Yıllardır çektiğim acılar ve kafamda kurduğum herşey karşımdaki kadının söyleyeceği kelimeleri bekliyorduk.
Kadın gerçekten anne ve babamın ölümüne sebep olduğunu bilmiyordu ben ona söyledikten sonra kadın sinir krizi geçirmişti.
Doktorlar onu muayene ettikten sonra hemşirelere ona sakinleştirici yapmalarını istedi.
Dortor ve hemşire çıktıktan sonra saatlerdir abimle birlikte kadının uyanmasını bekliyorduk.
Neredeyse gün batıyor olmasına rağmen kadın hala kendine gelmemişti.
Doktor ve hemşire bizim burada kalmamızın yasak olduğunu söyleyince Abimle beraber resmen onlara yalvardık.
Bu yüzden bir gece kalmamıza razı geldiler ve hastanede pişirilen yemeklerdende bizede ikram ettiklerinde.
abimle billikte yemeğimizi yediğimiz sırada bir inilti sesi gelince bakışımızı aniden kadına çevirdik.
" Hayır ben sebep olmadım"
Gözleri kapalı bir şekilde sayıklayıp duruyordu.
Yemeğimizi olduğu gibi bırakıp
Kadının yanına giderek onun tam olarak kendine gelmesini beklemeye başladık.
Kadının annem le babamın ölümünden haberi olmaya bilirdi ama bunu ondan hesap sormayacağımız anlamına gelmez. Çünkü ne olduysa kadın konuştuktan sonra oldu.
Kadın tam olarak gözlerini açtığında bakışı bir anda beni bulunca.
" Sen" deyip duraksayınca
Bende derin bir nefes aldıktan sonra şaşkınlığımı koruyarak konuşmaya başladım.
" Evet ben diğer seferde geldim.
Beni anneme benzettiğiniz için kovmuştunuz " dediğimde Kadın sadece gözüyle evet cevabını verdi.
Abim devreye girerek
" Hadi anlatın annemle düşmanlığınız neydi de, babamı bir kaç kelimeyle çıldırtacak ne söylediniz ona ?"
Abimin sorusuyla kadın rahatsızca kıpırdandıktan sonra ilk önce kekeledi sonrada bizim ciddi bakışımızı anlayınca
anlatmaya başladı.
" Bundan seneler önce dedeniz bir kıza sevdalıydı, kızda bir başkasına sevdalıydı. Dedeniz ne yaptıysa kız diğer gençten vazgeçemedi ve onunla evlenince dedenizin artık hiçbir şey yapamayacağni anladığında o da bir kız bulup evlenmişti .
Kadının bir oğlu dedinizinde bir kızı yani anneniz oldu. Günler ayları aylar ise yılları kovaladı.
Çocuklar gün ve gün büyüyorlardı ama dedenizin bir türlü öfke ve nefreti dinmiyordu.
Çocuğun anne ve babası bir traktör kazasına kurban gidince
çocuk iyice içine kapanmaya başladı. Zeynep'te annesini babasının sevgisizlikten o sene içerisinde kaybettiği için babasından ne bir sevgi, nede teselli bulduğu için o da kendi çabasıyla kendi ayaklarının üstünde duruyordu. Bir gün o çocuğun başına gelenleri öğrenince ne hissettiğini anlaya bildiği için onunla arkadaş olmuştu.
babasından hiçbir teselli bulmadığı için o çocukla birbirlerine teselli oluyorlardı. İkisi bu zaman diliminde hem büyüyor, hemde bir birine aşık olduklarını fark etmişlerdi. Zeynep bunu en yakın arkadaşına yani kız kardeşim Esmay'la paylaşmaya başladı.
İlk başlarda ona destek oldu ama son anda hesapta olmayan bir şey oldu Esma çocuğa aşık olduğunu anlayınca işler değişmişti. Kızkaçlıktan gözü dönen kız kardeşim ne yapacağını bilmediği için bir gün yanıma gelip her şeyi bir bir anlatmaya başladı. Ona böyle bir şey olamayacağını söylesemde beni hiç bir şekilde anlamak istemiyordu. Beni tehdit edercesine onlar evlenirse kendini intihar edeceğini söyledi.
Korktum, hemde çok korktum, benimde hayatta bir tek kız kardeşim vardı onuda kaybedemezdim. O gün düşünmekten neredeyse kafayı yecektim sonra aklıma gelen fikirle Zeynep'in babasına giderek kızın Kemal'e aşık olduğunu söyledim" deyince
Kadın bir saattir resmen Kemal amcadan mı bahsediyordu.
Titreyen sesimle kadının lafını tekrarlayarak.
"Kemal mi.... Siz Kemal amcadan mı bahsediyorsun ama, ama?" Deyip bir anda gözüm karar maya başlayınca Abim kolumdan tutup beni sandalyenin üzerinde oturtup bir bardak su getirip bana içirmeye çalışınca ellerim titrediği için bardağı tutmaya mecalim kalmadı.
Abim suyu bana içirdikten sonra
