Hani zorlasan diyorum biraz..
Soran olursa şayet zorla güzellik olmadı deriz, sebebimiz olur en azından ayrılığa.
Gelişi güzel ayrılıklardı benimki.
Ben hiç senin kadar esaslı gitmedim senden. Bazen vedalar sevgisizlikten değil çaresizliktendir.
Rüzgar'ı ardımda bıraktığım gibi eve girip ayakkabılarımı çıkardığım sırada
"Nereden böyle küçük hanım"
Ada'nın sesiyle şok oldum.
Abim eve gelmiş miydi ama ne zaman sabaha karşı demişlerdi. Neden bu kadar erken gelmişlerdi. Yoksa abim benim evde olmadığımı anlatmışmıydı.
Yavaş bir şekilde doğrulup Ada'ya baktığımda. Yüzünde hiçbir mimiklik yoktu. Mutlu, veya mutsuzmuydu, o da belli değildi. Korkarak
"Abim" dedim sadece. Ada yüz ifadesini değiştirmeden.
"Abini zorla yatıştırdım. Şuanda odasında sinirli bir şekilde seni bekliyor" deyince aklım çıktı.
Ben şimdi abime ne cevap verecektim. Korkudan, ve sitrezden bir anda dengeni kaybedecekmiş gibi olduğumda. Ada son anda koluma girip düşmemi engelledi .
"Ne oldu fıstığım?" diye sorunca
Sesli bir şekilde yutkunduktan sonra gözlerimi Ada'nın gözlerine kaldırarak.
"Ben abime ne diyeceğim. Hem geç geleceğinizi söylemedin mi"
Ada'nın yüz ifadesi birden değişip. Kısık bir sesle gülünce ona anlamayan bir bakışla
"Çok mu komik" dedim kızarak.
Yanağımdan bir öpücük kondurup.
"Seni çok özledim" deyip hiçbir şey yokmuş gibi boynuma sarılınca. Onu kendimden ayırmaya çalıştığımda kısık bir sesle.
"Korkacak hiçbir şey yok. Ben sadece şaka yaptım Umut şuanda mışıl mışıl uyuyor. Seninde uyuduğunu sanıyor" deyince duyduklarıma inanamayarak Ada'yı kendimden bir hışımla uzaklaştırmayı başardığımda.
"Neee" dedim inanamayarak.
Bağırdığımda. Ada direk ağzımı kapattı.
"Şııı Umut uyanacak" deyince bağırdığımı anladığımda sinirle
"yürü" dedim.
Ben önden Ada arkamdan yürüyüp odama girdiğim gibi
ona kızmaya başladığımda.
Sadece şaka amaçlı deyip durdu. Abim duymasın diye daha fazla
konuşmayıp yorgun düşmüş bedenimi uykunun kollarına teslim ettim.
Allah'a binlerce kez şükrettim Abim benim evde olmadığımı bilmediğini için.
Heleki Rüzgar'ın evinde kaldığımı bilmesini asla istemezdim.
Uyandığımda hala aynı pozisyondaydım. Ada odada olmadığına göre eve gitmiş olmalıydı . Kendimi biraz daha toparlayıp odadan çıktığım gibi abimin odasına girdiğimde abim odada değildi. Kendi, kendime somurtup yavaş bir şekilde odadan çıkıp mutfağa doğru paytak adımlarla yürümeye başladım.
Abim beni görmeden yoksa Ada'yla beraber mi çıkmıştı. Abim Ada'yla birlikte olduğundan beri beni baya bir boş bırakıyordu. Mutfağa girdiğimde tüm kahvaltıyıda hazırlamış öylemi çıkmıştı. Ama bu benim için önemli değildi ki benim için değil kahvaltı tüm dünya bile ayağıma serilse sevdiğim insanlarla bir saniye bile geçirmeme asla değişmezdim. Boynu bükük bir şekilde masaya doğru ilerlediğimde.
"Ufaklık" Abimim sesiyle kafamı ani bir hareketle kapıya çevirdiğimde. Abim kapı eşliğinde bana bakıyordu. Somurtan bir yüzle tüm bedenimi ona döndürerek .
" Nereye gittin?" Diye sorduğumda. Abim elindeki poşeti havaya kaldırınca dudaklarımı dişlerdim.
Simit, puaça, ve ekmek almayamı gitmişti. Bundan dolayı yüzüm aniden renk değiştirdi. Koşarak abimin boynuna atladım.
" Abicim seni çok özledim "
Abim beni kucakladığına güzel bir şekilde kaldırıp küçük mutfakta beni kendi etrafında sallandırdı.
