In 3 jaar heb je veel tijd om dingen te doen.' 'Jij zat toch vast?' 'Sinds jij mij had neergeschoten hebben ze mij ook als slachtoffer beschouwd. Er was te weinig bewijs tegen me. Eigenlijk zou ik je moeten bedanken maar dat gaat niet gebeuren.' 'Brandon wat moet je?' zucht ik. 'Wraak en daar ga jij bij helpen!' Ik begin hard te lachen. 'Ja dag! Je bent blijkbaar niet slimmer geworden!' Boos kijkt hij me aan. Dreigend loopt hij op me af en gaat dichtbij me staan. Te dichtbij als je het mij vraagt. 'Jij gaat doen wat ik zeg anders gaan je ouders en vrienden eraan.' Sist hij. Een benauwd gevoel bekruipt me. Wat is hij in godsnaam van plan. 'Oh en nu ben je wel stil he?!' 'Wat wil je gaan doen?! Ik weet nog vaag dat ik jou heb neergeschoten, niet andersom. Dus ik zou uitkijken als ik jou was.' zeg ik bits. Wat wil hij nou? Ik verspil met alle liefde nog een kogel aan hem die eindigt in zijn hoofd in plaats van in je knie. Hij kijkt me boos aan maar neemt dan afstand. Hij pakt zijn laptop van de bank en zet het op tafel. Hij zoekt wat op en draait het scherm naar me toe.

Foto's van mijn vader. Hij schud de hand met een man net gekleed in een zwart pak. De man heeft een koffer in zijn hand en mijn vader een lach op zijn gezicht. Vragend kijk ik Brandon aan. 'Die man die je ziet, hij heeft al meerdere keren vast gezeten voor witwas praktijken op grote schaal. Zoals je misschien zelf al raad, jou vader is met hem in zee gegaan. Als jij niet doet wat ik zeg publiceer ik dit en zit je pappie zeker voor 30 jaar vast.
Wiet kijk ik hem aan. Dit mag hij niet doen! Ik heb zo'n zin om nu eigenhandig zijn nek te laten breken! Arg!
'Wat hebben mijn vrienden hiermee te maken?!' snauw ik. 'Onze Olivia gaat wel van de hak op de tak. Maar goed...' Hij draait de laptop weer naar zich toe, zoekt wat op en draait het beeld weer naar mij.
Een lijst met onze namen. Achter elke naam staat een geheim.
Jake - Lichamelijk en geestelijk mishandeld door zijn vader. Heeft ervoor gezorgd dat zijn ex zelfmoord pleegde.
Jason - Is vreemd gegaan met Liv
Luc - Heeft 2 dagen vast gezeten voor openbare geweldpleging.
Emma - Heeft met Levi gezoend op het feest maar daarna huilend weg gerend.
Sophie - Is meerdere keren verkracht door haar vader.
In een razend tempo laat ik mijn ogen over de regels glijden. 'Hoe kom je hier in godsnaam aan?' 'Maakt niet uit. Als jij niet doet wat ik zeg zorg ik dat dit namens jou op internet beland en dan kotsten ze je uit!'
————-
Met buikpijn rijd ik naar het café. Ik heb niet eens dienst. Brandon zei dat iedereen daar zou zijn. Hoe hij het weet, I don't know.
Ik parkeer de auto en stap met knikkende knieën uit. Ik wil dit zo niet. Langzaam loop ik naar het café. Snel kijk ik op mijn horloge. 14.00 uur. Sophie heeft pauze. Met moeite open ik de deur. Snel kijk ik rond. Sophie, Jason, Luc en Emma zitten aan de bar gezellig te praten. Jake is er niet, degene die ik moet hebben. Ik had meteen kunnen weten dat Brandon achter Jake aan zat maar ik hoopte zo van niet. Gister hadden we allemaal beloofd op voorlopig geen gezeik en ik ga die belofte nu al verbreken.
Met lood in mijn schoenen zet ik een paar stappen naar voren. Niemand heeft me jog gezien. Achter me hoor ik de deur weer open gaan en meteen galmt de stem van Jake door het café. Iedereen draait zich om met een lach. We geven elkaar een knuffel en gaan dan weer zitten. Jake wilt naar me toe lopen en me een knuffel geven maar ik duw hem zacht weg.
Het enige wat ik gister wilde was bij hem zijn. Zijn aanwezigheid voelde zo goed voor het eerst in lange tijd. Vragend kijkt hij me aan. Ik haal diep adem en kijk hem boos aan.

'Wat is er?' 'Gister kwam ik thuis en heb in nog eens na zitten denken. Ik had jou nooit moeten helpen met Amber en Claire. Iedereen haatte je en dat was prima. Dat was je karma omdat je mij 3 jaar geleden heb laten zitten! Je verdiende het, maar ik was weer eens te aardig om je te helpen!' Fronsend kijkt hij me aan. 'Waar heb je het over?' 'Dat zeg ik toch of ben je doof?' 'Liv het spijt me maar ik was aan het studeren 2524 mijl van je vandaan. Je weet hoe ik erover denk. Ik wil je!' 'Nou ik twijfel want ik heb je zien staan bekken met Claire. En jij nam het voortouw!' 'Hou je bek man! Jij staat Jelle af te lebberen en ik mag Claire niet zoenen? Hypocriet!' Wat?! Hoe weet hij dat? 'Jij stond eerst te zoenen met Claire terwijl jij mij een avond eerder zoende!' 'Wat wil je nou bereiken?' 'Ik wil dat je verdwijnt! Dat in je nooit meer zie!'

Ik voel een hand om mijn pols. Jason. 'Ach laat me toch met rust stelletje eikels!' schreeuw ik en ik storm het café uit. Ik ren naar mijn auto en start meteen de motor. Plankgas rijd ik weg. Hijgend rijd ik weg. Het was allemaal bullshit wat ik zei. Ik wil niet dat hij weg gaat. Hij is nog steeds de enige waarbij ik me 100% veilig voel. Waarbij het fijn voelt om in zijn armen te liggen. Waarbij ik zenuwachtig word als hij me aanstaart. De enige waarmee ik mijn leven wil delen....