I want you 2

Part 47

• POV Jake •

Ik open mijn deur en laat hem hard in het slot vallen. 'Jake ben jij dat?' Nee die stem! Ik loop naar de woonkamer en zie haar op de bank zitten. Ik steek mijn handen in mijn broekzakken en staar haar aan. 'Wat doe je hier?' 'Ik kwam langs om sorry te zeggen. Ik had nooit met Amber mee mogen doen. Het spijt me.' 'Daar is het nu een beetje laat voor vind je niet?' vraag ik spottend. 'Je heb gelijk.' 'Wacht hoe kom je binnen?' 'Ik had nog een sleutel. Die kwam ik meteen even terug brengen.' Claire legt de sleutel op tafel en staat op van de bank. Ze loopt naar de deur en ik volg elke beweging die ze maakt. Ze legt haar hand al op de deurklink maar ze draait zich nog om.
'Laat haar niet gaan Jake. Ik zie hoe ze naar je kijkt en hoe jij naar haar kijkt. Jullie zijn perfect voor elkaar. Maak het haar duidelijk. En als je haar eindelijk heb, laat haar nooit meer los.' fluisterde ze. Met dat gezegd te hebben opent ze de deur en loopt ze weg. Ik krijg een kleine glimlach op mijn gezicht. Ik ga op de bank zitten met haar fotolijstje in mijn handen. De hele nacht ben ik in haar appartement gebleven maar ik heb geen oog dicht gedaan. Ik zet het lijstje op tafel en laat mezelf achterover zakken in de bank. Ik haal mijn handen door mijn haar. Heel even glijd mijn blik weer af naar de foto maar dan sta ik op. Ik loop naar de keuken en zet een kop koffie. Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak voor het eerst. De hele nacht heb ik er niks mee gedaan. Zodra ik hem aan zet word het scherm overspoeld door berichten en gemiste oproepen. Snel glijden mijn ogen over de berichten maar ze zijn allemaal het zelfde.
Waar ik ben.
30 gemiste oproepen van Jason, 37 gemiste oproepen van Luc, 25 gemiste oproepen van Emma en 19 van Sophie.
Met mijn kop koffie in mijn hand loop ik terug naar de bank. Vanaf een afstand gooi ik mijn telefoon op de bank en kijk ernaar hoe het heen en weer stuitert. Ik maak een aanstalten om te gaan zitten maar dan hoor ik een sleutel in het slot. Ik zet mijn koffie op tafel maar draai me ok naar de deur.
Ik stilte komen ze allemaal binnen lopen. Jason, Luc, Emma en Sophie. Zodra Emma me in het vizier krijgt stapt ze met grote passen op me af en stopt met lopen totdat er enkele centimeters tussen ons in zitten. 'Moeten we jou soms uitleggen hoe een telefoon werkt?! Waar heb jij de hele nacht uitgehangen?!' snauwt ze naar me. Ik rol met mijn ogen en steek mijn handen in mijn broekzakken. 'Rustig maar, er is toch niets aan de hand. Ik moest even tijd voor mezelf en nu ben ik weer terug.' 'Als je met "tijd voor jezelf" een of ander neukertje bedoeld vermoord ik je.' fluistert Emma. 'Nee natuurlijk bedoel ik niet een of ander neukertje. Ik ben gewoon naar Liv haar appartement gegaan.' zeg ik boos. 'Hoe kom jij daar binnen.' 'Ik moest deze nog terug geven.' zeg ik terwijl ik uit mijn broekzak Emma haar sleutel van het appartement van Liv haal. Vragend kijkt ze me aan maar ze zegt niks meer.

'Zijn jullie klaar?' vraagt Jason terwijl hij zijn armen over elkaar slaat. Emma knikt en loopt terug naar Luc. Met z'n alle staren ze me aan maar niemand zegt wat. 'Wat?' zucht ik. 'Je bent echt een eikel, wist je dat?' vraagt Jason dan met een grijns op zijn gezicht. Ik rol met mijn ogen en laat mezelf op de bank vallen. Ik pak de koffie van tafel en drink het in een paar slokken op. Jason en Luc lopen op me af en gaan naast me zitten. Zodra Luc de foto ziet pakt hij het meteen van tafel. 'Hoe kom je hieraan?' fluister hij. 'Liv. Het heeft al die tijd op haar bureau gestaan.' fluister ik. Met zijn duim wrijft hij over de foto en hij krijgt een glimlach op zijn gezicht. De meiden lopen op ons af en gaan beide op de schoot van hij vriendje zitten. Emma pakt de foto uit Luc zijn handen en krijgt meteen een glimlach en een paar tranen op haar gezicht. Ze geeft de foto weer aan mij en neemt Luc stevig vast. Jason grist de foto uit mijn handen en ook hij krijgt een lach op zijn gezicht.
——-
Emma is gestopt met huilen en we kijken ene film. Niet dat ik mijn aandacht erbij kan houden. Ik staar af en toe Nasr het beeldscherm maar dan glijd mijn blik weer af naar de foto.
Dat een foto zich zo in zijn greep kan hebben.
Dan ineens komen Sophie en Emma in beweging. Ze staan op en trekken Jason en Luc ook van de bank. 'Wij gaan maar eens.' zegt Sophie als eerste. Ik knik en sta dan ook op. Bij de deur geef ik de jongens en Sophie een snelle knuffel. Emma is als laatste. Zij is de eerste die mij om mijn nek vliegt. Ik hou haar stevig bij haar middel vast. Ik hoor de voetstappen van de andere al zachter worden.
Na minuten lang zo gestaan te hebben trekt ze zich terug maar ze plaatst haar handen op mijn wangen. 'Ze komt terug. Dat weet ik.' Ze drukt een kus op mijn wang en loopt de mijn appartement uit. Ik sluit de deur achter me en laat mezelf er dan voor enkele seconde tegen aan vallen. Ik kom weer overeind en zucht. Ik blik op de klok. 17.00 uur, ik pak mijn telefoon en bestel een pizza. Ik zet ondertussen de tv aan en zap door enkele kanalen. Hawaii Five-0.
Ik laat mezelf onderuit zakken en staar naar de tv.
Ik zit midden in de serie als er word aangebeld. Snel sta ik op en pak wat geld. Ik duw het in de bezorger zijn handen en loop snel terug naar de bank. Ik eet de pizza op en gooi de doos dan op tafel. Zodra de aflevering klaar is zet ik de tv uit en loop naar mijn slaapkamer. Ik pak een onderbroek en ene boxer en stap snel onder de douche ik spoel mezelf af en poets mijn tanden. Zodra ik klaar ben stap ik eronder vandaan en droog me af. Ik trek mijn kleren aan en ga in bed liggen. Ik val in een lichte, droomloze slaap.
———
Song : 8 letters -> Why Don't We