?VAVEYLA?

VAVEYLA《57》

(Medyada: Eslem Duru Yaman)

En son karşılaşmamızdan sonra tüm muhabbetini kapamış ve unutmuşken nereden çıkmıştı yine bu kız???

Hızlı adımlarla masaya ilerleyip bir sandalye çekip Özgür'ün yanına oturdum.

Sakin ol der gibi bana baktı. Ama zaten sakindim göstermek istediğim tek şey artık Özgür'ün bana ait olduğuydu.

"Konuşmamız gerekiyor kendimi anlatmak istiyorum" dedi ölü sandığımız Eslem.

Güldüm sesimi çıkarmadan Özgür bana baktı önce sonrasında ona dönüp "konuşulacak hiçbirşey yok Eslem" dedi.

Hala gülüyordum. "Evet var kendimi sana anlatmama izin ver" dedi.

Özgür tekrar dönüp bana baktı. Belki de mükemmel gidecek olan günümüzün içine ediyordu tam şuan.

O sırada arkadan gelen sesle "kasaya bakar mısınız?" Hepimizin dikkati dağıldı.

Arkamı dönmeden ve gözlerimi Eslem'den ayırmadan elimi havaya kaldırdım. Ve yüksek bir sesle "bukünkü alınanlar müesesemizdendi afiyet olsun" dedim ve sustum.

Özgür'ün elini tuttum ve masanın üzerine koydum. Özgür hala bana bakıyordu. Birşey yapmayacaktım sakince uyaracaktım sadece.

"Eslemciğim, sanırım Özgür'ün söylediklerini anlayamıyorsun ama senin için bir de ben tekrarlayayım KONUŞULACAK BİRŞEY YOK OLAN OLMUŞ HERŞEY ESKİDE KALMIŞ ARTIK BEN VARIM BİZDEN UZAK DUR" dedim. Ne bağırmıştim ne de sakindim.

Güldü sanki beni deli etmek istercesine " bak minnak Özgür benimdi ve her zaman da kalbinin en derin köşesinde benim ismim olucak bu yüzden sen aradan çekil bırak biz büyükler konuşalım" dedi beni yaşımdan vurmak isteyerek ama söyledikleri biraz olsun kalbime dokunmuş canımı yakmıştı.

Özgür sanırım bunu anlayıp "tamam kelebek hadi gidelim" dedi.

Elimle bekle işareti yapıp Eslem'e döndüm. Ve tek kaşımı havaya kaldırarak "bak Eslemciğim sanırim sen benide anlamıyorsun ama inatla tekrar anlatacağım beni iyi dinle" dedim daha sonra derin bir nefes çektim içime sakin kalmak için tüm bedenimi zorlayarak.

"Özgür'ün zamanında etkilendiği kızlardan biri olabilirsin ama şunu sil aklından Özgür'ün ne kalbinde ne de beyninde bir parça sen kalmadın. Çünkü ben geldim. Ve seni teker teker itinayla söküp attım ondan artık ben varım ve sonsuza kadar da ben olacağım bu yüzden o kulaklarını son kez aç ve beni iyi dinle şimdi sende def olup git ve sende kalan Özgür'ün parçalarını yok edicek birini bul kendine çünkü o hayatının aşkını buldu bile" dedim ve Özgür'ün elinden çektim ve mutfağa soktum.

Bir süre orada beraber bekledik. Tek kelime bile etmeden. Çünkü o anki sinirle neler söylediğimi ben bile hatırlamıyordum şuan ki zaten o da farkındaydı şuan bana birşey sorsa onu tersliyeceğimin.

Özgür'e beni beklemesini söyleyerek mutfaktan çıktım. İçeriye girdiğimde kimse yoktu. Eslem def olup gitmişti ve büyük ihtimalle son müşteri de kimse kalmadığı için onunla beraber çıkmıştı.

Özgür'e seslenip içeriye çağırdıktan sonra gözlerinin içine baktım.

Gözlerimin dolduğunu hissettiğimde gözlerimi kaçırdım ama yinede farketti.

Çenemden tutup gözlerine bakmam için zorladı. Dolu gözlerimle gözlerinin içine baktım. Ama sanki baktığım gözleri değil de kalbiydi. Ve benim tek gördüğüm o tertemiz kalbinin tam ortasındaki bendim.

Gözlerimi sıkıca kapadığımda yanaklarımdan süzülen gözyaşlarıma engel olamadım.

İki baş parmağıyla akan göz yaşlarımı sildi. "Sakın"dedi. Gözlerimi açtım. Elimi kalbinin üstüne koydum.

"Benden başka kimse için atmasın"dedim.

"Artık kimse için atmıyo zaten güzelim sen hariç" dedi. Ensemdeki saçlarımı hafif çekerek elinde topladı ve yüzümü yüzüne yaklaştırdı.

Dudaklarını dudaklarımın üstüne kapadı ve fazla duygusal yoğun ve istekli bir şekilde öptü beni ilk başta anlam veremesemde sonradan bende karşılık verdim tabiki...