မိုးေတြအျမဲရြာၿပီး မႈိုင္းညိဳ႕ေနတဲ့ေနရာမွာေနမယ္
လက္ဖ်ားေတြဖံုးတဲ့အက်ႌ႐ွည္နဲ႔ သစ္သားနဲ႔ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ မင္းကိုလြမ္းတိုင္း မင္းကေပ်ာ္တိုင္း တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ရင္း ကိတ္မုန္႔တစ္ပိုင္းနဲ႔ လူမ႐ွိတဲ့လမ္းေတြကိုအၾကာႀကီးေငးစိုက္ၾကည့္မယ္...
ေကာ္ဖီေတြမပါေၾကး...
ေလေအးေအးေတြ လူမႀကိဳက္တဲ့ မိုးနံ႔ေရာတဲ့ တိမ္စိုင္အျပင္လိပ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးငိုတာကိုအေဖာ္ျပဳၾကည့္မယ္ ...
လူေတြစုတ္သပ္သြားတိုင္း "ဒီမိုးကလည္းကြာ"လို႔
ျမင္ျပင္းကပ္တိုင္း မင္းကိုအလြန္တရာသနားေၾကာင္း
မိုးေရထဲထိုင္မယ္....
အျပန္အလွန္အားျဖင့္ မင္းလည္း ငါ့အပူေတြကိုေအးေစ
: စိတ္ပူေနတာ
: ခင္ဗ်ားမ်ားအဆင္မေျပျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး
: မင္းအဆင္ေျပေၾကာင္း ၾကားသိျမင္ရတဲ့ေနာက္ အဆင္မေျပတာက ငါ ျဖစ္သြားတာပဲ
:တကယ္ေတာ့ ဘာမွလည္းမဟုတ္ၾကပါဘူး
: တကယ္ေတာ့ ငါတို႔က ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ဆက္ဆံေရး႐ွိတဲ့သူေတြလည္းမဟုတ္ၾကပါဘူး
အျပင္လူမပါဘဲ မင္း နဲ႔ ကိုယ္ ႏွစ္ဦးတည္းေျပာပါတယ္
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ရယူလိုျခင္း အလ်ဥ္းကင္းတဲ့ ေပးကမ္းျခင္းမ်ိဳးတဲ့
ဘယ္ဘဝမွာမွ တရားမေပါက္ခဲ့ေတာ့ ေပးကမ္းျခင္းမွာ မရက္ေရာတာ မင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ငါ့စိတ္ပဲ႐ွိတယ္
မင္းက. သုည ဆီက ဘာေတြေပးကမ္းလာမွာကို
ေတြးၿပီး သူက သုညမို႔ ဘာမွလိုခ်င္စရာမလိုရဘူး
လို႔ေတြးရတာတုန္း
လူတိုင္းမွာသူ႔တန္ဖိုးသူ႐ွိေနသေရြ႔ ဘယ္အခ်စ္မွေပးကမ္းျခင္းတစ္ခုတည္းမဆန္ဘူး...
တန္ဖိုး႐ွိတာဟာ တန္ဖိုးသိတဲ့သူလက္ထဲအပ္ရသလိုပဲ
သုညလည္း တန္ဖိုး႐ွိတယ္...
မယံုရင္ သိန္းေသာင္းခ်ီတဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို သုညနဲ႔စားၾကည့္ပါလား...
သူတို႔႐ွိဦးမလားလို႔...
အဆင္ေျပေနေၾကာင္းၾကားရတာ တနည္းေတာ့စိတ္ေအးသြားရတယ္
YOU ARE READING
တမလြန္မွ ကြၽန္မထံ ေပးစာ
Poetryေပ်ာ္ေနၿပီလား...ေသသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ေရာ နာက်င္ေနရပါေသးလားေဒလီယာ ! မင္းသာအဆင္ေျပေနခဲ့ရင္သည္စာေလးကိုမင္းၾကားႏိုင္ပါေစ
