Mr Player //BTS Greek FF

Κεφάλαιο 71

Η Σοφία κάθισε στον καναπέ στο διαμέρισμα της στο οποίο είχε να πατήσει από την μέρα του γάμου της. Σκόνη είχε κουκλωση το μέρος μα προς στιγμής δεν την ένοιαζε μιας και πλέον ήταν κομμάτια.

Την ημέρα του γάμου της είχε βγει από αυτο το κατώφλι γεμάτη σκέψεις και ανησυχίες για το αν αυτός ο γάμος ήταν το σωστό μετά από ότι είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα με τον  Jimin και τώρα πλέον ξέρει ότι έπρεπε να εμπιστευτεί αυτές τις σκέψεις της λίγο παραπάνω. Αν είχε μιλήσει από την πρώτη φορά αναρωτήθηκε πως θα ήταν τα πράγματα σήμερα άραγε.

Μα αυτή η αναρωτήσει ήταν ανούσια διότι δεν άλλαξε τίποτα, ο χρόνος δεν γυρνούσε και τα συναισθήματα της δεν άλλαζαν. Γιατί είχε ενδώσει στο άγγιγμα του Jimin εκείνη την νύχτα? Γιατί από όλους τους ανθρώπους αυτός? Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ήταν ερωτευμένη μαζί του, διότι ήταν και πλέον δεν μπορούσε να το αρνηθεί στον εαυτό της.

Ποτέ και πως τον ερωτεύτηκε όμως ήταν κάτι που δεν μπορούσε να απαντήσει και τώρα που όλα έχουν έρθει σε ένα  χαοδες τέλος και εκείνη είχε αποτύχει να μην πληγώσει κανέναν όπως και πάντα προσπαθούσε, εκείνη απλά είχε βουτήξει σε μια θάλασσα αυτοκριτικής, περνώντας τα όλα πάνω της.

Εκείνη έφταιγε για όλα και απλά έπρεπε να μάθει να ζήσει με τα λάθη της πράγμα που την είχε φέρει στο ψυχολογικό σημείο όπου και ήταν, τα συναισθήματα της έχοντας στεγνώσει μαζί με τα δάκρυα της που πλέον είχαν αφήσει πίσω μόνο δύο κόκκινα μάτια και μια άδεια έκφραση προσώπου.

Το κουδούνι του σπιτιού της χτύπησε και εκείνη το αγνόησε, ούτε καν γυρνώντας να κοιτάξει από την μεριά της πόρτας παρόλο που συνέχισε να χτυπάει για αρκετό καιρό. Εκείνη δεν ήθελε να δει κανέναν εκείνη την στιγμή.

Μετά από μερικά λεπτά το κουδούνι σταμάτησε και εκείνη απλά άφησε το σώμα της να πέσει στο καναπέ και να κουλουριαστη κλείνοντας τα μάτια της για να ηρεμήσει μα καθώς τα έκλεισε η ανάμνηση του Jimin και εκείνης σε αυτό τον καναπέ έφτασε στο μυαλό της, το άγγιγμα του καθώς χαϊδεύε το μάγουλο της, τα μάτια του που την κοίταζαν σαν να ήταν ο ποιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο όσο ήταν μαζί της.

Γιατί. Γιατί. Δεν βλέπεις ότι βασανιζομαι? Γιατί δεν με αφήνεις μόνη!

Εκείνη ούρλιαξε στο μυαλό της καθώς πλέον σηκώθηκε από τον καναπέ και έτρεξε πάνω στο δωμάτιο της, αισθανόμενη ότι όπου και να πηγαίνει δεν μπορούσε να γλιτώσει από αυτές τις σκέψεις, αναμνήσεις και αισθήματα που δεν λένε να φύγουν.