တမလြန္​မွ ကြၽန္​မထံ ​ေပးစာ

အပိုင္​း-၁

ငါတို႔ဟာ စိုးရိမ္​ၾကရတယ္​ ..
ငါတို႔ဟာ​ေသမယ္​့ရက္​က​ေန​ေနာက္​ျပန္​​ေလ်ွာက္​ရင္​း မ​ေတာ္​တဆ​ေသမင္​းရဲ႕ရင္​ခြင္​နဲ႔ပက္​ပင္​းတိုးသလိုပဲ...

ငါမင္​းကိုသိတာ​ေပါ့...

မင္​းကၿငိမ္​​ေနတတ္​တဲ့က​ေလးတစ္​​ေယာက္​ပဲ

အခ်ိန္​​ေတြ​ေျပာင္​းလို႔မင္​း​ေျပာင္​းလဲခ်င္​မွ​ေျပာင္​းမယ္​...

မင္​းက က​ေလးငယ္​​ေလးျဖစ္​​ေနတုန္​းပါပဲ...

သည္​စာဟာတမလြန္​ဆီ​ေရာက္​သြားၿပီျဖစ္​တဲ့မင္​းအတြက္​ကိုရည္​စူးထားတာပါ ...

မင္​းဘယ္​လို​ေသခဲ့လဲကိုယ္​ခုထိမသိရ​ေသး​ေပမယ္​့

မင္​းအတြက္​၀မ္​းနည္​း​ေပးၿပီး​ေအာက္​​ေမ့လြမ္ဆြတ္​​ေပးမယ္​့သူတစ္​​ေယာက္​ အသက္​႐ွင္​စဥ္​မွာ႐ွိ​ေနခဲ့ပါတယ္​...

ငါပါ​ပဲ...​ေဒလီယာ...

တနည္​းအားျဖင္​့အသက္​႐ွင္​​ေန​ေသးတဲ့​ေဒလီယာရယ္​ပါ ...

အို...​ေသဆံုးသြားၿပီျဖစ္​တဲ့ ​ေဒလီယာငယ္​

မင္​းဟာဘယ္​လိုအ​ေသဆိုးမ်ိဳး​ေဘးၾကံဳခဲရ​ေလသလဲ...

အို ...မနာက်င္​​ေတာ့မယ္​့​ေဒလီယာငယ္​...

ကိုယ္​မင္​းကိုအမ်ားႀကီးအားက်လ်က္​႐ွိပါတယ္​..

တစ္​ဖက္​ကမၻာမွာအဆင္​​ေျပ​ေနရင္​ ကိုယ္​့ကိုအခ်က္​ျပလွည္​့ပါ ...

ကိုယ္​မင္​းနဲ႔​ေတြ႔ခ်င္​လြန္​းလွပါၿပီ:-)

​စည္​းစပ္​ၾကားနယ္​ေျမမွာအမွတ္​မထင္​​ေတြ႔တဲ့အခါ
ဆည္​း​ဆာ​ေရာင္​​ေအာက္​မွာ ျပံဳးရင္​းႏႈတ္​ဆက္​ရ​ေအာင္​ပါ ....

ကိုယ္​နဲ႔​ေတြ႔ၿပီးကိုယ္​့ဆီကနာက်င္​ျခင္​း​ေတြတစ္​၀က္​ခြဲယူစမ္​းပါ ...

ကိုယ္​တို႔ဟာႏွင္​းဆီ​ေတြမဟုတ္​တဲ့အ​ေလ်ာက္​ ​ေခ်ာင္​တ​ေခ်ာင္​မွာ​ေနခဲ့ၾကတဲ့သူ​ေတြပါ...

ႏွင္​းဆီနီ​ေတြသူတို႔လက္​ထဲတနင္​့တပိုးျပည္​့သြားတဲ့အခါ ...​ေဒလီယာငယ္​ ..

ကိုယ္​မင္​းကိုလာ​ေတြ႔လွည္​့မယ္​ ...