I want you 2

Part 71

• POV Liv •

Ik voel woede in me naar boven komen. Ik loop naar de deur en open die. Ik wil mijn mond openen maar ik word verstoord door twee andere gedaantes die mijn huis binnen lopen. 'Uhm hallo?!' zeg ik verbaasd. Niemand geeft antwoord. Ik zucht en laat de deur weer in het slot vallen. Mijn vader, die bij het raam stond, heeft zich inmiddels omgedraaid en staart me met zijn armen over elkaar geslagen en een grote grijns aan. 'Ik heb graag dat je mijn huis verlaat.' 'Ik heb graag dat je met me mee gaat.' 'Nope. Not gonna happen.' zeg ik simpel.
De gedaantes die naar binnen liepen draaien zich om en meteen weet ik wie het zijn. Brandon en Bart.

'Wat doen jullie hier.' 'Oh ja, helemaal vergeten. Je kent mijn mijn trouwste personeel natuurlijk.' Mijn mond valt open en ik voel dat ik wit wegtrek. 'Personeel?' fluister ik. Beide ontwijken ze mijn blik.
'Dus dat je Jake pijn wilde doen was allemaal een dekmantel. Dat jij was vreemdgegaan met Jess en dat ze zelfmoord heeft gepleegd omdat ze Jake niet los kon laten en mij daarom meenam was allemaal een excuus. Jake was het excuus. Jij deed het allemaal voor deze man? En jij Bart. Jij denkt dat Niels het jou vergeeft dat je mij bij onze gestoorde vader wilt betrekken?' Zodra de woorden mijn mond verlaten schrikken ze op. 'Ach. Olivia toch. Vroeger had je er nooit moeite mee om voor me te werken. Waarom doe je zo moeilijk?'
Ik negeer mijn vader. 'Daarom wist jij mijn echte naam. En daarom zei jij ineens dat je me wilde.' 'Liv zo was het niet. Echt niet. Het was...' 'Ach Brandon laat haar toch.' kapt mijn vader hem midden in zijn zin af.

'Pap hoevaak moet ik het nog  zeggen. Ik ga niet met je meedoen!' 'Ach. Mijn arme Olivia. Ik hou van je, je bent mijn dochter. Je heb zo'n talent en dat verspil je door niet te gebruiken.' 'Waarom zou ik mensen willen vermoorden. En je moet je bek houden want je houd helemaal niet van me. Als je van me houd zou ik het niet uit moeten maken met Jake. Als je van me houd sleep je me hier niet in mee. Als je van me houd laat je me niet meerdere keren ontvoeren. Jij bent niet goed bij je hoofd!' Mijn vader kijkt me enkel emotieloos aan. 'Het is jammer dat het zo moet eindigen.' Vragend kijk ik hem aan maar voordat ik mijn mond open kan trekken hoor ik een harde knal en val ik met een klap op de grond. Stekende pijn schiet door mijn buik en ik voel mijn trui nat worden. Ik probeer overeind te komen maar het lukt niet. Ik krijg mijn hoofd met veel pijn en moeite omhoog. Het bloed stroomt uit mijn wond. Neergeschoten. Dit keer zonder kogelvrij vest. 'What the fack! We zouden haar geen pijn doen!' hoor ik Brandon schreeuwen. 'Wie niet mee wilt werken moet de consequenties maar accepteren.' zegt mijn vader simpel. 'Ze is je dochter!' 'Dat was ze. Het duurt niet lang of ze is dood.' Maar het dringt niet tot de door. Mijn gehoor word gedempt en mijn zicht is een grote blur. Vaag hoor ik voetstappen en even leunt er iemand over me heen, maar zo snel als hij kwam, zo snel is hij ook weer weg. Meteen hoor ik weer voetstappen en hangen er twee personen naast me. Mijn hoofd word op getild  en op iemands benen neergelegd. 'Liv blijf bij me. Hoor je me? Blijf erbij. Niet wegvallen. Focus je op mijn stem. Wakker blijven.'
Met moeite houd ik mijn ogen open maar het lukt niet echt. Zachtjes word er door mijn haar gestreeld en op mijn wang geslagen. Bart en Brandon hun stemmen ratelen door elkaar in een poging om mij bij bewust zijn te houden.
De pijn in mijn buik word alleen maar erger en het gevoel in mijn hoofd word lichter. Met moeite komt er nog zuurstof in mijn longen.
Dan ineens dringt de scherpe geur van benzine nog door mijn neusgaten. De moeite om te kijken wat er gebeurd neem ik niet. Ik voel een paar spetters op me komen maar ik neem de moeite niet om mijn ogen te openen. Ik begin weg te vallen. Hevige pijn gaat door me heen. Mijn hoofd word weer zachtjes terug gelegd op de grond. Ik hoor vaag wat geschreeuw maar het komt allemaal niet meer binnen.
Dan hoor ik het vage geluid van voetstappen gevold door een knetterend geluid en hevige warmte.